بحران اقتصادی سرمایه، به طور کوبنده در شیرازه وجود سرمایه داری ایران چرخ می خورد و تحریم های بسیار گسترده اقتصادی لحظه به لحظه فشار بحران را مضاعف می سازد. غول های عظیم صنعتی به رغم دریافت میلیارد، میلیارد، سرمایه های بانکی حاصل استثمار توده های کارگر زیر نام کمک های دولتی، یکی پس از دیگری به تعطیل تهدید می شوند و حجم مبادلات میان سرمایه اجتماعی ایران و بازار جهانی سرمایه داری به صورت روزمره، با شتاب فزاینده رو به افت می رود. هیچ بخشی از اقتصاد سرمایه نیست که ضربات کوبنده بحران را در تار و پود بازتولید خود درد نکشد. ایران خودرو به ورطه نیمه تعطیل در غلطیده است. اضافه کاری ها در این شرکت وسیعاً قطع گردیده است، شیفت اول ال نود به طور کامل تعطیل است. ایران خودرو دیزل بیش از یک ماه است که خط تولید خود را متوقف ساخته است. کارخانه سایپا شیفت صبح خود را نیمه وقت کرده است. شمار کارخانه ها و مراکز تولید در حال تعطیل با شتاب افزایش یافته و در حال افزایش یافتن است. بحران سرمایه در ایران بی محابا به پیش می تازد و زیر فشار موج تحریم ها هر روز از روز پیش شدیدتر می شود. راه مقابله با بحران در سراسر دنیا قتل عام بهای نیروی کار و حداقل معیشت توده های کارگر است، کاری که در ایران حدیث لحظه لحظه روند بازتولید سرمایه، مستقل از حالت بحران، رونق یا هر حالت دیگر است. با همه این ها، سرمایه در ایران به گاه تازش بحران بسیار سبعانه تر و دژخیم تر از بسیاری جاهای دیگر به زندگی کارگران یورش می برد. قدرت تخریب بحران در اینجا به طور معمول فزون تر است و در همین راستا تاخت و تاز سرمایه علیه هست و نیست کارگران نیز بسیار موحش تر و سفاکانه تر است. در طول همین چند ماه زمان تعویق دستمزدها باز هم طولانی تر و طولانی تر گردیده است و موج بیکارسازی ها بیش از پیش طغیان کرده است. کارگران فرش بافی نقش، ١۵ ماه است که کار می کنند، به وحشیانه ترین شکل استثمار می شوند اما حتی یک ریال هم دستمزد دریافت نکرده اند. زمان تعویق مزد کارگران صنایع مخابراتی از این هم طولانی تر شده است. سرمایه داران این شرکت ١٨ ماه است که کل دستمزدها را مصادره کرده اند و کارگران را در برهوت گرسنگی تسلیم مرگ نموده اند. نرخ بیکاری حتی بر اساس آمارهای رسمی دولت اسلامی سرمایه باز هم فوران کرده است. در زمانی که کل توده های کارگر ایران در آتش فقر و گرسنگی و بی دکتری و بی داروئی خاکستر می گردند، دولت سرمایه باز هم موج جدیدی از توحش را برای تاراج آخرین لقمه های نان خالی آنان و آخرین امکانات دوا و درمان آن ها آغاز کرده است. در عمق این جهنم گند و خون و دهشت، چیزی به نام بیمه درمان با دنیای کاستی ها، کمبودها و نارسائی هایش دستاوردی بوده است که کارگران با مبارزات سال های زیاد از حلقوم صاحبان سرمایه بیرون کشیده اند. دولت احمدی نژاد اینک زمزمه سلاخی همین بیمه بیش از حد کاریکاتوری را هم ساز کرده کرده است. صادق محصولی اعلام داشته است که باید استفاده توده های کارگر از بیمه درمانی محدود شود. جمعیت بسیار عظیمی از کارگران فاقد هر نوع بیمه اجتماعی و درمانی هستند و معنی حرف جدید محصولی و دولت این است که حتی کارگران ظاهراً بیمه شده نیز، مکتوب یا نامکتوب و به هر حال عملاً به سرنوشت همان بخش از همزنجیران خویش دچار خواهند شد.
سیمای سوسیالیسم