حرکت باشکوه کارگران فرانسه الهام بخش کارگران در همه اروپاست. این نشان دهنده چهره واقعی طبقه کارگر فرانسه است. دیروز اعتصاب کنندگان اکسیون شان را برای دومین روز و در ادامه اکسیون موثر روز سه شنبه ادامه دادند.
سه شنبه فرانسه بزرگترین اعتصاب و تظاهرات تا کنونی اش در کمپین اتحادیه های کارگری برای افزایش فشار بر دولت علیه اصلاحات برنامه بازنشستگی را به چشم دید. برخی از اتحادیه های کارگری می گویند که آنها اعتصاب را به طور نامحدود ادامه می دهند. خدمات راه آهن هنوز محدود است و باعث تراکم و تاخیر شده است.
اعتصاب ها باعث بسته شدن همه شش پالایشگاه شرکت توتال شده و بیم کمبود سوخت می رود. یازده پالایشگاه از دوازده پالایشگاه فرانسه متاثر از اقدام اعتصاب کنندگان می باشد. در پایانه نفتی بندر "فوس-لاورا" در نزدیکی مارسی اعتصاب هیجدهمین روزش را سپری می کند و نفتکش های سرگردان قادر به تخلیه محموله های خود نیستند.
در سطح ملی،با توجه به شرکت ملی راه آهن SNCF، کمتر از نیمی از قطارهای محلی و داخل شهری در رفت و آمد هستند. برج ایفل بعد از اعتصاب کارگران در روز سه شنبه به روی گردشگران بسته بود. فرودگاه ها نیز تحت تاثیر اعتصاب قرار گرفته اند به مانند صدها مدرسه ای که با مجامع عمومی که در چندین دانشگاه برای تصمیم گیری در مورد آنچه که باید در موردش اقدام کنند، برگزار می شود.
با وجود اینکه این اعتصابات عمدتا در بخش دولتی هستند اما بازتاب آن به بخش خصوصی نیز رسیده است. ضعف اصلی این جنبش در بخش حصوصی است، جاییکه سختتر می توان کارگران را به این کار که ریسک اخراج در پی دارد ترغیب کرد.
به گفته اتحادیه های کارگری سه و نیم میلیون نفر خیابان ها را در کل فرانسه در اعتصاب عمومی روز سه شنبه گرفتند. کنفدارسیون سراسری کارگران فرانسه اعلام کرد اینجا در تولوز، صد و چهل و پنج هزار نفر در بزرگترین تظاهرات سال شرکت کردند حال آنکه در پاریس تظاهرات با سیصد و پنجاه هزار نفر شکل گرفت.
هوبرت پرواد عضو کنفدراسیون سراسری کارگران و حزب کمونیست فرانسه تاکید می کند که مقیاس این تظاهرات بزرگ که تولوز را درنوردید، یکی از بزرگترین ها در تاریخ این شهر می باشد و همچنین روح مبارزاتی تظاهرکنندگان رو چنین تصویر می کند:
"یکی ممکن است تصور کند با گذشت چندین روز از اعتصاب، کارگران باید خسته شده باشند. اما دقیقا به عکس، آنها بیشتر از هر زمان دیگری مشتاق به نظر می رسند. حالت عمومی حاکی از یک خشم عمیق است. کارگران می گویند جنبش باید الان به سطحی بالاتر برای شکست دولت برود."
حتی در شهرهای کوچک تظاهرات قابل توجهی وجود داشته است. در شهر کوچک نیورت در حوزه دوکس-سورس پانزده هزار نفر از شصت هزار نفر جمعیت کل این شهر به خیابان ها آمدند. این بدان معناست که یک چهارم جمعیت در تظاهرات شرکت داشت.
تصویر کلی از یک خروش عظیم احتماعی و عروج رادیکالیسم حکایت دارد که سرکوب اش آسان نخواهد بود. جو تظاهرات ها از اطمینان، شادی و شادابی تشکیل شده که نشانی از مبارزه متحد و پایداری کارگران در خیابان بود. با این حال نگرش انتقادی نسبت به رهبری به طور فزاینده ای وجود دارد. یک کارگر در نیورت به من گفت:
"تظاهرات حیرت آور بود، اما من نمی توانم درک کنم که چرا در پایان ما هیچ همایشی نداشتیم، هیچ کدام از رهبران سخنرانی نکردند و هیچ بحثی راجع به قدم بعدی درنگرفت. مردم تنها پراکنده شدند و به خانه رفتند و به نظر رسید که همه چیز محو شد."
ژوزف کواتانت از فعالان حزب کمونیست با من در مورد فضای تظاهرکنندگان در نیورت با من سخن گفت:
"مردم بسیار خوشحال شدند. اما در زیر این رویه خشم موج می زد. این هنوز به نقطه جوش نرسیده است اما نوعی از نیم جوش شدن و خشمی که هر زمان می تواند منفجر شود، وجود دارد."
سمپاتی عمومی
روز چهارم اکسیون که از اوایل سپتامبر آغاز شده و نشان داده که هر روز به میزان مشارکت نسبت به روزهای قبل افزوده میشود، افزایش از دو میلیون به سه و نیم میلیون تظاهرکننده را داشتیم و روز جدید اکسیون شنبه، شانزدهم اکتبر تعیین شده است.
مسئله فوری تظاهرات، برنامه نیوکا سارکوزی برای افزایش سن بازنشستگی از شصت به شصت و دو سال و به تاخیر انداختن مستمری کامل دولتی از شصت و پنج به شصت و هفت سال است. مجلس نمایندگان این اطلاحات را پذیرفته است و در حال حاضر در دست سنا قرار دارد.
دولت می گوید ترتیب مستمری فعلی تحمل ناکردنی است و نیاز به اصلاح دارد. دیروز خبرگزاری فرانسه سخنان سارکوزی را منتشر کرد که خطاب به نمایندگان مجلس گفته بهتر است در شرایط امتیازات "بیش از این جلو" نرود.
مطبوعات گزارش می دهند در داخل متروی پاریس سرخوردگی و سرگشتگی در میان مسافران دیده می شد اما سمپاتی با اعتصاب کنندگان نیز وجود داشت. ایسما بلمیود به رویترز گفت: "این برای کسانی که کار می کنند کمی عذاب آور است اما من کاملا نقطه نظرات آنها را درک می کنم." اریک فلورس می گوید که آمد و شد او برای یک علت خوب مختل شده است. او میگوید: "من فکر می کنم تغییرات ناعادلانه است، در حال حاظر بسیاری از افراد سالمند بیکار می باشند."
این نظرات نقل شده در خبرگزاری ها یک انعکاس وفادارانه از افکار عمومی فرانسه است. سری کامل نظرسنجی ها به طور حیرت آوری نشان از موافقت هفتاد درصدی عموم در همراهی با اقدام اتحادیه ها دارد.
این بدان معناست که تمام نیروهای زنده ملت فرانسه پشت سر کارگران هستند. حتی این امر مهمتر است که بیش از شصت درصد خواهان افزایش تظاهرات ها هستند:
تعدادی از اتحادیه ها - به خصوص در بخش حمل و نقل - می گویند که اعتصاب آنها پایان مشخصی ندارد و هر روزه برای گسترش اکسیون در بیست و چهار ساعت آینده رای می گیرند.
جو گسترش رادیکالیسم کامل مشهود است. جلساتی که در چند روز گذشته من در آنها صحبت کردم، توسط "لا ریپوسته" ، سازمان شبکه مارکسیستی در حزب کمونیست فرانسه، سازمان داده شده بود. یک نفر می تواند منافع عظیمی در ایده های مارکسیسم انقلابی ببینید، نه فقط میان جوانان بلکه همچنین میان بخش بزرگی از میلیتانت های مسن تر که رفرمیسم ترسوی رهبری خسته شان کرده و به دنبال ایده واقعی کمونیسم هستند.
سنت های انقلابی
سارکوزی به طور جدی در آرایش مبارزه با اتحادیه ها دچار خطای محاسباتی شده است. او فراموش کرده که فرانسه سرزمین انقلاب هاست: سرزمین ۱۷۸۹ تا ۱۷۹۳، سرزمین ۱۸۴۸، سرزمین کمون پاریس، سرزمین اعتصاب عمومی ۱۹۳۹ و مه ۱۹۶۸.
دومنیک ویلپین، نخست وزیر سابق هشدار داده است که بیکاری توده ها، پایین آمدن استانداردهای زندگی و تحریکات دائمی دولت سارکوزی می تواند موجب یک انقلاب اجتماعی جدید شود. او گفته است: بیشتر نمایندگان دور اندیش طبقه حاکمه فرانسه می توانند خطر را احساس کنند.
شکی نیست که شرایط برای یک انفجار اجتماعی در دوره آینده در فرانسه آماده است. بورژوازی فرانسه نمی تواند از عهده استمرار امتیازاتی که قبلا از آنها گرفته شده بود، برآید. اما کارگران فرانسه حاضر نیستند دست به سینه باقی بمانند تا پیروزهای اجتماعی پنجاه سال قبل شان نابود گردد.
صحنه برای یک دوره مبارزه شدید طبقاتی آماده می شود. طبقه حاکمه فرانسه می داند که یک مبارزه جدی پیش رو خواهد داشت !
نوشته آلن وودز - چهارده اکتبر ۲۰۱۰
برگردان: سروش دشتستانی