اعتصاب رانندگان کامیون در مبارکه اصفهان وارد سیزدهمین روز شد
اعتصاب کامیونداران و رانندگان بین‌جاده‌ای از یکم مرداد آغاز شده است. منابع خبری نزدیک به کامیونداران و رانندگان گزارش‌هایی مبنی بر تهدید رانندگان توسط نیروهای امنیتی منتشر کردند. به‌رغم این تهدیدها اما رانندگان کامیون شنبه ۱۳ مرداد در شهرک صنعتی مبارکه اصفهان سیزدهمین روز از اعتصاب را آغاز کرده‌اند.
علت این اعتراض‌ها نرخ کرایه، بالا بودن حق کمیسیون شرکتهای باربری، قطع یارانه بیمه رانندگان و دیگر مشکلات صنفی است. اعتصاب رانندگان سوخت‌رسانی در برخی مراکز توزیع سوخت در شهرهای مختلف را مختل کرده و موجب اعتراض‌های مردمی شده است.
کامیونداران به دلایل مشابهی یکم خردادماه امسال نیز اعتصاب کردند که به اختلال در توزیع سوخت در ایران انجامید. سپاه پاسداران آن زمان وسائل نقلیه خود را برای حمل‌و‌نقل سوخت و کالا به کار گرفت. ۱۷ راننده کامیون معترض نیز زندانی شدند که از آن میان ۹ تن در انتظار دادگاه به سر می‌برند.
در پی اعتصاب وزارت راه و شهرسازی اعلام کرد نرخ حمل بار را ۲۰ درصد افزایش میدهد حال آن که رانندگان خواستار ۴۰ تا ۵۰ درصد افزایش نرخ حمل بار بودند.
آنها پس از عملی‌نشدن وعده مسئولان دولت و نمایندگان مجلس بار دیگر اعتصاب را آغاز کردند. این اعتصاب همزمان شده است با دور تازه‌ای از اعتراض‌های خیابانی مردم در چندین شهر ایران.
رادیو زمانه - ۱۳ مرداد ۹٧
************
همبستگی سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه با اعتصاب رانندگان
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران قویا همبستگی خود را با اعتصاب رانندگان کامیون که دور دوم آن در بسیاری از شهرها در روز یکم مرداد ۹۷ آغاز و همچنان ادامه دارد، اعلام می کند.
این اعتصاب به دلیل عدم بر آورده شدن وعده های دولت به رانندگان کامیون آغاز شد. دور اول اعتصاب آنان که از روز یکم خرداد آغاز شده بود با وعده های دولت مبنی بر رسیدگی به مشکلات و بر آورده کردن خواسته هایشان در روز دهم خرداد خاتمه یافت.
سندیکا نحوه ی مواجه دولت با اعتصاب رانندگان کامیون را که در ابتدا انکار می کرد و بجای رسیدگی به خواسته های آنان راه سرکوب اعتصابشان را در پیش گرفته، محکوم می کند. و قویا همبستگی خود را با اعتصاب رانندگان کامیون اعلام و خواهان بر آورده شدن خواسته های انباشته شده شان که در ذیل می آید، می باشد. سندیکای کارگران شرکت واحد از همه کارگران، معلمان و تشکلهای مستقل کارگری دعوت می کند تا با اعلام همبستگی خود رانندگان کامیون را تا احقاق حقوقشان یاری دهند.
۱- کم شدن حقِ بیمه پرداختی
رانندگان و پذیرش سخت و زیان آوری شغل رانندگان ناوگان باری
۲- افزایش حقوق بازنشستگی
۳- کاهش قیمت لوازم یدکی و لاستیک
۴- افزایش کرایه حداقل به میزان هفتاد درصد
۵- کاهش نرخ عوارضی اتوبان‌ها
۶- ترمیم جاده‌های پرتردد سراسر کشور
۷- افزایش سهمیه سوخت ناوگان حمل بار
۸- حذف دلالان و واسطه‌ها از پایانه‌ها و باربری‌ها
۹- اجباری کردن اعلام بارها در سالن‌های اعلام بار در سراسر کشور
۱۰- کاهش دریافت کمیسیون باربری‌ها و پیمانکاران شرکت نفتی
۱۱- کاهش دادن هزینه‌های اضافی از پایانه‌های مرزی جهت تردد ترانزیت‌ها در سراسر پایانه‌های مرزی کشور
۱۲- رفع کمبود شدید امکانات رفاهی، بهداشتی در پایانه‌های مرزی و داخلی
۱۳- نوسازی ناوگان حمل و نقل باری
۱۴- نظارت بر برخوردهای غلط و سلیقه‌ای مامورین راهنمایی و رانندگی و مجازات مامورین و افسران رشوه گیر
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
۱۰مرداد۹۷
************
دست یاری کامیونداران به سوی زحمتکشان جامعه برای حمایت از اعتصاب
اول مرداد دومین اعتصاب بزرگ کامیون داران و رانندگان مزدبگیر کامیون آغاز شد. رانندگان زحمتکش ناوگان حمل و نقل برون شهری پس از آن که با وعده های دروغین مسئولان ذی ربط در امور حمل و نقل جاده ای و با عدم پاسخ گویی به خواسته هایشان روبرو شدند، برای برپایی ِ مجدد ِاعتصاب سراسری و امتناع از بارگیری و جابجایی کالا تصمیم گرفتند.
پیش از این نیز در اول خرداد رانندگان کامیون با طرح مطالبات: افزایش کرایه حمل و نقل ( بر مبنای تناژ بر کیلومتر)، کم شدن حق بیمه سهم رانندگان، کم شدن مبلغ عوارض جاده ای، اعتراض به گرانی لاستیک و لوازم یدکی و ناتوانی در پرداخت اقساط خرید کامیون ها، اعتصاب یک هفته ای را سازمان دادند. کرایه حمل و نقل در کنار سایر مطالبات به ویژه فاصله بین نوبت بارگیری پاسخ گوی هزینه های زندگی رانندگان و هزینه های تعمیر و نگهداری و سرویس بیش از ۴۱۸ هزار کامیون نمی باشد.
اعتراض و اعتصاب رانندگان کامیون برای این خواسته ها و همچنین اعتراض به نقش واسطه گری و تضییع حقوق کامیون داران نسبت به اخذ درصد بالایی از تعرفه حمل بار و پورسانت شرکت های دلالِ حمل و نقل می باشد.
رانندگان کامیون نیز مانند بازنشستگان، کارگران، معلمان و سایر مزدبگیران از طبقات و اقشار زحمتکش جامعه هستند که مزد ناچیز کنونی حاصل از دست رنجشان نمی تواند نیازهای زندگیشان را تأمین نماید. اعتراض، اعتصاب و امتناع از حمل بار یکی از شیوه هایی است که رانندگان برای بیان خواسته های خود انتخاب کرده اند.
گروه اتحاد باز نشستگان از تمام خواستهای کامیون داران و به ویژه حق اعتراض، اعتصاب و حق تشکل مستقل و سراسری کامیون داران و رانندگان مزدبگیر و زحمتکش دفاع می نماید و تحقق خواسته های صنفی - اقتصادی و دموکراتیک همه اقشار جامعه را در گرو یاری و اتحاد همۀ جنبش های اجتماعی می داند. عدم پاسخ گویی به خواست های رانندگان کامیون و محدود کردن حق اعتراض آنان را محکوم می نماییم.
“گروه اتحاد بازنشستگان” -۹۷/۵/۶
************
دومین اعتصاب سراسری رانندگان کامیون: جدال یک «صنف» یا یک «جنبش»؟
دومین دور اعتصاب کامیونداران که از روز اول مرداد شروع شده بود، تا الآن به حدوداً ۸۰ تا ۱۰۰ شهر گسترش پیدا کرده و به چندین بندر اصلی کشور که شاید مهم‌ترینش همان بندرامام باشد رسیده است، به طوری که پایانه و سالن اعلام بار آن کاملاً سوت و کور رها شده و حتی علیرغم اینکه وزارت راه برای نخوابیدن بارِ این بندر کلیدی ماشینهاش را وارد عمل کرده اما قادر نیست اوضاع را به حالت عادی برگرداند.
تأثیر دومین اعتصاب سراسری رانندگان و کامیون‌دارن هم چنانچه پیشبینی میشد- بلافاصله با مختل کردن چرخۀ انتقال سوخت خودش را نشان داد و گواهش تصاویر و فیلم‌ها از صف‌های طولانی پمپ بنزینها بوده‌است.
سوالی که شاید ذهن بسیاری را درگیر کرده باشد این است که بالاخره هزاران هزار راننده و کامیونداری که در سطح کشور پراکنده هستند و به اقتضای ماهیت کارشان اغلب منفرد و منزوی هستند، چطور توانستند در عرض فقط سه ماه دو اعتصاب سراسری بزرگ و بی‌سابقه را در کشور راه بیندازند؟
سازماندهی این اعتصاب در چنین سطحی بدون کمک گرفتن از ابزارهای دیجیتال مثل تلگرام ممکن نبود. این دقیقاً همان روشی است که می‌توان مشابهش را در اعتصابات سایر کشورها هم دید؛ مثل اعتصاب سراسری کامیونداران برزیل در خردادماه امسال که آنها هم نه از طریق اتحادیۀ رسمی بلکه از طریق گروه‌های بزرگ واتس‌اپ آن اعتصاب سراسری را سازماندهی کردند.
بنابراین در واقع میتوانیم بگوییم که اگر زمانی مثلاً توزیع نشریۀ کاغذی نقش ارگان سازمانده را ایفا میکرد، امروز گروه‌های تلگرامی هستند که در اکثر اعتصاب‌های کارگری نقش ابزار سازماندهی را ایفا میکنند و در مورد راننده‌ها و کامیونداران هم چنین است. واضح است که استفاده از تکنولوژی به لحاظ امنیتی کمک زیادی به سازماندهی در شرایط استبدادی میکند. جمهوری اسلامی هم دقیقاً همین نقش را تشخیص داده‌بود که مسألۀ فیلترینگ این ابزارهای مجازی را در دستور کارش گذاشت.
قبل از آغاز دور دوم اعتصاب، تدارکات یک جنگ تمام عیار و کاملاً نابرابر را علیه این اعتصاب کاملاً مشهود بود. دولت و مقامات تمام قدرتشان را بسیج کرده بودند تا مانع از بروز اعتصاب شوند. تا جائیکه حتی در گروه‌های رسمی اتحادیۀ صنفی کامیونداران واژۀ «اعتصاب» در لیست سیاه قرار گرفت و هر پیامی که حاوی این واژه بود اتوماتیک سانسور میشد. بعد بلافاصله دولت با شتابزدگی کارگروه‌هایی برای رسیدگی به مسألۀ بیمه تکمیلی و لاستیک و غیره برگزار کرد تا وانمود کند که با جدیت بسیار پیگیر مشکلات راننده‌ها هستند و نیازی نیست در مردادماه کار به اعتصاب بکشد! فی الفور هم با کلی آب و تاب و تبلیغ ادعا کردند که بیمۀ تکمیلی رایگان برای راننده‌های کامیون، درست از اول مردادماه (یعنی همزمان با اولین روز اعتصاب) اجرائی میشود. موضوع اعتصاب مرداد به خاطر اوضاع برهم ریختۀ اقتصادی، انقدر از لحاظ سیاسی برای رژیم خطرناک محسوب میشد که حتی کار به کمیسیون امنیت ملی مجلس هم کشیده شد.
با این حال هیچکدام از این تمهیدات نتوانست اتحادی که بر سر اعتصاب وجود داشت را بشکند. بعد که دولت و اتحادیه فرمایشی دیدند نمی‌توانند کلاً مانع اعتصاب مرداد بشوند، تلاش کردند تا لااقل آن را تحت کنترل نگه دارند و رفته رفته تحلیل ببرند و بشکانند. به همین دلیل بود که اقدام به توزیع پوسترهایی کردند که مدام هشدار میداد چهارچوب این اعتصاب فقط صنفی هست، و خروج از آن جایز نیست و عده‌ای «راننده نما» و «نفوذی» در این اعتصابات هستند و میخواهند کشور را متزلزل کنند و غیره.
شدت ترس تا حدی بود که حتی خبرگزاری ایلنا گزارشی را که از روز دوم اعتصاب تهیه کرده بود از سایت حذف کرد. تهدید و شایعه‌سازی به قصد ارعاب شروع شد: مثلاً شایعه شد که هر کسی از یکم تا دهم بار نزند کارت هوشمندش لغو میشود. از سوی دیگر اخباری مبنی بر اعزام یگان ویژه به تجمع کامیونداران در جاده کمربندی به گوش میرسید. از آن سو گروه تلگرامی رسمی کامیونداران به روی عموم اعضا بسته شد و حق حرف زدن از همه به استثنای خود مدیرها سلب شد. علاوه بر این اخبار اعتصاب در رسانه‌های رسمی سانسور میشد و فقط عکس و فیلم‌های اعتصاب‌شکنی و بار زدن در کانال‌های رسمی قرار می‌گرفت تا وانمود بشود که همه جا امن و امان است و اوضاع به روال عادی ادامه دارد. دولت حتی از ماشینهای راهداری هم برای بار زدن و شکستن اعتصاب استفاده کرد.
با اینحال اوضاع به قدری آشفته و بحرانی است که دیگر حتی سوپاپ‌های اطمینان رژیم هم در چنین شرایطی درست جواب نمی‌دهد. برای اثبات این ادعا فقط کافی است نگاهی به صحبت یکی از نماینده‌های فرمایشی اتحادیۀ دست‌سازِ کامیونداران بیندازیم؛ نماینده‌ای که این مدت خودش در صف اول تبلیغ برای اعتصاب‌شکنی بود، اما در روز پنجم اعتصاب اذعان کرد که:
« افزایش ۲۰ درصدی کرایه، آن هم بعد از سه سال، مسکّن موقت بوده! دلار از مرز ۹ هزار تومان گذشته، قیمت لوازم یدکی بالا رفته و تازه توزیع لاستیک دولتی هم چندان با نرخ بازار تفاوتی ندارد و اینکه «۵ مرداد هم داره می‌گذره، فکری به حال این صنف ورشکسته کنید» و «اگر به فکر ما نیستید، به فکر نظام باشید!».
این ترس مبنایی واقعی دارد. دومین اعتصاب سراسری کامیونداران در شرایطی اتفاق می‌افتد که وضع اقتصادی و اجتماعی و سیاسی ایران به شدت انفجاری است. مردم زیر بحران اقتصادی در حال له شدن هستند و همه‌جا آتش اعتراض و اعتصاب زبانه می‌کشد. کار به جایی رسیده که دیگر حتی اتحادیه‌های دست‌ساز رژیم هم زیر فشار از پائین مجبورند به دولت اعتراض بکنند. همین اتفاق در مورد کارگران راه‌آهن افتاده‌است. کارگران راه‌آهن اکنون تلویحاً وارد یک اعتصاب بزرگ فرامنطقه‌ای شده‌اند، اعتراضی که دو هفته پیش از آذربایجان شروع شد، اکنون به اسلامشهر، کرج، سمنان، شاهرود، دامغان، دورود و اندیمشک و غیره رسیده‌است.
تجربۀ دو اعتصاب سراسری کامیونداران، به کارگران بخش راه‌آهن که فعالیتشان مستقیماً به بخش حمل و نقل مربوط میشود، ثابت کرد که حتی برای گرفتن کوچکترین امتیاز از دولت- از جمله حقوق معوقه‌شان هم – فقط با راه‌اندازی یک «اعتصاب سراسری» در همان صنفی که هستند و نه اعتصابات خرد و پراکنده میتوانند جواب بگیرند.
شاید صدها جلد کتاب و ترجمه و سخنرانی و نقل تجارب تاریخی نمیتوانست به اندازۀ همان یک تجربۀ زندۀ اعتصاب سراسری راننده‌ها و کامیونداران، آگاهی طبقاتی و سیاسی به بخشهای مختلف کارگران تزریق بکند. اعتصاب هماهنگ‌شدۀ کارگران بخش راه‌آهن ثابت میکند که این تجربه بسیار سریع از بخش کامیونداران در حال انتقال به صنف دیگری است.
اما حتی فراتر از آن، نشانه‌هایی در حال بروز است که نشان میدهد اعتصاب سراسری راننده‌ها و کامیونداران، خود به پیش درآمدی برای جا انداختن مسألۀ حساس و فوق‌العاده مهم «اعتصاب عمومی سیاسی» در شرایط فعلی هم بدل شده‌است. به فرض مثال میبینیم که از بین خودِ راننده‌ها کسانی در این اعتصاب می‌آیند و سایر بخشهای جامعه مختلف را خطاب قرار میدهند و در واقع سطح بالاتری از آگاهی طبقاتی را از خودشان بروز میدهند. چون می‌بینند که خواسته‌ها و مطاباتشان همانی است که دیگران هم دارند، پس چرا باید جدا از هم و پراکنده باشند؟ اعتصاب اخیر و موانع و مشکلاتش به آنها نشان میدهد باید از مسیری بروند که در آن معلم و کارگر صنعتی و پرستار و دستفروش و مالباخته و بی‌آب و بی‌برق و خلاصه یک جنبش چندین میلیونی معترض دیگر هم در آن وجود دارد؛ جنبشی که دی ماه سال پیش نشانه‌های حیاتش را اعلام کرد ...
در حالیکه خودِ اعتصاب‌کننده‌های کامیوندار، اذعان میکنند که اعتراض مشترکی به وضع اسفبار معیشتی دارند و تا به این حد پیش می‌آیند و دست اتحاد دراز میکنند، بخشهای پیشروی جنبش کارگری؛ بالاخص در دو صنف معلمان و کارگران صنایع بزرگ (مثل هپکو و هفت‌تپه و غیره) که متشکل‌ترین هستند وظیفه دارند... «وظیفه دارند» از این اعتصاب «حمایت عملی» بکنند. طفره‌رفتن از حمایت عملی نقض تمام شعارها و فعالیتهایی است که در گذشته و تا کنون داشته‌اند.
الان و در این لحظۀ حساس سیاسی و تاریخی که اعتصاب بی‌سابقۀ سراسری برای دومین بار شکل گرفته و اعتصاب‌کننده‌ها نیاز به حمایت دارند و مستقیماً درخواست میکنند و این اصناف را خطاب قرار میدند؛ پیشروها باید جلو بیایند و هم صنفی‌های خودشان را تشویق به حمایت و اعلام همبستگی از این اعتصاب کنند، به آن بپیوندند و اعتراضات خودشان را با آن هماهنگ کنند.
به عنوان مثال سندیکای شرکت واحد؛ که بیش از یک دهه است که به یکی از نمادهای جنبش کارگری ایران بدل شده، تجربۀ سرکوب شدید و قلع و قمع را از سر گذرانیده و چه هزینه‌های گزافی پرداخت کرده تا نگذارد حکومت همین یک اسم را هم از شرکت واحد کاملاً پاک کند، در این اعتصاب، «وظیفه» دارد بیاید پشت اعتصاب کامیونداران؛ یعنی پشتِ هم‌صنفی‌هایش و تدارک یک حمایت عملی را از آنان ببیند.
این بخشها (از کارگران کارخانه تا راننده‌های شرکت واحد) فقط کافی است برای نه یک روز و نه یک ساعت؛ بلکه فقط برای یک ربع (به صورت نمادین) در همبستگی از اعتصاب کامیونداران دست از کار بکشند و یک بنر بالا بگیرند و رو به اعتصاب‌کننده‌ها اعلام همبستگی کنند؛ همین به قدر کافی نه فقط اعتماد به نفس به این اعتصاب تزریق میکند که گام بسیار مهمی در جهت تقویت اتحاد طبقاتی و سیاسی در شرایط حساس کنونی است. اتحاد و همبستگی‌ای که لازمۀ تدارک برای یک اعتصاب عمومی است.
کمیته عمل سازمانده کارگری - ۶ مرداد ۹۷
************
سومین روز اعتصاب سراسری رانندگان کامیون و حمل و نقل جاده‌ای
اعتصاب سراسری رانندگان کامیون و حمل و نقل جاده‌ای که دوشنبه یکم مرداد در اعتراض به گرانی قطعات یدکی، بیمه بازنشستگی، بالا بودن هزینه کمیسیون و سایر مطالبات صنفی آغاز شده امروز (چهارشنبه ۳ مرداد) برای سومین روز ادامه یافت.
تصاویر و کلیپ‌هایی از جاده‌های خلوت، و رانندگان اعتصابی در پایانه‌های بار در مناطق مختلف از جمله نجف‌آباد، زنجان، خرم‌آباد، اسلام‌آباد، خورموسی، سبزوار، کرمانشاه، مبارکه، شیروان، سیرجان، خواف درخراسان رضوی، و سیرجان در رسانه‌های اجتماعی منتشر شده است.
دور تازه اعتصاب سراسری رانندگان کامیون و حمل و نقل جاده‌ای در پی آن آغاز شد که وعده‌های نمایندگان مجلس، رئیس سازمان تأمین اجتماعی، و نمایندگان دولت به رانندگان نتیجه عملی در بر نداشت.
امروز رسانه‌های داخلی از توزیع حواله لاستیک میان رانندگان کامیون در برخی شهرها خبر دادند و در همان حال رئیس انجمن کامیونداران از وزارت صنعت، معدن و تجارت به خاطر عمل نکردن به تعهدات خود درباره توزیع لاستیک و قطعات ماشینهای سنگین انتقاد کرد و گفت عرضه ناقص این وسایل به ایجاد بازار سیاه منجر شده است.
رادیو زمانه - ٣ مرداد ۱٣۹۷
************
از سرگیری اعتصابات واعتراضات کامیون داران در سراسر کشوراز اول مردادماه
رانندگان کامیون و وسایل نقلیه سنگین از اول مرداد ماه مجددا دست به اعتصاب و اعتراضات در کشور زدند واز حمل بار خوداری کردند . این رانندگان و کامیون داران در خرداد ماه گذشته هم دست به اعتراضات و اعتابات گسترده ای در سطح کشور زدند ، اما به دلیل بی توجهی مقامات مسئول نسبت به مطالبات این زحمت کشان اعتصابات کامیون داران از سر گرفته شده و امروز دوم مرداد ماه دومین روز این اعتصابات میباشد که ادامه آن میتواند به تمامی شهرهای کشور گسترش یابد
سندیکای کارگران شرکت واحد تهران - ۲ مرداد ۱٣۹۷
************
گسترش اعتصاب کامیونداران
اعتصاب سراسری رانندگان کامیون و حمل و نقل جاده‌ای که در اعتراض به گرانی قطعات_یدکی، بیمه بازنشستگی، بالا بودن هزینه کمیسیون و سایر مطالبات صنفی دوشنبه اول مرداد آغاز شده سه‌شنبه دوم مرداد به چند شهر دیگر گسترش یافت.
تصاویر و کلیپ‌هایی از جاده‌های خلوت، و رانندگان اعتصابی در پایانه‌های بار در مناطق مختلف در رسانه‌های اجتماعی منتشر شده است.
دور تازه اعتصاب سراسری رانندگان کامیون و حمل و نقل جاده‌ای در پی آن آغاز شد که وعده‌های نمایندگان مجلس، رئیس سازمان تأمین اجتماعی، و نمایندگان دولت به رانندگان نتیجه عملی در بر نداشت.
صدا و سیمای جمهوری اسلامی در دومین روز اعتصاب سراسری رانندگان گزارش کوتاهی درباره مطالبات رانندگان اعتصابی چهارمحال بختیاری پخش کرد.
رانندگان اعتصابی در پاسخ این سوال خبرنگار که پس از اعتصاب خرداد کدامیک از مطالبات آنها پاسخ گرفته گفتند ۲۰ درصد به هزینه بار افزوده شده اما هزینه کمیسیون و سایر هزینه‌ها نیز بالا رفته است.
رانندگان بر گرانی قطعات یدکی، و ناکافی بودن مقرری بازنشستگی تاکید کردند.
در حالی که امروز اعتصاب به شهرهای بیشتری گسترش یافته خبرگزاری فارس پایان اعتصاب را اعلام کرد و به نقل از محمد خانبلوکی، مدیرعامل اتحادیه حمل و نقل بار نوشت اعتصاب رانندگان کامیون «خیلی وقت است به پایان رسیده»،
بیش از ۷۰ درصد مطالبات رانندگان کامیون برآورده شده و آنها «قرار نیست تجمع دیگری داشته باشند».
اتحادیه آزاد کارگران ایران- ٣ مرداد ۱٣۹۷
************
رئیس انجمن کامیونداران در گفت‌وگو با ایلنا:
وزارت صمت به تعهدات خود عمل نکرد/ ایجاد بازار سیاه فروش لاستیک با عرضه ناقص
احمد کریمی در گفت‌وگو با خبرنگار اقتصادی ایلنا با بیان اینکه با همکاری وزارت راه و شهرسازی و راهداری و حمل و نقل جاده‌ای بخشی از مشکلات کامیونداران و فعالان این عرصه که مرتبط با این بخش از دستگاه دولتی بود حل شده است، گفت: وزارت صنعت، معدن و تجارت هنوز به تعهدات خود عمل نکرده است و عمده نارضایتی‌ها به عملکرد وزارت صمت برمی‌گردد.
وی افزود: خوشبختانه با همکاری وزارت کار، مشکل بیمه کامیونداران، رانندگان و همکارانشان مرتفع شده است و دغدغه‌ای برای پرداخت حق بیمه ندارند.
رئیس انجمن کامیونداران با بیان اینکه سازمان راهداری پیگیر توزیع لاستیک با ارز دولتی به رانندگان بوده است اما وزارت صمت به این تعهد خود به درستی عمل نمی‌کند و چرخه توزیع لاستیک با ارز دولتی ناقص مانده است.
کریمی تاکید کرد: وزارت صمت فهرستی از توزیع لاستیک با ارز دولتی ارائه کرده است که می‌توان گفت ٩۵ درصد این لاستیک‌های توزیع شده برای ناوگان سواری هستند و توزیع لاستیک با ارز دولتی برای ماشینهای لاستیک بسیار محدود بوده است. مشخصات لاستیک ماشین سنگین معلوم است و همه می‌دانند که نیاز ما لاستیک برای ماشینهای سنگین است اما عمده لاستیک‌هایی که ارائه شده برای ماشینهای سواری بوده است.
رئیس انجمن کامیونداران با تاکید بر اینکه هیچگونه نظارتی از مرحله تولید لاستیک تا مصرف و واردات لاستیک تا مصرف و توزیع آن در بازار از سوی وزارت صمت وجود ندارد، ادامه داد: تعداد ناوگان حمل و نقل عمومی بار و کالا مشخص است و همه می‌دانند در بازار به چه تعداد لاستیک نیاز داریم اما همچنان توزیع محدودی دارند.
کریمی با بیان اینکه این اقدامات به ایجاد بازار سیاه فروش لاستیک دامن زده است، گفت: نمی‌خواهیم بگوییم وزارت صمت مسئول احتکار لاستیک در بازار است اما عرضه ناقص لاستیک از سوی وزارت صنعت باعث گرانی لاستیک شده است.
وی تاکید کرد: مشخص نیست وزارت صنعت، معدن، تجارت چه تعداد لاستیک و بین چه کسانی در بازار توزیع کرده است و عملکرد این دستگاه در انجام تعهداتش شفاف نیست.
وی ادامه داد: وزارت صمت تنها در چهار پایانه عمده و بزرگ کشور نسبت به توزیع لاستیک اقدام کرده است که قرار ما این نبود و قرار بود هر راننده‌ای به صورت مستقیم دسترسی به خرید لاستیک با ارز دولتی داشته باشد.
وی با بیان اینکه لاستیک مصرفی در حوزه حمل و نقل عمومی بار و مسافر در سال پنج میلیون حلقه است که دو میلیون آن به ماشینهای سنگین اختصاص دارد، گفت: اعداد و ارقام و نیازها در بازار مشخص است اما نمی‌دانیم چرا وزارت صمت با وجود تولیدات داخلی و واردات لاستیک عرضه محدود دارد.
کریمی درباره افزایش قیمت لاستیک ماشینهای سنگین در بازار گفت: پیش از عید قیمت لاستیک یک میلیون و ٧٧٠ هزار تومان بود که می‌گفتند به دلیل نبود تقاضا این قیمت، قیمت واقعی نیست و نرخ واقعی لاستیک دو میلیون و ۵٠٠ هزار تومان است که به دلیل نبود تقاضا در بازار کاهش قیمت پیدا کرده است اما در حال حاضر با توجه به اینکه وزارت صمت به تعهدات خود درباره توزیع لاستیک و قطعات پایبند نبوده احتمال افزایش قیمت لاستیک در بازار وجود دارد و نگران افزایش قیمت‌ها هستیم.
ایلنا - ٣ مرداد ۱٣۹۷
************
رانندگان کامیون و حمل و نقل جاده‌ای اعتصاب سراسری خود را از سر گرفتند.
رانندگان کامیون و حمل و نقل جاده‌ای روز دوشنبه اول مرداد اعتصاب سراسری در اعتراض به عدم توجه به مطالبات صنفی خود اعتصاب سراسری را از سر گرفتند.
تصاویر و کلیپ‌هایی از جاده‌های خلوت و رانندگان اعتصابی در رفسنجان، شهر کرد، جاده کنگاور به همدان، قزوین، پایانه اعلان بار تبریز، بوشهر، دشت ارژن شیراز، کرمانشاه، پایانه بندر امام، پایانه اصفهان، و جاده تهران ساوه منتشر شده است.
اعتصاب سراسری رانندگان کامیون و حمل و نقل جاده‌ای نخستین بار در خرداد و در اعتراض به افزایش هزینه‌ها و ثابت ماندن کرایه بار، عدم پرداخت سهم دولت برای بیمه رانندگان و سایر مطالبات صنفی آغاز شد و در تداوم خود تامین سوخت جایگاه‌های بنزین و تامین مواد او لیه کارخانه‌ها را مختل کرد.
دور تازه اعتصاب سراسری رانندگان کامیون و حمل و نقل جاده‌ای در پی آن آغاز شد که وعده‌های نمایندگان مجلس، رئیس سازمان تامین اجتماعی، و نمایندگان دولت به رانندگان نتیجه‌ی عملی در بر نداشت.
انجمن صنفی رانندگان کامیون که تشکلی همسو با دولت است روز ۲۹ تیر تصمیم رانندگان به اعتصاب سراسری را تکذیب و اعلام کرده بود «رانندگان بخش حمل و نقل کالای کشور در روز دوشنبه اول مرداد هیچگونه اعتصابی نخواهند داشت.»
امروز همزمان با آغاز اعتصاب مجدد رانندگان، صدا و سیمای جمهوری اسلامی به نقل از معاون وزیر راه و شهرسازی از «تمهیدات دولت برای حل مشکلات کامیونداران» خبر داد و معاون دادگستری استان فارس نیز تهدید کرد کسانی را که کامیونداران را «تحریک به اعتصاب و اختلال در تامین مایحتاج عمومی مردم» کنند را به پیگیری قضایی تهدید کرد.
اخبار روز - دوشنبه ۱ مرداد ۱٣۹۷ - ۲٣ ژوئيه ۲۰۱٨
************
دور دوم اعتصاب کامیون داران: ضرورت و فرصت تدارک برای اعتصاب عمومی
تقریباً یک ماه و نیم از اعتصاب سراسری رانندگان و کامیونداران گذشته‌است، اما چون مطالبات اصلی اعتصاب‌کنندگان جواب نگرفته، مجدداً زمزمه‌های دور جدید اعتصاب از اوایل برج ۵، یعنی مردادماه به گوش می‌رسد.
اعتصاب سراسری رانندگان و کامیونداران از هر جهتی که به آن نگاه کنیم- چه از حیث وسعت، چه هماهنگی و اتحادش و چه تأثیرات مستقیمش بر روی اقتصاد- یک پدیدۀ استثنایی بود. به خصوص اینکه این اعتصاب حلقه ای بود از زنجیرۀ بلند اعتراضاتی که در ماه‌های قبلش رخ داده بود: شورش سراسری دی‌ماه ۹۶ و اعتراضات سریالی نیشکرهفت‌تپه و فولاد اهواز و اعتراضات خیابانی کازرون. بنابراین اعتصاب قبلی رانندگان و کامیونداران (تیر ۹۷) در شرایطی اتفاق افتاد که حکومت هم با بحران اقتصادی روبه‌رو بود و هم با بحران سیاسی و بنابراین شاید اگر هر زمان دیگری اتفاق می‌افتاد به این اندازه نمیتوانست برجسته بشود و رژیم را به هراس بیاندازد. بیش‌تر از اعتراضات و زد و خوردهای خیابانی دقیقاً اعتراضاتی از این دست در حوزه‌های تولید و توزیع هستند که حاکمیت را وحشت‌زده میکند، چون از کار افتادن تولید یا اخلال در شبکۀ حمل و نقل به شدت پایه‌های حکومت را سست میکند. دقیقا به همین خاطر است که حکومت اخیراً یک اصطلاح قضایی و مجرمانه به اسم «اخلال‌گران اقتصادی» (برای اعتصاب‌کننده‌ها) ساخته است و اعلام کرده که جرم این‌ها حتی از به قول خودشان «اغتشاش‌گران خیابانی» هم بیش‌تر خواهد بود.
دور جدید اعتصاب کامیونداران در شرایطی فرامی‌رسد که تا همین اواخر شاهد اعتصاب بازار و شورش بی‌آبی در خرمشهر و آبادان و برازجان بودیم و تازه قرار است از اواسط ماه بعد دور جدید تحریم‌ها هم به همین بحران‌ها اضافه بشود.
دور پیشین اعتصاب سراسری کامیونداران (تیر ۹۷) فرصت نابی بود که میتوانست جرقه‌های یک اعتصاب عمومی را کلید بزند. اما این اتفاق نیفتاد، چون جنبش اعتراضی پراکنده است، سازمان‌یافتگی ندارد و همین هم مانع از این شد که سایر بخشهای معترض به این اعتصاب بپیوندند. نتیجه آن بود که دیدیم نهایتِ همبستگی‌ای که با این اعتصاب شد، مجازی بود و از سطح پوشش رسانه‌ای فیلم‌های این اعتصاب فراتر نرفت. اما مسأله اینجاست که این همه کارگر صنعتی که برای گرفتن حقوق معوقه یا نجات دادن کارخانه از تعطیلی، درگیر اعتراض و جاده بستن هستند، این همه معلمی که بارها به خیابان‌ها آمدند و به جای گرفتن جواب، نماینده‌هایشان سر از زندان در آوردند، این همه اعتراض خیابانی به بی‌آبی و اب شور و قطع برق، همه و همه کافی است همزمان با دومین اعتصاب سراسری کامیونداران انجام بشوند تا به این ترتیب ببینیم که به چه راحتی جرقه‌های یک اعتصاب عمومی و سیاسی میتواند از دل همین اعتصابات صنفی روشن بشود.
اما چرا اعتصاب عمومی؟ چون ویژگی یک اعتصاب عمومی (بالاخص در کشورهای استبدادی) این هست که در آن مرز تصنعی بین مطالبات اقتصادی و سیاسی از بین میرود. یک خواست اقتصادی به سرعت تبدیل به خواست سیاسی میشود و برعکس. یک اعتصاب عمومی نه فقط به اعتصاب‌کنندگان بلکه به کل بخشهای معترض جامعه جسارت و اعتمادبه‌نفس میدهد که خواسته‌های خودشان را مطرح بکنند. کارگرانی که هرگز در گذشته تجربۀ اعتصاب جمعی و صنفی نداشتند، هرگز طعم مبارزۀ مشترک را نچشیدند، برای اولین بار موقعیتی پیدا میکنند که بیایند وسط، دردها و خواسته‌هایشان را فریاد بزنند، دوش به دوش همکارانشان مبارزه کنند، نقش واقعی اتحادیه‌های فرمایشی را ببینند و خلاصه از نظر سطح آگاهی طبقاتی-جمعی‌شان جهشی کیفی را تجربه بکنند. اعتصاب عمومی همچنین با مختل کردن حیات روزمرۀ اقتصاد سرمایه‌داری، قدرت واقعی کارگران را به خودشان نشان میدهد. نشان میدهد که چه کسانی واقعاً جامعه را می‌گردانند. خیلی از موانع ذهنی برای عدم شرکت در اعتصاب (که در حالت عادی بخش زیادی از کارگران درگیرش هستند)- مثل ترسِ از دست دادن شغل یا زندان و بی‌پولی و قرض و چه و چه- از بین می‌روند. خیلی از پیش‌داوری‌ها- مثل تبعیض‌های جنسیتی یا ملی- در جریان اعتصاب عمومی کنار می‌روند. از این جهت اعتصاب عمومی واقعاً بدون تعارف کلاس درسی برای انقلاب است.
عناصر فشرده‌ای از یک اعتصاب عمومی، دراعتصاب سراسری خردادماهِ کامیونداران کاملاً مشهود بود. این اعتصاب صرفاً جنبۀ اقتصادی داشت، ولی لاجرم بعد از چند روز رنگ و بوی سیاسی هم پیدا کرد. این اعتصاب سراسری سیستم حمل و نقل را عملاً فلج کرد و به خاطر ضربۀ مستقیم به اقتصاد، سایر بخشها را مثل دامداران و مرغداران متضرر و اجباراً به اعتراض کشاند. همچنین کسانی وارد این اعتصاب شدند و برای اولین بار آن را تجربه کردند که سابقاً چه بسا حتی کلمۀ اعتصاب هم به گوششان نخورده بود. کم نبودند کسانی که با وجود انواع مشکلات مالی، با وجود فشار بار روی لاستیک‌ها، کامیون خودشان را با چند تُن بار یک گوشه وِل کردند و به نفع اعتصاب دست از کار کشیدند. ماهیت واقعی و سازشکار اتحادیۀ صنفی رانندگان و کامیونداران و تقلاهایش برای اعتصاب‌شکنی با دادن وعده‌های سرخرمن در جریان همین اعتصاب برای همه روشن شد. راننده‌ها برای سازماندهی اعتصاب از گروه‌های تلگرامی استفاده کردند و وقتی همین مقامات اتحادیه‌ها ازشان خواستند که عکس و اسم و شماره تلفن خودشان را در پروفایل تلگرامشان بگذارند تا به زعم خودشان اثبات بشود که واقعاً راننده هستند، خیلی‌ها برعکس یاد گرفتند که باید هویت خودشان را مخفی بکنند؛ یعنی در عمل بسیاری از درس‌های مبارزه را در جریان این اعتصاب کسب کردند. همچنین در جریان اعتصاب کامیونداران و مقابله با اعتصاب‌شکنان، درجۀ بسیار بالایی از همبستگی و اتحاد بین اعتصاب‌کنندگان مشهود بود. پیش‌داوری مثلاً نسبت به زنان کمرنگ شده بود، وقتی چندین زنِ رانندۀ کامیون ویدیویی در حمایت و ضرورت اعتصاب دادند، دست به دست چرخید و تحسین شد و همبستگی طبقاتی اعتصاب‌کننده‌ها را –ورای جنسیت و قومیت- در یکی از مردانه‌ترین و سنتی‌ترین صنف‌های کاری (یعنی رانندگان کامیون) تقویت کرد. این همبستگی در بین راننده‌ها و کامیونداران انگیزه و الهام به بار آورد و قدرت واقعی خودشان را به خودشان نشان داد. نشان داد که شرکتهای دلال باربری و حتی دولتِ حامی‌اش در برابر اتحاد و همبستگی آنها چه‌قدر ضعیفند.
به هر حال بعد از اولین اعتصاب، خواسته‌های اصلی کامیونداران برآورده نشده. حداکثر خانبلوکی که رئیس اتحادیۀ انجمن‌های صنفی رانندگان بود را برکنار کردند و به جایش یک هیأت مدیره جدید گذاشتند و بعد هم نصب اجباری دستگاه سپهتن- که همۀ اطلاعات و لحظات راننده را به پلیس راهور گزارش میکند و عملاً نقض حریم خصوصی راننده است- لغو شد. از طرف دیگر بعد از کلی کش و قوس اعلام شد که از این به بعد به جای حق کمیسیون‌های نجومی قبلی باربری‌ها، نرخ کمیسیون باید ۱۲ تا ۱۴ درصد باشد، فقط هم با کارتخوان پرداخت بشود و نه به شکل نقدی و هر شرکتی تخلف کند، جریمه یا تعطیل میشود و راننده‌ها میتوانند به سامانه‌ای که اعلام شده شکایت کنند. بعد هم این هیأت مدیرۀ دست نشاندۀ اتحادیه که از بالا منصوب شده، یک فرمولی برای محاسبۀ «تن-کیلومتر» درآورده که نه فقط شفاف نیست بلکه معلوم نیست با چه منطقی جلو گذاشته شده. هر کسی هم بخواهد این فرمول را زیر سوال ببرد سریعاً بهش گفته میشود: این فرمول علمی است و شما از آن سر در نمی‌آورید و ما مسئول اتحادیه هستیم و به اصطلاح حرف زیادی موقوف!
در صورتی که مسألۀ اصلی آن است که اصولاً هیچ انتخابات آزادی برگزار نشده که راننده‌ها و کامیونداران بتوانند نماینده‌های واقعی خودشان را انتخاب کنند تا خود نماینده‌های حقیقی کرایه و حق کمیسیون و تکلیف شرکتهای باربری را مشخص کنند! بالاخره برای کامیوندار باید مشخص باشد که وقتی این شرکتهای دلال کم‌ترین کار را در بخش حمل و نقل انجام میدهند، چرا باید سهم بزرگی از درآمد به جیب آنان واریز شود.
از طرف دیگر فرمول من‌درآوردی محاسبۀ «تن-کیلومتر» نباید پشت دربهای بسته اختراع بشود، بلکه باید اولاً باید مبنای به شکل شفاف برای همۀ کامیوندارها معلوم باشد و ثانیاً با حضور نماینده‌های واقعی و با موافقت آنان تصویب شود.
از طرف دیگر شواهد نشان میدهد که هرچند حکومت دربِ چند باربری متخلف را بسته‌است، ولی عملاً باربری‌های متخلف کماکان به کار خودشان ادامه میدهند. در واقع داستان جریمۀ باربری‌ها دروغ محض است. راننده‌هایی بودند که می‌گفتند وقتی بابت گرفتن کمیسیون‌های بالا اعتراض کرده‌اند، باربری خیلی راحت به آنان گفته که «نمی‌خواهید حق کمیسیون بالا بدید؟ به سلامت! میدهیم کسی دیگری بار را ببرد!» یا مثلاً بعضی از این باربری‌ها به اسم دوست و اشنا و فلان فروشگاه، دستگاه کارتخوان سیار می‌گیرند تا وقتی راننده را سرکیسه کردند بعداً موقع شکایت، کامیوندار نتواند چیزی را ثابت کند و دستش به جایی بند نباشد.
از طرفی جالب است بدانیم یکی از دلایل اعتصاب قبلی کامیونداران که قیمت مالی لوازم یدکی بود نه فقط پایین‌تر نیامده که از زمان اعتصاب به این سو، هزینۀ این لوازم یدکی- به خصوص لاستیک- چند برابر هم شده‌است. و این درحالی است که در همین چندماهه باآنکه حجم عظیمی از اخبار اختلاس و رانت‌خواری از ارزهای دولتی بیرون آمده‌است؛ ولی دولت همچنان از اختصاص سوبسید به لوازم یدکی ماشینهای سنگین طفره میرود.
همۀ این عوامل باعث شده که کامیوندارها تصمیم بگیرند اول برج آینده دست به اعتصاب بزنند. اما این بار باید از تجربۀ اعتصاب قبلی درس گرفت و سفت و سخت دو مطالبۀ محوری را برجسته کرد: اولی برگزاری انتخابات آزاد و ایجاد یک اتحادیۀ مستقل راننده‌ها و کامیون‌دارهاست تا پیگیر محاسبۀ کرایۀ بار، کاهش حق کمیسیون‌ها، بیمۀ دولتی، نوسازی ناوگان حمل و نقل و برخورد با باربری‌های متخلف و غیره باشد و دومی، کاهش قیمت کامیون و لوازم یدکی با اختصاص ارز دولتی، سوبسید، حذف دلال‌ها و واسطه‌ها و کاهش عوارض گمرکی.
از طرف دیگر این‌بار بهترین فرصت است تا کارگران کارخانجات ورشکسته‌ای مثل فولاد یا هفت‌تپۀ خوزستان که از سال پیش تا الآن درگیر نبرد نفسگیرِ مرگ و زندگی بودند، یا راننده‌های شرکت واحد و سایر بخشهای حمل و نقل که وظیفۀ بی‌چون و چرای همبستگی با این اعتصاب را دارند –ولو به شکل نمادین و زماندار- این اعتصاب را همراهی کنند و نه فقط مطالبات خودشان را فریاد بزنند، که با این اعتصاب اعلام همبستگی کنند و دیگران را هم به پیوستن به اعتصاب سراسری فرابخوانند. اعتصابی که بدون همراهی معترضان عمومی به بی‌آبی و بی‌برقی و کشاورزان بحران‌زده و کسبۀ خُرد ورشکستۀ شهری ممکن نیست.
کمیته عمل سازمانده کارگری - ۲۳ تیر ۱۳۹۷