در این ارقام که خود مقامات دولت جمهوری اسلامی آن ها را منتشر کرده اند دقت کنید:
- ده هزار سرمایه دار هرکدام بیش از یک میلیارد تومان و مجموعا ده هزار میلیارد تومان از بانک ها وام گرفته اند اما این وام را بازپرداخت نکرده اند.
- سرمایه داران از بابت سودی که کسب کرده اند باید ٦ هزار و ٦٠٠ میلیارد تومان مالیات می پرداخته اند اما آن را نپرداخته اند.
- تعداد مجوزهای صادرشده برای تاسیس کارخانه صنعتی در سال ١٣٨٧ نسبت به سال ١٣٨٦ بیش از ۴۵ درصد کاهش داشته است. به عبارت دیگر، با وجود وام های کلانی که سرمایه داران برای تاسیس کارخانه گرفته اند این وام ها صرف تاسیس کارخانه نشده است.
معنای آمار و ارقام بالا کاملا روشن است : دولت از محل ثروتی که کارگران تولید کرده اند میلیاردها تومان به سرمایه داران وام می دهد ظاهرا برای آن که آن ها یا کارخانه تاسیس کنند یا کارخانه درمعرض تعطیل خود را بازسازی کنند و به این ترتیب از محل سودی که به دست می آورند هم به دولت مالیات بدهند و هم وام خود را بازپرداخت کنند.
سرمایه داران وام را می گیرند، اما به جای تاسیس یا بازسازی کارخانه و به جای پرداخت مالیات و بازپرداخت وام، آن را در رشته های با سودآوری نجومی سرمایه گذاری می کنند، بی آن که از طرف دولت هیچ مشکلی برایشان پیش آید.
حالا در طرف دیگر ماجرا یعنی طرف کارگران دقت کنید:
- هم اکنون صدها کارخانه وجود دارد که کارگران آن ها کار کرده و برای سرمایه داران سود و سرمایه تولید کرده اند اما ماه ها و حتی سال هاست که حتی همان شندرغاز دستمزد بخور و نمیر هم به آنان داده نمی شود و شکایت آن ها به دولت هم به جایی نرسیده است و نمی رسد.
به عبارت دیگر، دولت نه تنها ثروتی را که از شیره جان کارگران به وجود آمده دودستی تقدیم سرمایه داران اعم از دولتی و خصوصی می کند، نه تنها این سرمایه داران را برای عدم پرداخت مالیات و عدم بازپرداخت وام مورد مواخذه قرار نمی دهد، بلکه آنان را آزاد می گذارد که حتی حقوق ناچیز کارگران را هم نپردازند. از این هم بدتر، دولت حتی کارگرانی را که به سرمایه دار اعتراض می کنند که چرا دستمزد آنان را چند ماه چند ماه نمی پردازد، سرکوب می کند و به زندان می اندازد.
حال شما قضاوت کنید : آیا این دولت، دولت مستضعفان است یا دولت سرمایه داران؟!
کمیته هماهنگی برای ایجاد تشکل کارگری
www.hamaahangi.com
٢٦ آذر ١٣٨٨