کنفدراسيون بين‌المللی اتحاديه‌های کارگری و فدراسيون جهانی کارگران حمل و نقل در نامه‌هايی به سازمان بين‌المللی کار، آی ال او، به بازداشت فعالان کارگری در ايران اعتراض کرده‌اند.
اين دو اتحاديه بين‌المللی کارگری در اين نامه‌ها، به ويژه به بازداشت سعيد ترابيان و رضا شهابی، دو عضو زندانی هيئت مديره سنديکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، اعتراض کرده و خواستار آزادی آنها و ساير فعالان کارگر زندانی شده‌اند.
آقای ترابيان در روز ۱۹ خرداد و آقای شهابی در روز ۲۱ خرداد توسط مأموران امنيتی جمهوری اسلامی ايران در تهران بازداشت شدند.
مهدی کوهستانی‌نژاد، مشاور کنفدراسيون بين‌المللی اتحاديه‌های کارگری، در گفت‌وگو با راديو فردا می‌گويد: «نامه‌های اعتراضی که به طور جداگانه و يا مشترک نوشته شده، درباره اعتراض به دستگيری‌های دو ماه گذشته، و به طور مشخص، دستگيری سعيد ترابيان و رضا شهابی بوده است».
وی ادامه می‌دهد: «کنفدراسيون بين‌المللی اتحاديه‌های کارگری و فدراسيون جهانی کارگران حمل و نقل در اين نامه‌ها از مشخص نبودن دليل دستگيری و محل نگهداری آقای ترابيان ابراز نگرانی کرده اند، آنهم در شرايطی که طبق قوانين ايران، بايد دليل بازداشت و نيز محل نگهداری بازداشت‌شدگان بايد اعلام شود. در هر حال، تاکنون از سوی جمهوری اسلامی ايران به اين نامه‌ها پاسخی داده نشده است».
آقای کوهستانی‌نژاد؛ آيا شما خبر داريد که آقايان ترابيان و شهابی الان در چه وضعيتی به سر می‌برند؟
آقای شهابی دو بار تماس گرفته و گفته که حالش خوب است و خانواده‌اش نگران نباشند. ولی تا همين امروز، ما اطلاعی نداريم که آقای ترابيان در کجا هست و چه شرايطی دارد. اين نکته را هم بايد خاطر نشان کنم که آقای ترابيان از بيماری قلبی رنج می‌برد و سال گذشته نيز سکته کرد و بايد دارو مصرف کند، اما ما نمی‌دانيم که آيا داروهای او در مدت اين پنج هفته به دستش می‌رسد يا نه.
رفتاری که با سعيد ترابيان صورت گرفته و می‌گيرد، در شرايطی است که طبق قوانين ايران، بايد تا ۲۴ ساعت با خانواده تماس بگيرد و در ضمن، اتهام او بايد اعلام شود و در عين حال، خانواده‌اش بدانند که در کجا زندانی است.
اين در حالی است که آقای پرويز خورشيد، وکيل مدافع آقای ترابيان، تا امروز نتوانسته ايشان را ببيند و به او هم گفته‌اند که تا بازجويی تمام نشود، پرونده‌ای به دست وکيل نمی‌دهند. اين برخلاف قوانين که وکيل بايد در تمام روند بازجويی شرکت بکند و بداند که آيا اين روند قانونی است يا نه.
به هر حال، تا اين لحظه هيچ اطلاعی از آقای ترابيان نيست و نه تنها خانواده، بلکه همکاران و بسياری از هم‌طبقه‌های او در جهان نگران وضعيتش هستند.
در عين حال، مسئوليت هر نوع اتفاقی که برای آقای ترابيان بيفتد، به طور مشخص، متوجه قوه قضائيه و مسئولان زندان‌های کشور است.
باز هم تأکيد می‌کنم که آقای ترابيان با بيماری قلبی‌اش نياز به رسيدگی پزشک دارد و اگر هر گونه اتفاقی در اين زمينه بيفتد، ما اقدام به پيگرد قانونی بين‌المللی خواهيم کرد.
در ماه‌های اخير، شاهد تشديد برخوردهای امنيتی - قضايی با فعالان کارگری هستيم که گزارش‌های متعددی هم در اين رابطه انتشار يافته است و آقايان ترابيان و شهابی، تنها فعالان کارگری نيستند که بازداشت شده اند و يا با آنها چنين برخوردهايی صورت گرفته است.
به نظر شما، چرا اين روش از سوی جمهوری اسلامی ايران در مقابل فعالان کارگری در پيش گرفته شده است؟ علی رغم اينکه در گزارش سازمان بين‌المللی کار، آی ال او، در ارتباط با ايران، از جمهوری اسلامی خواسته شده بود که از چنين برخوردهايی خودداری کند.
فشار بر روی جنبش کارگری در ماه‌های اخير هم بسيار زياد شده است و اگر به سايت عدالت برای کارگران ايران برويد، خواهيد ديد که اسم ۵۲ فعال صنفی، از جمله فعالان کارگری را در آن نوشته‌ايم.
اين برخودها نشان از وحشت حکومت از جنبش کارگری دارد و هر روز اين فضای امنيتی بدتر شده و شاهديم که در چند سال گذشته فشارها بيشتر شده و حتی خانواده‌های فعالان کارگر زندانی را اذيت و آزار می‌کنند.
البته اين نشان‌دهنده شکننده وضعيت برای خود حکومت است که اين رفتار را در قبال جنبش کارگری در پيش گرفته است.
موضوعی که برای ما به طور مشخص مهم است و آن را دنبال و پيگيری می‌کنيم، آزادی بی‌قيد و شرط تمام کارگران زندانی و در کل، زندانيان مدنی در ايران است. اين فعالان بدون هيچ مدرک و جرمی تحت اذيت و آزار قرار می‌گيرند، فقط به واسطه اينکه حقوق پايه خود را دنبال می‌کنند.
ما از هر کوششی در سطح بين‌المللی برای کمک به اين فعالان زندانی دريغ نخواهيم کرد.
بهروز کارونی - ۲۵/۰۴/۱۳۸۹
رادیو فردا