سرمایه داران صاحب بیش از ٣٠٠ مرکز تولید پوشاک در بنگلاش، کارخانه های خود را برای مدتی نامعلوم تعطیل نموده و کل کارگران شاغل این واحدها را بیکار ساخته اند.
تعطیلی کارخانه ها در شرائطی رخ داده است که کارگران ۵ روز تمام بر سر تعیین میزان دستمزد با صاحبان سرمایه در حال جنگ و ستیز بوده اند. آخرین باری که بافندگان موفق به تحمیل افزایش بسیار ناچیز بهای شبه رایگان نیروی کار خود بر سرمایه داران شده اند، دو سال پیش بوده است، کارگران اعلام داشته اند که همین مزدهای بغایت نازل و ناچیز آنان زیر فشار موج تورم به شدت تنزل کرده است و آنچه امروز به عنوان دستمرد دریافت می دارند کفاف هیچ سطحی از حداقل معیشتی آن ها را نمی دهد. شمار کارگران معترض بیش از ۵٠٠ هزار نفر است. آنان در کارخانه های نساجی منطقه « آشولیا» در استان داکا استثمار می شوند. کارخانه هائی که به غول های عظیم نساجی والمارت و تسکو تعلق دارند. پوشاک حدود ٨٠ درصد صادرات بنگلادش را تشکیل می دهد.
تعطیل کارخانه ها واکنش جنایتکارانه صاحبان سرمایه به موج خشم و اعتراض توده های کارگر است. سرمایه داران با بی شرمی بسیار زایدالوصفی می گویند که مبارزه کارگران برای افزایش دستمزد امنیت سرمایه هایشان را سلب کرده است!! و به همین خاطر برای مدتی نامعلوم کارگاهها را تعطیل و کارگران را بیکار ساخته اند!!
پلیس هار دولت سرمایه داری با گاز اشک آور و شلیک گلوله های پلاستیکی به اجتماع کارگران ناراضی هجوم برده است. ۵٠٠ هزار کارگر گرسنه عاصی را در محاصره گرفته و حلقه محاصره آن ها را تنگ و تنگ تر ساخته است. قوای سرکوب برای متفرق نمودن کارگران به تمامی اشکال توحش دست یازیده است. شمار کثیری از آنان را زخمی و مصدوم ساخته است و جمعیت وسیعی را دستگیر و روانه سیاهچالها کرده است. توده های کارگر در مقابل این تهاجم فاشیستی دست به ایستدگی زده اند. سنگرها و بریکادهای مقاومت بر پای کرده اند. به ماشین های پلیس حمله ور شده و کلیه راههای منتهی به مراکز تجمع خود را مسدود ساخته اند.
فشار استثمار در بنگلادش در ماوراء مرزهای وحشت سیر می کند. تا دو سال پیش دستمزد کارگران نساجی ١٣ تا ٢٣ دلار در ماه بود!! در این سال کارگران دست به خیزشی عظیم و سراسری زدند. قیام کارگران چند روز به درازا کشید و سرانجام سرمایه داران را مجبور به عقب نشینی ساخت. حاصل این شورش عظیم سراسری این شد که بهای نیروی کار کارگران از آنچه گفتیم به رقمی میان ٢٠ تا ٣٦ دلار در ماه افزایش یابد. توده های کارگر ١٠ تا ١٦ ساعت در روز در سخت ترین و مرگبارترین شرائط کار می کنند. از میان روزهای هفته فقط یک روز تعطیلی دارند. آنان این روز را نیز مجبورند وقف اضافه کاری بنمایند تا شاید کمکی به زنده ماندن فرزندانشان باشد. اعتصاب کنندگان خواستار ۵٠ درصد افزایش دستمزد هستند.
فعالین جنبش لغو کار مزدی - ١٨ ژوئن ٢٠١٢
منبع: رویتر