کارخانه تولیدی نوپوش
این کارخانه در شهر صنعتی رشت، ورودی دوم، واقع است. در این کارخانه ٢٠٠ کارگر زن و ٣٠ کارگر مرد مشغول به کار هستند. کارخانه وابسته به بخش خصوصی است و مدیر داخلی آن شفاهی نام دارد. در کارخانه ۴ سالن تولید وجود دارد. در این کارخانه پارچه های تولید شده در کارخانه برک تبدیل به کت و شلوار و پیراهن مردانه می شود . کارخانه دارای سرویس ایاب و ذهاب است، اما سالن غذاخوری ندارد. کارگران گوشه ای از سالن تولید را به غذاخوری اختصاص داده اند.
نکته قابل ذکر در مورد این کارخانه آن است که کارفرما کارگران زن متاهل را استخدام نمی کند. چرا؟ زیرا حاضر نیست در آینده پس از تاهل زنان جوان به آن ها مرخصی ایام بارداری بدهد و هزینه دوران شیرخواری کودکان کارگران را تامین کند. زنان غیرمتاهل را در صورت ازدواج اخراج می کند، زیرا حاضر به پوشش بیمه فرزندان زنان متاهل نیست.
انسان به یاد ایام برده داری باستان می افتد که در آن غلامان و کنیزان حق نداشتند ازدواج کنند. این امر نشان می دهد که در فقدان قدرت متحد و متشکل و ضدسرمایه داری طبقه کارگر، نظام سرمایه داری به راحتی و سادگی می تواند شرایط دوران برده داری را بر کارگران مزدی تحمیل کند. و اگر کارگر مزدی را به برده کامل تبدیل نمی کند علتش آن است که در آن صورت مجبور می شود هزینه خورد و خوراک و سرپناه آن را تامین کند، در حالی که در قبال کارگر مزدی اصلا چنین اجباری را احساس نمی کند. به شکرانه جمعیت میلیونی (و در سطح جهان، میلیاردی) کارگران بیکار و قراردادهای سفید امضا، او به راحتی می تواند جای کارگری را که امروز از گرسنگی می میرد فردا با کارگر ارزان تر و بی حقوق تری پر کند، بی آن که متحمل هزینه چندانی شود. به عبارت دیگر، برده داری که برده را مثل اسب و قاطر می خرید چون بابتش پول نسبتا زیادی می داد مجبور می شد با تامین خورد و خوراک و سرپناهش اورا زنده نگه دارد تا برایش کار کند. حال آن که سرمایه داری که امروزه نیروی کار کارگر مزدی را به ثمن بخس می خرد و حتی می تواند این ثمن بخس را برای ماه ها و چه بسا سال ها نپردازد هیچ گونه نگرانی از بابت مرگ کارگر و سوخت شدن مزد ناچیز و نازلی که باید به او می پرداخته و شاید هم نپرداخته است، ندارد. آری، مزیت کارگر مزدی بر برده برای سرمایه دار در این است که سرمایه دار مجبور نیست با تامین خورد و خوراک و سرپناه کارگر مزدی او را هر طور شده زنده نگه دارد. مرگ برده، برده دار را نگران می کرد زیرا او احساس می کرد پولش را دور ریخته و استفاده ای از آن نکرده است. حال آن که مرگ کارگر، سرمایه دار را نه تنها نگران نمی کند بلکه خوشحال می سازد، زیرا اولا بابت نیروی کار او (حتی با احتساب سنواتش) چیز چندانی نپرداخته یا نمی پردازد که او را نگران کند و، ثانیا، مرگ کارگر به ویژه اگر قدیمی و با سابقه باشد به سود اوست، زیرا می تواند جای خالی او را با کارگر بمراتب ارزان تر و بی حقوق تری پر کند. از این نظر، سرمایه داری هزار بار بدتر از برده داری است. سرمایه دار صاحب کارخانه نوپوش که کارگر زن متاهل را اخراج کند و او را به برهوت بی کسی و بی پشت و پناهی و زن ستیزی و مرگ ناشی از گرسنگی می سپارد تا به جای او کارگر زن مجرد و کم خرج تر را استخدام کند، هزار بار انسان ستیز از برده داری است که به هر حال مجبور بود خرج برده را بدهد تا هر طور شده او را زنده نگه دارد.
-----------------
سرگردانی خانواده علی خوشبخت در دادگاه رشت
حدود ۵٠ روز از مرگ دردناک «علی خوشبخت» می گذرد. علی خوشبخت کارگر شهرداری منطقه یک گلسار بود که شرکت خدماتی سبز زیور - مثلاً بخش خصوصی - این کارگران را از اول زمستان ٨٨ تا کنون تحت پوشش قرار داده است. شرکت سبز زیور تا کنون میلیون ها تومان اضافه کاری به حدود ٢٠٠ کارگر قراردادی شرکت بدهکار است.
از سوی دیگر، خانواده علی خوشبخت پس از شکایت به دادگاه جهت رسیدگی به وضعیت مقتول - علی خوشبخت- هنوز دادگاه رشت نتوانسته است شرکت مزبور - سبز زیور - را محکوم کند و خانواده این کارگر بین دو شرکت سبز زیور و مخابرات پاس داده می شود و هریک از این دو تقصیر را به گردن طرف مقابل می اندازد.
همان طور که قبلا خبر داده ایم، علی خوشبخت در شب حادثه در حالی که زباله ها را بر روی وانت نیسان حامل زباله لگدکوب می کرد به کابل مخابرات آویزان در عرض خیابان برخورد کرد و روی آسفالت خیابان پرتاب شد و جان سپرد. جمشیدی ضدکارگر - مالک شرکت سبز زیور - برای فرار از پرداخت دیه به خانواده علی خوشبخت از شرکت مخابرات شکایت کرده است. علی خوشبخت متاهل است و دو فرزند خردسال دارد.
-----------------
مطالبات معوقه کارگران کنف کار
کارخانه کنف کار در رشت هم اکنون در یک شیفت مشغول تولید گونی های کنفی بوده که مواد اولیه آن از پاکستان و بنگلادش آورده می شود. در حال حاضر، پس از مرگ زهرابی ضدکارگر، سهامدار و مدیر عامل سابق کارخانه، فعلاً دو سهامدار پسر عموهای جزایری عرب و خانواده زهرابی وارثان دسترنج کارگران هستند. اکنون هریک از ١۴٠ کارگر کارخانه به طور متوسط چهار میلیون تومان مطالبات معوقه طلب دارد واز ابتدای سال جاری بابت این مطالبات در ماه از ١٠٠ تا ١۵٠ هزار تومان علی الحساب به کارگران پرداخت می کنند. مدیر عامل کارخانه ارغوان زهرابی - دختر زهرابی، مدیر عامل متوفای کارخانه - است، که تمامی امور کارخانه توسط وکیل وی، میر مهدی، انجام می گیرد.
فعالان ضدسرمایه داری گیلان - تیر ١٣٨٩
کمیته هماهنگی برای ایجاد تشکل کارگری
www.hamaahangi.net
khbitkzs@gmail.com