این مقاله کوتاه در هفته نامه سیاسی- فکاهی "کنق آن شنه" (مرغابی در زنجیر) این هفته در صفحه اول چاپ شده. دریایی از حرف حساب دردناک دارد که من، بی تفسیر، ترجمه کرده و در اختیارتان میگذرم. خود قضاوت کنید.
"بیروت روز پیشتر
روز ۱۳ نوامبر، در میانه شب، در حالیکه تیراندازی در پاریس پایان گرفته و شبکه های اجتماعی از هزاران پیام پریشان در جوش و خروش بودند، "فیس بوک" دکمه "خبر سلامتی" را که اجازه میدهد با یک "کلیک" به دوستان و نزدیکان خبرسالم بودن خود را برسانند، فعال کرد.
روز پیش، در بیروت، داعش مرتکب مرگبارترین سوقصدی شد که از زمان جنگ داخلی به این طرف در لبنان انجام گرفته بود. درست همانند پاریس کامیکازهای مجهز به جلیقه های انفجاری، وارد "برج البراجنه"، واقع در حومه جنوبی بیروت، شدند. در این منطقه تحت نفوذ حزب الله لبنان، در میان مردم شیعه مسلک، اولین تروریست بمب خود را منفجر کرد: انفجار، سراسیمگی، فرار و پسرفت جمعیت. سپس اهالی محل بازگشتند تا به قربانیان کمک برسانند. در این زمان است که جانی دوم بمب خودش را منفجر کرد: ۴٣ کشته و بیش از ٢٣٠ زخمی. و همدردی حداقل بقیه دنیا.
خانم خبرنگار "نیویورک تایمز"، در بیروت، اظهار تاسف کرد که چرا "فیس بوک" دکمه "خبر سلامتی" را به اهالی بیروت عرضه نکرد، چیزی که درست فردایش به فرانسویها ارائه شد. او مینویسد که یک پزشک لبنانی در بلوگ خود، به تلخی شکوه کرد: "وقتی مردم ما می میرند، هیچ کشوری خود را به رنگ پرچم ما در نمی آورد. وقتی مردم ما میمیرند دنیا سوگوار نمیشود ". یک پیمایشگر (انترنوت) زهرخندی زد و نوشت: "فیس بوک هم از دیگران درخواست نکرد تا پرچم لبنان را روی عکس های خود بگذارند، در حالیکه مارک زوکربرگ خودش پروفیل خود را به رنگ " آبی - سفید - قرمز" در آورد. یک پیمایشگر دیگر می پرسد: "پس کجا هستند "# دعا برای بیروت " در تویتر، در حالیکه "# دعا برای پاریس" مثل ویروس پخش شد. و یک بلوگ نویس دیگر پرسید "آیا کسی حتی یک شمع هم برای ما روشن کرد؟"
کنق آن شنه - ترجمه: بهروز فراهانی