جوابی کوتاه به تهمتی بزرگ

سایتی موسوم به سندیکای واحد در نوشته ای جدید بر روی سایت به اصطلاح "سندیکای واحد" مبنی بر توطئه جدید وزارت کار ،مطالب کذبی در رابطه با اینجانبان آورده است که مجبور شدیم این یادداشت را برای اطلاع عموم منتشر کنیم ؛
در تاریخ پنجم اردیبهشت نود وهفت وزارت کار طی تماسی با اینجانبان حسن میرزایی و سعید ترابیان در زمان وقت اداری از ما برای ملاقات با نمایندگان سازمان جهانی کار دعوت به عمل آورد ، ما با شک و تردید و نگرانی به وزارت کار رفتیم و این ملاقات با سوالات این نمایندگان در رابطه با دو شکایت اتحادیه کارگری و چند سوال از وضعیت تشکل یابی کارگران همراه بود.
ما بسیار ساده توضیح دادیم که در مورد پرونده اول شکایت متعلق به شخصی است که چند سالی است به خارج کشور متواری شده است و شخص مورد نظر در پرونده دوم شکایت نیز در ماه های گذشته از زندان آزاد شده است و با دادن شماره تلفن افراد بازنشسته که در سندیکا فعال بودند امکانات ملاقات با ایشان را نیز فراهم کردیم به گونه ای که روز بعد از ملاقات طی تماسی قرار بود به همراه نمایندگان به ملاقات تنی چند از این کارگران برویم که متاسفانه این امر محقق نشدو در رابطه با ازادی تشکل های کارگری در حد توانمان در دفاع از حق تشکل یابی کارگران دفاع کردیم و در زمان محدود به مشکلات پیرامون کارگران اشاراتی داشتیم.
در این ملاقات نه کسی ما را معرفی کرده بود و نه حتی شاید خود وزارت کار میخواست با آوردن افراد سندیکایی نهاد سندیکا را به رسمیت بشناسد،بر اساس قوانین بین المللی فراخواندن ما از طرف سازمان جهانی کار یک موضوع را مطرح می کرد و ما هم می توانستیم بفهمیم چرا؟ موضوع ساده است که نماینده یک نهاد کارگری باید در محیط همان کارگاه کار کند و ماهم به عنوان کارگر در محیط کار و کسانیکه در فعالیت های سندیکایی شناخته شده بودیم ، دعوت شدیم و در عین حال وظیفه داشتیم حرف کارگران را بزنیم با وجود اینکه بر ما روشن بود که شاید سخنان ما به گونه ای دیگر منعکس شود و یا اصلا ترجمه نشود ولی به حق و جانانه نسبت به کلیه موارد کارگری سخن گفتیم.
و حالا اگر عده ای با تخلفات بیشمار که در آینده ای نزدیک برای روشن شدن اذهان عمومی به آن خواهیم پرداخت می خواهند تایید کنند که چه کسی سندیکایی هست و یا نیست اعلام می کنیم که در این حد و اندازه نیستند و دوم اینکه در اطلاعیه موهوم سندیکابه شکایت سال ٢٠١٧ سازمان جهانی کار یعنی مباحث سال ٢٠١٦ می پردازند که در اساس ربطی به ما ندارد و نسبت به گزارش قوه قضاییه مبنی بر ارتباط خارج اصول شخص نامبرده شده می پردازد و نگارندگان آن نوشته در پی ماجراهای دیگری هستند که در آینده معلوم می شود.
نویسندگان بد نام این اطلاعیه حتی شرم نمی کنند که خودشان در انتخابات شوراهای اسلامی در سال گذشته چه افتضاحی به بار آوردند و با حمایت از یک کاندید باعث چه اختلافات و بی حرمتی هایی نسبت به نام مقدس نهاد کارگری شدند و حالا مانند همان ضرب المثل معروف دزد دزد در حال مخفی کردن چهره واقعی و منفور خودشان می باشند.
اما درد نگارندگان از نادیده گرفته شدن از طرف سازمان جهانی کار می باشد ، از زمان تاسیس دوباره سندیکا تمامی کسانیکه آرزوی رسیدن به جاه و مقامی را داشتند برای دیدار با سازمان جهانی کار سر ودست می شکستند چه رئیس سابق که برای رساندن فرزندانش و هوس بازیش خود را به مهد دموکراسی اش رساند و چه بطور مشخص امروز افرادی که خود را نماینده سندیکا جا می زنند ، هر روز دنبال گدایی تورهای سیاحتی از طرف اتحادیه های کارگری نامربوط به واحد هستند ، هر دو طیف عملا ظرفیت و نقش خود را نشان داده اند.
بارها اعلام کرده ایم که تنها راه برون رفت از این وضعیت آشفته سندیکا تشکیل مجمع عمومی است که از سال ٨٤ تاکنون برگزار نشده است چرا که نمایندگان مجمع عمومی قبلی مشروعیت خود را بر طبق اساسنامه از دست داده اند و بهتر است این مدعیان دروغین سندیکا تلاش کنند برای باز بودن دکان تکدی گری خود برای برگزاری مجمع عمومی تلاش کنند تا کارگران بتوانند آزادانه نمایندگان خود را انتخاب کنند.
ما نه به دنبال نان و مقام هستیم و نه به دنبال کمک های خیرات، ولی خودمان را در سطح این افراد نمی بینیم و جامعه کارگری ایران و کارگران شرکت واحد خودشان بهتر از هر کسی می توانند قضاوت کنند.
در آخر این نکته حایز اهمیت است دیگر سکوت جایز نیست اول اینکه موارد حقوقی این اتهامات از طرف دستگاه قضایی پیگیری خواهد شد و دوم اینکه در آینده ای نه چندان دور حقایقی از پس پرده هایی منتشر می شود تا هویت واقعی این جاعلین عنوان نام مقدس سندیکا برای همه کارگران هویدا شود و امیدواریم موارد آینده در راه استحکام بنای نمایندگان کارگری مفید واقع شود.