میلیون ها کارگر مصری در طول چهار هفته، با تمامی توان، در سطح شهر و مراکز کار، در میدان ها و خیابان ها با رساترین صداها، فریاد سقوط مبارک و سرنگونی دولت او را سر دادند تا راه را برای طرح خواسته های پایه ای و انتظارات عاجل خود هموار سازند. تا اینجا فقط مبارک رفته است و جای خود را به مبارک دیگری سپرده است. مشتی سیاست مدار لباس شخصی سرمایه جای خود را به اونیفورم پوشان مسلح نظامی همین نظام داده اند. پیداست میان آنچه کارگران می خواهند با آنچه سرمایه داران و احزاب سرمایه داری مصر و شرکای بین المللی آن ها تدارک می بینند، دنیاها فاصله وجود دارد. شاخص اوضاع کنونی مصر در پایه ای ترین تعریف یک چیز است. سرمایه با همه قوا و با توسل به تمامی زرادخانه های سیاسی و نظامی و فکری و فرهنگی، در تلاش است تا نظم تولیدی و سیاسی و ثبات حاکمیت خود را به روال معمول سوق دهد. تا مطلوب ترین شرائط ممکن را برای استثمار هر چه بربرمنشانه تر نیروی کار حفظ نماید و قوام بخشد، تا دولت حال و آتی سرمایه داری مصر در تحمیل این شرائط سبعانه بر توده های کارگر به همه موفقیت های لازم دست یابد، تا این دولت از تمامی ابزار مسخ و تحمیق و شستشوی مغزی توده کارگر برای زمینگیر ساختن جنبش طبقاتی آنان سود جوید. سرمایه داران و احزاب سیاسی سرمایه داری مصر و همه شرکای جهانی آن ها هیچ ثانیه ای را برای نیل به این هدف از دست نمی دهند. سخن از انحلال پارلمان، تشکیل کابینه جدید، اصلاح قانون اساسی و همه دسیسه ها و ترفندهای دیگر به میان می آورند و همه این ها را حلقه های پیوسته کار خویش برای تحقق همان هدف می سازند. همه این ها اما فقط نیمی از شاخصی است که قبلاً گفتیم. نیمی که توسط بورژوازی نوشته می شود و به اجرا در می آید. نصف دیگر این شاخص را طبقه کارگر مصر می نویسد و لباس واقعیت می پوشاند. کارگران خواه در کارخانه ها و خواه در سطح شهرها و میادین و خیابان ها دور جدیدی از پیکار را آغاز کرده اند. این دور از همان فردای سقوط مبارک آغاز شد. جمعیت وسیعی از توده چند ده هزار نفری میدان تحریر که بالغ بر ٨٠ درصد آنان را نفوس کارگری تشکیل می دهند، از بازگشت به خانه خود امتناع کردند. همگی اعلام داشتند که خواست جنبش آنان نه تغییر دولتمردان که تغییر اساسی در شرائط کار و زندگی و سرنوشت حیات اجتماعی توده های خویش است. این جنگ در روز بعد طنین انعکاس خود را در کارخانه ها و مراکز کار نیز باز یافت و گام به گام راه توسعه در پیش گرفت. از دیروز تا حال ٢۴٠٠٠ کارخانه ریسندگی « المحال الکبری » دست از کار کشیده اند. کارگران اعلام داشته اند که خواستار تغییرات مهم در شرائط کار و زندگی و بهای نیروی کار خود می باشند. آنان تأکید کرده اند که رؤسای وقت کارخانه باید حتماً مستعفی گردند. شورای نظامی سرمایه داری جایگزین دولت « حسنی مبارک» مطابق معمول با سلاح تهدید و ایجاد رعب و ارعاب به مقابله با موج خشم و اعتراض کارگران برخاسته است. پاسخ ٢۴٠٠٠ کارگر کارخانه به این تهدیدات آن بوده است که تا حصول نتیجه نهائی مطلوب حتماً به اعتصاب ادامه خواهند داد
سیمای سوسیالیسم - ١٦ فوریه ٢٠١١