خواست و مبارزه برای افزایش حداقل دستمزد رسمی در هفته های آخر سال در ایران اوج می گیرد. دراواخر هر سال شورای عالی کار، متشکل از نمایندگان دولت، کارفرماها و تشکلات حکومتی به اصطلاح کارگری، حداقل دستمزد را تنها بر مبنای نیازهای دولت و سرمایه داری ایران تعیین میکنند. در طی سالیان طولانی این عملا موجب شده است که حداقل دستمزد تعیین شده توسط این شورا هیچگونه خوانایی با هزینه زندگی و تامین نیازهای اولیه کارگران و خانواده های کارگری نداشته باشد و حتی ابتدایی ترین نیازهای یک فرد مجرد را تامین نکند!
ما همواره گفته ایم که سیاست های رسمی رژیم اسلامی در تعیین حداقل دستمزد هدف دیگری جز رسمیت بخشیدن به کاهش سطح واقعی دستمزدها و فراهم کردن چارچوب قانونی برای استثمار بی رحمانه تر کارگران توسط سرمایه داران ندارد. افزایش دستمزدها بر مبنای نرخ رسمی یا حتی نرخ واقعی تورم، - که معمولا از نرخ رسمی بسیار بالاتر است-، در بهترین حالت، تنها از بدتر شدن سطح زندگی کارگران جلو گیری می کند. به بیان دیگر نتیجه اش تداوم همین زندگی توام با فقر، تنگدستی و استثمار شدید است. اما سیاست های جمهوری اسلامی در تعیین حداقل دستمزد در ایران طی سالهای طولانی حتی به همین نیز محدود نبوده بلکه عملا موجب شده که میزان واقعی حداقل دستمزدها مرتبا کاهش پیدا کند؛ به این معنی که افزایش حداقل دستمزد توسط شورای عالی کار در بسیاری از سالها نه تنها پایین تر از نرخ واقعی تورم بلکه از نرخ رسمی آن نیز کمتر بوده است. در نتیجه، حداقل دستمزد کارگران در طول سالهای گذشته سیر نزولی داشته و به شدت کاهش یافته است. از این رو در شرایط موجود خواست افزایش دستمزد به میزان نرخ جاری تورم چیزی نیست مگر پذیرش و رسمیت بخشیدن کاهش دستمزدهای واقعی که رژیم در سالهای متوالی به طبقه کارگر ایران تحمیل کرده است.
با آگاهی به این واقعیت، تشکل ها و فعالین کارگری در ایران اخیرا با انتشار بیانیه هایی خواهان افزایش حداقل دستمزد به میزان بالای خط فقر و بر اساس متوسط هزینه یک خانواده شهری شده اند. از جمله در بیانیه مشترکی که در تاریخ ۲۱ بهمن ۱۳۹۴ توسط تعدادی از تشکلها و کمیته های مستقل کارگری، "سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه"، "سندیکای نقاشان استان البرز"، "کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکلهای کارگری"، "اتحادیه آزاد کارگران ایران"، "کمیته پیگیری ایحاد تشکلهای کارگری"، "انجمن صنفی کارگران برق و فلز کار کرمانشاه" و "کانون مدافعان حقوق کارگر"، انتشار یافت اعلام شده است که میزان دستمزد باید "مطابق با استانداردهای مدرن و متعارف و بالای خط فقر (3.500.000 تومان ) تعیین شود و فارغ از هر وضعیتی که اقتصاد سرمایه داری، خارج از اراده کارگران به آن دچار گشته و در آن دست و پا می زند، محقق گردد". همچنین سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه در اطلاعیه ای به تاریخ ۵ اسفند ۱۳۹۴ تاکید کرده است که "در دهه گذشته قدرت خرید کارگران به حداقل ترین سطح رسیده و کارگران توان پرداخت هزینه های مسکن، خوراک، پوشاک و هزینه های درمانی و بهداشتی و آموزشی را ندارند. دستمزدهای چند برابر زیر خط فقر با هزینه های واقعی زندگی هم خوانی ندارند و سفره کارگران هر روز خالی تر از روز قبل میشود. سندیکای واحد سپس اعلام می کند که کارگران ایران "خواهان تعیین حداقل دستمزد بالاتر از خط فقر (که کف ان در سال جاری سه و نیم میلیون تومان در ماه است)" هستند.
اتحاد بین المللی از خواست تشکل ها و کمیته های مستقل کارگری در ایران برای افزایش حداقل دستمزد به بالای خط فقر و برابر با سبد هزینه و نیازهای خانوار چهار نفره شهری پشتیبانی می کند، و به سهم خود این مطالبات را در سطح بین المللی همچون تمامی سالیان گذشته طرح، تبلیغ و مورد حمایت قرار خواهد داد.
با توجه به اوضاع کنونی در ایران که ما در اطلاعیه های اخیر خود به جوانبی از آن پرداخته ایم، از جمله تهاجم لجام گسیخته سرمایه داری و رژیم کارگرستیز جمهوری اسلامی به طبقه کارگر ایران و هدف قرار دادن هر چه بیشتر تشکلات مستقل کارگری، لازم و ضروری است که مبارزه برای افزایش دستمزدها نه تنها در پایان هر سال بلکه اساسا در طول سال و در تمامی سطوح توسط کارگران، فعالین و تشکل های کارگری به پیش برده شود و از جمله تعیین سطح حداقل دستمزدها به مبارزه ای فراگیر، سازمان یافته و سراسری تبدیل شود و دستاوردها و استانداردهای بین المللی کارگری در مورد دستمزدها معیار و مبنای آن قرار گیرد. این مهم یقینا نیازمند برنامه ریزی، تعیین استراتژی و تلاش گسترده ای توسط تشکلها و کمیته های مستقل کارگری و در سطح وسیع تر توسط کارگران معترض از پتروشیمی ها گرفته تا خاتون آباد، از نیشکر هفت تپه تا معادن بافق، از رانندگان شرکتهای واحد و کارگران خدماتی گرفته تا پرستاران و معلمان، می باشد؛ و در چنین صورتی است که می توان کارگران در سراسر ایران را حول خواست افزایش دستمزد و دیگر مطالبات فوری متحد و متشکل کرد و آ‌نرا به سرمایه داری حاکم در ایران تحمیل نمود. همانطور که سال پیش نیز تاکید کردیم "میدان مبارزه بر سر دستمزدها و بطور کلی میدان مبارزه طبقه کارگر برای دست یابی به خواست های خود، کارخانه و کارگاه و معادن و مدارس و بیمارستان ها و بطور کلی محیط های کار و زندگی است".
رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی قصد دارد در دوران پسا فرجام، در هماهنگی با سرمایه داری جهانی، مناسبات کار و سرمایه در ایران را بیش از پیش بر اساس بی حقوقی هرچه عریان تر کارگران، با فروش نیروی کار باز هم ارزان تر و به بهای استثمار بی حد و مرز و فقر و فلاکت و نیستی اکثریت عظیم کارگران و زحمتکشان سامان دهد. مبارزه سراسری، فراگیر و گسترده برای افزایش دستمزدها و دیگر مطالبات فوری همچون پرداخت دستمزدهای معوقه، امنیت شغلی و در همان حال تشدید مبارزه برای سازمان یابی، تشکیل و گسترش تشکلات واقعی و مستقل طبقاتی می تواند ستوان فقرات مقاومت و مبارزه کارگران ایران در ایندوره در تقابل با تهاجم سرمایه باشد.
اتحاد بین المللی به سهم خود همچون گذشته ازهر گونه کوشش در حمایت از این مبارزه طبقاتی و همه جانبه کارگران در ایران کوتاهی نخواهد کرد.
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران
۲۶ فوریه ۲۰۱۶
info@workers-iran.org;
www.workers-iran.org;
twitter.com/IASWIinfo;
facebook.com/IASWI