امنیتی‌سازی، نژادپرستی و اخراج مهاجران افغانستانی نقض آشکار حقوق انسانی است
برای مشاهده تصاویر و مطالعه مطالب سندیکای واحد
اینجا کلیک کنید.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، به‌عنوان بخشی از طبقه‌ی کارگر ایران و جهان، مهاجران، پناه‌جویان و پناهندگان را بخشی جدایی‌ناپذیر از جامعه‌ی انسانی و کارگری هر کشور می‌داند. ضروری‌ست که تمامی تشکل‌های کارگری و مدنی به این موضع روشن و مشترک بین‌المللی پایبند بمانند و تحت هیچ شرایطی تحت تأثیر فضای متعفن مهاجرستیزی و نژادپرستی قرار نگیرند. حمله به مهاجران، تضعیف همبستگی اجتماعی و طبقاتی است و در خدمت منافع حاکمیت‌ها و نظام سرمایه‌داری‌ست. نژادپرستی و مقصرنمایی مهاجران محکوم است و به همبستگی بین‌المللی، که کارگران ایران، منطقه و جهان به‌شدت به آن نیاز دارند، آسیب جدی وارد می‌کند. مهاجران افغانستانی در ایران، به‌رغم دهه‌ها حضور و مشارکت اقتصادی و اجتماعی در کشور، همچنان از بی‌حقوق‌ترین و آسیب‌پذیرترین اقشار به‌شمار می‌آیند. حمایت انسانی، اجتماعی، حقوقی و پیگیری قانونی‌سازی وضعیت آنان، گامی ضروری در راستای عدالت اجتماعی و همبستگی‌ای است که باید بر پایه‌ی منافع مشترک و کرامت انسانی شکل بگیرد، نه تفاوت در ملیت، نژاد یا وضعیت اقامت.....
برای مطالعه متن کامل
اینجا کلیک کنید.
***************
آزادی ابراهیم مددی، عضو باسابقه سندیکای کارگران شرکت واحد
روز چهارشنبه ۱۱ تیرماه ۱۴۰۴، ابراهیم مددی، عضو قدیمی هیأت مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، پس از پایان دوران محکومیت یک‌ساله‌اش از زندان اوین آزاد شد.
ابراهیم مددی، از اعضای هیأت مؤسس سندیکا، در سال‌های گذشته به‌دلیل فعالیت‌های مستمر صنفی و دفاع از حقوق کارگران بارها بازداشت، تهدید و زندانی شده است. آخرین بار، در ۲۱ مرداد ۱۴۰۳، در پی اجرای حکمی ناعادلانه و مربوط به پرونده‌ای قدیمی، در شعبه اجرای احکام دادسرای اوین بازداشت و به زندان منتقل شد.
این در حالی‌ست که آقای مددی، که حدود هفتاد سال سن دارد و با بیماری‌های متعدد از جمله دیابت، فشار خون، پروستات و مشکل شنوایی ناشی از سکته‌ی گوش دست‌وپنجه نرم می‌کند، پیش‌تر نیز برای همین پرونده، پس از یک دوره‌ی بازداشت موقت در سال ۱۳۹۴، با رأی نهایی دیوان و دادگاه هم‌عرض به یک سال حبس محکوم شده بود.
سندیکای کارگران شرکت واحد، ضمن تبریک آزادی این فعال کارگری مقاوم، بار دیگر تأکید می‌کند که بازداشت و زندان علیه فعالان کارگری، نه تنها نقض صریح حقوق انسانی و شهروندی آنان است، بلکه نشان‌دهنده‌ی تداوم رویکرد سرکوب‌گرانه‌ای‌ست که باید پایان یابد.
ما همچنین خواهان آزادی فوری و بی‌قید و شرط داود رضوی، از اعضای هیأت مدیره‌ی سندیکا، و نیز آزادی همه‌ی فعالان کارگری، معلمان، بازنشستگان و سایر زندانیان صنفی و سیاسی هستیم.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
۱۱ تیرماه ۱۴۰۴
***************
نامه گلرخ ایرایی، ریحانه انصاری و وریشه مرادی از زندان قرچک: مسیر مبارزه همچنان ادامه دارد
رنج امروز خود را فراتر از آن‌چه بر مردم ایران تحمیل شد نمی‌دانیم. روز دوشنبه دوم تیر درحالی‌که بیش از سه هزار نفر در زندان اوین در بندهای مختلف پشت درهای بسته محبوس بودند، راکت‌های اسرائیل در محوطه زندان و بر ساختمان‌های اوین فرود آمدند. علاوه بر کشته‌شدگان از تعدادی از بازداشت‌شدگان که در سلول‌های انفرادی محبوس بودند نیز تاکنون خبری در دست نیست. ما زنان اوین صبح سه‌شنبه با اعمال محدودیت‌های شدید امنیتی به زندان قرچک ورامین منتقل و حدود سه هزار نفر مردان اوین نیز به زندان تهران بزرگ منتقل شدند. اگرچه نسبت به پیش از انتقال در شرایط نامساعدتری قرار گرفته‌ایم، اما هم‌سو با رفقا و برادران‌مان در زندان تهران بزرگ که هم‌زمان با ما مورد حمله و اعمال فشار قرار گرفته‌اند، اعلام می‌کنیم شرایط فعلی خللی در مبارزات‌مان ایجاد نخواهد کرد. چرا که می‌دانیم «این مسیری نیست که در آن بی مکافات به مقصد رسید.» از زمان انقلاب مشروطه تاکنون، با بروز جنگ‌های متعدد، کودتای ضدمردمی، کشتار مردم بی‌دفاع و مخالفان سیاسی که به‌دست حکومت‌های استبدادی در یک قرن گذشته انجام شده و بسیاری فراز و فرودها که تاریخ بر آن گواه است، مسیر مبارزه همچنان ادامه دارد. ما امروز در زندان قرچک هستیم و در شرایطی قرار گرفته‌ایم که بیش از هزار زن با جرائم مختلف سال‌ها با آن مواجه و آن را زندگی کرده و می‌کنند. زنانی از اعماق با رنج‌هایی که در نهان‌خانه‌ی چشمان‌شان نقش بسته است و گویای پرسه‌های بیدادی است که برای درهم‌شکستن‌شان پا به مسیر امروز گذاشته‌ایم. پرت‌شدگانی در انتهای دنیا که در هیچ یک از معادلات زندگی و مناسبات خبری و موج‌های رسانه‌ای جایی ندارند و در گزارش‌های حقوق‌بشری، نامی و نشانی و ردی از رنج‌های‌شان دیده و شنیده نمی‌شود. آن‌چه در این چند روز ما را مبهوت کرده است حقیقت زندگی این زنان است. زنانی خمیده در تخت‌های کوتاه به ابعاد قبر، با حسرت برخوردار بودن از حداقل امکانات زیستی و بهداشتی. در میان دیوارهای چرکین و کبره‌بسته از کثافت سال‌ها زندگی مشقت‌بار، بسیاری‌شان بدون ریالی واریزی، برای پول سیگار روزانه خود را در اختیار هم‌بندیان قرار می‌دهند. برای بهره‌کشی. برای بهره‌کشی جنسی. و تن به هر حقارتی می‌دهند. برای سیر کردن شکم‌شان. و برای برخورداری از حداقلِ آن‌چه بر دل‌هاشان حسرت شده است. در بخش کارگری زندان مشغول به کار می‌شوند و در ازای ساعت‌ها کار سخت روزانه (از هل دادن گاری حمل غذا و زباله تا نظافت اتاق استراحت و کار زندان‌بانان) بدون دریافت مزد فقط از دقایقی زمان بیشتر برای تماس تلفنی برخوردار می‌شوند. در کارگاه زندان به بیگاری مشغول و به دوخت و دوز می‌پردازند تا از پاکتی سیگار در انتهای روز برخوردار شوند. زنانی که عموما مانع از هم‌زیستی ما زندانیان سیاسی با آنان می‌شوند؛ مگر به قصد تنبیه و تبعیدمان به حکم قضایی. و حالا اگرچه در زندان قرچک و جدا از آنان اسکان داده شده‌ایم، اما مصائب‌مان جدا از آنان نیست. ما در کنار مبارزات خستگی‌ناپذیر مردم علیه دیکتاتوری، با اهدافی روشن و خط‌مشی محکم، مسیر مبارزه را تا سرنگونی و برچیدن هر شکلی از خودکامگی ادامه خواهیم داد. و در کنار این فراموش‌شدگان که از چرخه زندگی بیرون گذاشته شدند، با عزمی راسخ‌تر از پیش مقاومت را دوره می‌کنیم. و به آنانی که صدای‌شان برای ما و شرایط نامساعدمان بلند است، با صدایی رساتر می‌گوییم آن‌چه امروز بر ما تحمیل شد، فراتر از رنج سالیان این زنان نیست. پس برای بهبود شرایط «ما» بدون در نظر گرفتن جرائم‌مان و برای بهبود شرایط «ما» که به زندان قرچک و تهران بزرگ منتقل شده‌ایم، بدون در نظر گرفتن جنسیت‌مان تلاش کنید و بدانید آنان که در زیر آوارِ ناشی از حمله مفقود و آنانی که در چرخه بی‌رحم زندگی مترود شده‌اند، بر ما ارجح‌اند. باشد که حلقه‌ای باشیم در زنجیر مبارزات برابری‌طلبانه و آزادی‌خواهانه مردم ایران که بیش از یک قرن استبداد و استثمار را تاب آورده‌اند و به پیش می‌روند.
گلرخ ایرایی، ریحانه انصاری، وریشه مرادی،
زندان قرچک ورامین
تیر ۱۴۰۴
***************
در محکومیت بازداشت حسین میر بهاری، فعال حمایت از حقوق کودکان کار و خیابان
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، بازداشت غیرقانونی و برخوردهای امنیتی با حسین میر بهاری، فعال جمعیت دفاع از کودکان کار و خیابان در تاریخ ۳۱ خرداد را به‌شدت محکوم می‌کند.
ورود مأموران امنیتی بدون ارائه‌ی حکم قضایی به منزل شخصی ایشان، ضبط وسایل خانوادگی و انتقال آقای میر بهاری به بند امنیتی ۲۰۹ زندان اوین، نقض آشکار حقوق شهروندی و انسانی است.
حسین میر بهاری از اعضای باسابقه و پرتلاش جمعیت دفاع از کودکان کار و خیابان است که سال‌ها در خدمت کودکان، مهاجران و اقشار فرودست جامعه فعالیت کرده است. بازداشت او و هرگونه اتهام نخ‌نما و بی‌اساس علیه وی، نه‌تنها قابل توجیه نیست، بلکه حمله‌ای دیگر به بدنه‌ی نیروهای اجتماعی مستقل و فعالان دلسوزی است که در مسیر تحقق عدالت اجتماعی و اقتصادی گام برمی‌دارند.
سندیکای کارگران شرکت واحد خواهان آزادی فوری و بی‌قیدوشرط حسین میر بهاری، بازگرداندن وسایل ضبط‌شده، شفاف‌سازی روند بازداشت توسط نهادهای مسئول، و پایان دادن به برخوردهای امنیتی با فعالان اجتماعی و آزادی کلیه زندانیان سیاسی و عقیدتی است.
به امید برقراری صلح و عدالت در ایران و سراسر جهان.
چاره‌ی کارگران و زحمتکشان، وحدت و تشکیلات است.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
۵ تیر ۱۴۰۴
***************
بیانیه سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
در
محکومیت بمباران زندان اوین و مطالبه اجرای قانون آزادی زندانیان در شرایط جنگی
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، با نهایت تأسف و خشم، حمله‌ی هوایی اسرائیل به زندان اوین را - که منجر به زخمی شدن شمار قابل توجهی از زندانیان و نیز کشته و مجروح شدن تعدادی از کارکنان، از جمله کادر درمانی، و سربازان وظیفه گردید - قوياً محکوم می‌کند. این حمله، نقض آشکار اصول انسانی، حقوق بشر و تعهدات قانونی نهادهای حاکمیتی در قبال حفظ جان و امنیت زندانیان است. بر اساس مفاد کنوانسیون چهارم ژنو (۱۹۴۹) و پروتکل الحاقی اول (۱۹۷۷)، حمله به اماکن غیرنظامی - از جمله زندان‌ها که محل نگهداری افراد بی‌دفاع هستند - به‌صراحت ممنوع است و دولت‌ها موظف به حفاظت از جان زندانیان در زمان جنگ می‌باشند.....
برای مطالعه متن کامل
اینجا کلیک کنید.
***************
داود رضوی برای پنج روز به مرخصی آمد
داود رضوی، عضو هیئت‌مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، که در تاریخ ۵ مهر ۱۴۰۱ با یورش مأموران امنیتی بازداشت و به زندان اوین منتقل شده بود، روز جمعه ۳۰ خرداد ۱۴۰۴، به مناسبت مراسم عقد فرزندش، برای مدت پنج روز به مرخصی آمده است و باید روز سه‌شنبه سوم تیرماه به زندان بازگردد.
داود رضوی، ۶۵ ساله، در دوران بازداشت با مشکلات گوارشی و دیگر بیماری‌های جسمی مواجه بوده و با وجود تأکید پزشکان بر لزوم ادامه روند درمان، تاکنون از حق مرخصی درمانی محروم مانده است.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه تأکید می‌کند که با توجه به شرایط جنگی کشور و وضعیت جسمانی داود رضوی، نباید او دوباره به زندان بازگردانده شود.
سندیکا همچنین نسبت به وضعیت آقای ابراهیم مددی، از اعضای هیئت مؤسس سندیکا، که در حدود ۷۰ سالگی با بیماری‌های متعددی از جمله دیابت، فشار خون، مشکلات قلبی و شنوایی دست و پنجه نرم می‌کند، ابراز نگرانی می‌کند. با توجه به این‌که ایشان نیز تاکنون بیش از ده ماه از دوران محکومیت خود را بدون بهره‌مندی از مرخصی سپری کرده، انتظار می‌رود برای او نیز مرخصی متصل به آزادی در نظر گرفته شود.
ابراهیم مددی و داود رضوی باید آزاد شوند!
تمامی فعالان کارگری و مدنی، و زندانیان عقیدتی و سیاسی باید آزاد گردند!
به امید برقراری صلح و عدالت در ایران و سراسر جهان.
چاره کارگران و زحمتکشان وحدت و تشکیلات است.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
٢ تیر ۱۴۰۴
___________________________
برای مطالعه مجموعه اخبارهای قبلی
١-
(اینجا)
و ٢-
(اینجا)
و ٣-
(اینجا)
و ۴-
(اینجا)
و ۵-
(اینجا)
و ٦-
(اینجا)
و ٧-
(اینجا)
و ٨-
(اینجا)
و ٩-
(اینجا)
و ۱۰-
(اینجا)
و ۱۱-
(اینجا)
و ۱٢-
(اینجا)
و ۱٣-
(اینجا)
و ۱۴-
(اینجا)
و ۱۵-
(اینجا) کلیک کنید.