اعتراض به عدم پرداخت حقوق و مطالبات معوقه، یک کارخانه دیگر ا نیز به اعتصاب کشانید. کارگران شرکت واگن پارس اراک اعلام اعتصاب غذا کرده‌اند. یک خبرنگار حوزه کارگری از جزئیات مشکلات این کارخانه می‌گوید.
به گزارش خبرگزاری کار ایران، ایلنا، کارگران شرکت واگن پارس اراک مدت ۶ ماه است که حقوق و مطالباتشان را دریافت نکرده‌اند. به گزارش این خبرگزاری کارگران این شرکت دست به اعتصاب غذا زده و اعلام کرده‌اند تا زمانی که تمامی خواست‌های آنان برآورده نشود، به اعتصاب خود ادامه خواهند داد.
پانید فاضلیان، خبرنگار حوزه کارگری از تهران، مشکل کارخانه پارس اراک را جدا از سایر کارخانجات ندانسته و می‌گوید تمامی اینها ریشه در بحران‌های اقتصادی چند سال اخیر، واردات بی‌رویه و تکیه بر اقتصاد تک‌محصولی دارد.
دویچه‌وله: آقای فاضلیان، تعدادی از کارگران شرکت واگن پارس اراک مدتی است که دست به اعتصاب زده‌اند. لطفا توضیح دهید که اعتراضات و خواسته‌های آنها دقیقاً چه چیزهایی است؟
پانید فاضلیان: کارگران کارخانه‌ی واگن پارس، اولین کارگرانی نیستند که نسبت به وضعیت‌شان و پرداخت نشدن مطالباتشان دست به اعتراض می‌زنند و این اعتراض بالا می‌گیرد. در چندسال اخیر کارخانجاتی بودند که در پی تشدید بحران مالی و اقتصادی به این روز افتادند. کارخانه‌ی نیشکر هفت‌تپه در سال ۷۶، کارخانه‌ی لاستیک البرز در سال ۸۶، کارخانجات نساجی نازنخ و فرنخ در استان قزوین که چندین بار به تهران آمدند و رفتند، از این دست کارخانجات زیاد هستند. در سالهای اخیر اقتصاد ایران اقتصاد سالمی به لحاظ درآمدی نبوده است. تحت تأثیر تحریم‌ها، تحت تأثیر ساختار اقتصادی که برپایه‌ی نفت است و تک محصولی بودنش طبعاً در صنعت هم مشکلاتی ایجاد می‌شود که به دلیل رسیدگی نشدن و تلنبار شدن این مشکلات، در نهایت به صورت مشکلات کارگری بروز می‌کند.
الان شرکت واگن پارس اراک به طور مشخص مشکلش چیست؟
براساس اخباری که از بعد از عید منتشر شد، از سال قبل پیش‌بینی می‌کردند که بالاخره روزی می‌رسد بحران اقتصادی برآن باقیمانده‌ی صنعت ایران تأثیر بگذارد. طبق اخباری که در خبرگزاری‌ها، در ایلنا یا جاهای دیگر، منتشر شده بود و به دستمان می‌رسد، تقریباً از اردیبهشت ماه کارگران این کارخانه با پرداخت‌نشدن مطالبات معوقه‌شان مواجه شدند. بتدریج در تابستانی که پشت سر گذاشتیم، پرداخت نشدن این مطالبات باعث بروز نارضایتی‌هایی شد و آن طور که گفته می‌شود، کارگران در چند نوبت دست به اعتراض در رستوران کارخانه زدند، با کوبیدن کاسه و بشقاب‌شان و کارهایی از این قبیل که به نوعی مدیریت وقت یا مسئولان رستوران سعی کردند این اعتراضات را ساکت بکنند و به آنها رسیدگی کنند. تا آنجایی که خبر رسیده، می‌گویند که بخشی از مطالبات کارگران را پرداخت کرده‌اند. ولی به دلیل همان مشکلات اقتصادی، طلب کارگران به طور کامل داده نشد. مثلا به یکی از این کارگران که می‌گوید هفتصد هزارتومان طلب داشته تنها دویست هزارتومانش را دادند و مابقی علی‌الحساب مانده است. در نهایت ادامه‌ی این مسئله باعث شد که این کارخانه به سرنوشت کارخانه‌ای مثل نیشکر هفت تپه و دیگر کارخانه‌ها دچار بشود.
با توجه به نبود سندیکاهای کارگری متمرکز در ایران، در اینجور مواقع چه ارگانهایی هستند که از کارگران دفاع بکنند؟
من باز استناد می‌کنم به اخباری که تا حالا در رابطه با این وضعیت منتشر شده است. گویا شورای اسلامی کار این کارخانه موضع‌گیری کرده است. البته نمی‌شود منکر وضعیت بد نهادهای صنفی و کارگری در ایران شد ولی بالاخره شورای اسلامی کار با تمام ایرادهایی که به آن وارد است، به جایی می‌رسد که ناچار است دخالت کند، یعنی چاره‌ای جز موضع‌گیری ندارد و مجبور می‌شود این سکوت مصلحتی را بشکند. حالا این مصلحت می‌تواند دلایل اقتصادی داشته باشد. اما بالاخره مجبورند آن سکوت را بشکنند و موضع‌گیری بکنند. ولی این را هم من یادآور بشوم که با همه‌ی این ایرادها افرادی در برخی از شوراهای اسلامی کار بودند که پیگیر و مدافع مسایل صنفی کارگران باشند و این کار را بدون هیچ واهمه‌ای در چارچوب قانون دنبال بکنند. در کنار شوراهای اسلامی کار، وزارت کار هم هست که در چارچوب آن هیأت‌های تشخیص و حل اختلاف ادارات کار، وظیفه‌ی رسیدگی به شکایات و اعتراضات کارگران را دارد. در هر استان و در هر مرکزی شورایی متشکل از مسئولان استانی هست که آنها هم در استانداری، کمیته‌ی بحران یا امثال آن وظیفه‌ی رسیدگی به شکایات کارگران را دارند و روال کار در اکثر این بحران‌های کارگری این بوده که بالاخره یک جایی پای مسئولان استانی و مسئولان محلی به قضیه باز می‌شود. مسئولان هم در قالب تمهیداتی، مثل جور کردن وام و تزریق نقدینگی یا تأمین کار و قبول سفارش برای کارخانجات سعی می‌کنند این مسئله را موقتا حل کنند.
مصاحبه‌گر: میترا شجاعی
تحریریه: کیواندخت قهاری
٠٩.١٠. ٢٠٠٩ - دویچه وله