"فولاد پاکستان"، بزرگ ترین کارخانۀ صنعت فولاد پاکستان است که نقشی کلیدی در اقتصاد کشور بازی می کند. حاکمیّت سعی دارد تا این نهاد را از کارگران سرقت کند، امّا متقابلاً، کارگران به شکلی خشونت آمیز مشغول به مقاومت هستند. تعداد زیادی از کارگران این کارخانه، طی ٢٠ سال اخیر به صورت روزمزدی و قراردادی مشغول به کار بوده اند. شرایط کاری آنان، به خصوص در محلّ ذوب آهن، که دما به ١٧٠٠ درجۀ سانتیگراد می رسد، وحشتناک است. به نظر می رسد که هنگام کار کردن در چنین شرایطی، دیگر خون در بدن کارگران جریان پیدا نمی کند. هم چنین این کارگران، در سایر قسمت های کارخانه که کار در آن جا با مخاطراتی برای سلامتی همراه است، مشغول به کارند. کارگران روز مزد باید به انجام کارهای دشواری مانند جوشکاری، نصب اتصالات، برش گاز، تراشکاری و غیره بپردازند. یک بار رئیس سابق کارخانۀ فولاد تأیید کرد که ٧٠ درصد تولید کارخانه، به دست کارگران روزمزد و قراردادی صورت می گیرد. با وجود تمامی این کارهای سخت، این کارگران از ابتدایی ترین ضروریات زندگی خود هم محروم هستند. حتی از دریافت حدّاقل دستمزد، یعنی ٦٠٠٠ روپیه که از سوی وزیر کار تعیین گردیده بود نیز محرومند. (در ضمن، وزیر کار برای نخستین بار وعده داده بود که تمامی کارگران روز مزد و قراردادی، قانونی خواهند شد)
وزیر کار، بارها وعده داده بود که تا پایان دسامبر ٢٠٠٨، کارگران روزکار و قراردادی، قانونی خواهند شد. در اتحادیۀ کارگران خلق، CBA در کاخانجات فولاد، جلسه ای مورّخ ۴ مه ٢٠٠٩ برگزار گردید که مشخّصاً تلاش دیگری بود در جهت فریب کارگران ، امّا کارگران با عکس العملی شدید به آن پاسخ دادند. با این حال، اتحادیه، به کارگران اطمینان داد که آن ها تا ٢٣ ژوئن ٢٠٠٩ قانونی خواهند شد، امّا هیچ یک از این وعده ها محقق نشد و اتحادیۀ CBA در کارخانۀ فولاد نیز هیچ یک از مطالبات کارگران را برآورده نمی کند.
نزدیک به ١٠٠٠ نفر از کارگران، روز ١٧ اکتبر ٢٠٠٩، راهپیمایی ای را رو به روی کانون مطبوعاتی کراچی ترتیب دادند. اعضای "کمپین دفاع از اتحادیه های کارگری در پاکستان" (PTUDC) در این موقع، در صف کارگران قرار داشتند. رهبری اتحادیۀ CBA، به دستور ریاست کارخانۀ فولاد، بارها تلاش کرد تا راهپیمایی را متوقّف نماید، امّا کارگران، مصمّم به ادامۀ راهپیمایی بودند. اتحادیۀ CBA، مأیوسانه برای پیدا کردن گزارشگران مطبوعاتی، سفری را به شهر "تَته" ترتیب داد؛ شش وسیلۀ نقلیۀ متعلّق به کارخانه و صدها هزار روپیه در این سفر خرج شد تا اعتصاب کارگران به بخشی از اخبار روز تبدیل نشود. با این حال کارگران به اعتراض خود ادامه دادند.
در تاریخ ٢۵ اکتبر ٢٠٠٩ نیز یک راهپیمایی در "قاضی خدا بخش" صورت گرفت. عبد الغفار باقی، رفیق ظَهور مأمون، شاهد بشیر و زبیر باتی، همگی از اتحادیۀ کارگران روزمزد و قراردادی، مشغول به رهبری این تظاهرات بودند. این رهبران، به صراحت اعلام کردند که آن ها به مدیریّت اجازه نخواهند داد تا بار دیگر کارگران را فریب دهند؛ به علاوه، اعلام داشتند که چنان چه مطالبات آنان برآورده نگردد، کارخانه را تعطیل خواهند کرد.
برگردان: فعّالین "شبکۀ همبستگی کارگران ایران"