ایران پوپلین
این کارخانه نساجی در کیلومتر 3 جاده رشت - قزوین قرار دارد و وابسته به بخش خصوصی است. کارفرمای آن فردی به نام نوروزپور است. کارخانه تولید کننده انواع پارچه هایی است که در بازار داخلی همواره برایش تقاضا وجود داشته است. البته در گذشته به علت بالا بودن کیفیت پارچه به خارج از ایران و حتی به کشورهای اروپایی صادر می شد. این کارخانه بارها در سال های گذشته دچار بحران شده است و بسیاری از کارگران آن اخراج شده اند.
یک بار کارگران به تعویق مطالبات خود در سال های گذشته اعتراض کردند و جاده اصلی رشت - تهران را بستند که نیروی انتظامی کارگران را به شدت سرکوب کرد و اطلاعات رشت تعدادی از آنان را دستگیر کرد. در حال حاضر حدود ٢٦٠ کارگر در کارخانه مشغول به کارند که حدود ٦٠ نفر آن ها استخدامی دایم و بقیه قرارداد موقت هستند. مطالبات کارگران پرداخت می شود. کارخانه دارای سرویس ایاب و ذهاب و سالن نهارخوری شامل صبحانه، نهار و شام است. کارگران در سه شیفت کار می کنند و شیفت کاری صبح از ساعت ٨ صبح تا ٢ بعدازظهر است که به طور چرخشی عوض می شود. کارگران در حال حاضر شورای اسلامی دارند که اعضای آن در گذشته 3 نفر بودند و در حال حاضر ۴ نفر هستند. این "شورا" توسط کارگران به جای انجمن اسلامی به وجود آمد.
هدف از انتشار این گزارش اشاره به شرایط موجود کارخانه و وضع نسبتا بهتر کارگران آن در مقایسه با کارگران کارخانه های دیگر است، وضعی که ناشی از مقاومت و مبارزات یکپارچه کارگران از گذشته است. کارگران توانسته اند با تحمل هزینه های مختلف از قبیل عدم دریافت ماه ها دستمزد و مقاومت در مقابل طرح های تفرقه اندازانه کارفرما و مدیران کارخانه و حتی بازداشت و مورد ضرب و شتم قرار گرفتن ایستادگی کرده و از امتیازاتی که قبلا به دست آورده اند دفاع کنند.
پخش مواد غذایی سهند و کارگران اخراجی و سرگردان
این شرکتِ توزیع کنندۀ مواد غذایی متعلق به بخش خصوصی و نماینده پخش مواد غذایی سهندِ تبریز در رشت بود. شرکت ابتدا در محله کوه یخ رشت در مکانی اجاره ای در حدود ده سال پیش شروع به فعالیت کرد و پس از گسترش فعالیت به بلوار مدرس جنب میدان تره بار منتقل شد. این شرکت در مجموع ٨ سال فعالیت کرد و در حدود دو سال پیش "ورشکست" شد. ١۵ نفر از کارگران را اخراج کرد. کارگران همگی قرارداد موقت بودند. از ١۵ نفر کارگر ٢ نفر راننده پخش، ٣ نفر کادر اداری و حسابداری و ١٠ نفر کارگر تخلیه و بارگیری بودند. کارگران پس از "ورشکستگی" شرکت به اداره کار رشت مراجعه کردند و هنوز پس از حدود ٢ سال شکایت آن ها هیچ گونه رسیدگی نسبت به مطالبات کارگران انجام نگرفته و بیشتر آن ها بیکار و سرگردان و شرمنده خانواده خود هستند. جالب است که کارگران اخراجی حتی نام مالک و کارفرمای تبریزی آن را نمی دانند!
راستی چرا؟ چرا سرنوشت کارگران باید به همین راحتی تابع سود و زیان و "ورشکستگی" سرمایه دار بشود، تعادل زندگیشان برهم بخورد و فقر و تنگدستی گریبانشان را بگیرد؟ کدام قانون برای این کارگران ناامنی و برای کارفرمای سرمایه دار حاشیه امن به وجود آورده است؟
فعالان ضدسرمایه داری گیلان - ٢٧ مرداد ١٣٩٠
کمیته هماهنگی برای ایجاد تشکل کارگری