| نقل مطالب افق روشن با ذکر منبع آزاد است |
|
کورش عرفانی
آزادی اسانلو ، آغازی برای پویاسازی مبارزات مردمی
بیست یکم مرداد ماه هشتاد و پنج
سایت کورش عرفانی : آزادی منصور اسانلو از زندان مخوف اوین پیروزی مهمی برای مبارزات اجتماعی در ایران است. مبارزاتی که به دور از هیاهوهای سیاسی با هدفی صنفی و طبقاتی به سختی اما به صورت متداوم به سوی موفقیت پیش می رود. مجموعه ی فشارهایی که در داخل و خارج از کشور منجر به این موفقیت شد بیانگر این است که در ورای شکل های نازای مبارزه ی سیاسی، نوع دیگری از کنشگری موجود است که حتی دستگاه سرکوب رژیم نیز در مقابل آن عاجز است. بدیهی است که جمهوری اسلامی همچنان به سرکوبگری نهادینه و خشن خویش ادامه می دهد. کشتن اکبر محمدی و احتمال از بین بردن احمد باطبی همراه با اعدام های اخیر در میان مبارزان بلوچستان و خوزستان به خوبی نشان می دهد که رژیم آخوندی – بازاری همچنان از حذف فیزیکی به عنوان ابزار برنده ی خود سود می برد. اما این تنها در مقابل یک نوع از مبارزه است که سرکوب حکومتی محدودیت های خویش را نشان داده و رژیم عجز خود را در مقابل آن به نمایش گذاشته است : مبارزه ی اجتماعی. یعنی مبارزه ای که برخاسته از نارضایتی های عمیق توده های محروم و قشرهای جان به لب آمده ی جامعه است. در اینجا دیگر سرکوب نه جا دارد نه معنا. هرچند استفاده ی از آن همچنان سیاست اصلی رژیم است اما کیست که نداند بخش های مهمی از مردم ایران وحشتی از سرکوب ندارند و به ضعف های ذاتی آن پی برده اند. علت این امر نیز این است که فقر اقتصادی دیگر حق انتخابی نگذاشته است که سرکوب بخواهد مردم را به سوی آن بکشاند. دیگر بحث حق طلبی از یکسو و نابودی ناشی از فقر از سوی دیگر است. مردمی که جز مرگ ناخواسته انتخابی نداشته باشند ازمرگ خواسته هراسی نخواهند داشت. اینجاست که سرکوب به خط قرمزهای خود می رسد و رنگ می بازد. در چنین شرایطی مبارزات کارگری و صنفی مسیر تازه ای در مقابل همه ی تغییرطلبان جامعه ی ایران قرار می دهند. طبقه ی کارگر در معنای وسیع خود، که در برگیرنده کلیه ی مزدبگیران زحمتکش و استثمار شده ی ایران می باشد، نیرویی است که قادر است با توان مبارزاتی خویش پایه های ماشین اقتصاد بیمار رژیم را از کار انداخته و ضربه ی نهایی را به آن وارد سازد. تجمعات اعتراضی، تحصن، اعتصاب، تظاهرات و در نهایت، مقابله ی فعال برای اشغال دفاتر مسئولان و مراکز و واحدهای تولیدی شکل های مختلف مبارزه ای هستند که به دلیل حجم و گستره ی خویش می توانند به سرعت حکومت را فلج کرده و جامعه را به سوی شرایط تغییرساز پیش برند. اما این راه بدون اراده ی انسان های آگاه و فعال ناممکن خواهد بود. چنین سناریویی به طور خودکار و مکانیکی تحقق نمی یابد. بروز یک جنبش اعتراضی سراسری نیازمند دخالت عناصر تغییر طلب جامعه می باشد. نیاز به عنصر آگاهی، شجاعت در سطح فردی و سازماندهی در سطح جمعی دارد. اگر در شرایط کنونی نیروهای فعال داخل و خارج از کشور بر روی خواست های کارگران شرکت واحد تکیه کرده و به حمایت وسیع مالی، تبلیغاتی و عملی از آن دست زنند این امکان برای اسانلو و دوستان و همرزمانش بوجود می آید که سرانجام وجود اتحادیه ی کارگران شرکت واحد را به رسمیت شناسانند و دولت ضد کارگری احمدی نژاد را وادار سازند که به خواست های آنان برای افزایش دستمزد، بهبود شرایط کار و طبقه بندی مشاغل عمل کند. این پیروزی نخست برای اولین اتحادیه مستقل کارگری در دوران حیات رژیم زمینه را برای ظهور سندیکاهای مستقل دیگر فراهم خواهد ساخت و این آغاز بزرگترین عقب نشینی رژیم ضد مردمی خواهد بود. پس امروز حمایت از حرکت اسانلو و یارانش یک کنش گذرا و محدود نیست، بیانگر درک اهمیت گسترش مبارزات اجتماعی برای زمینه سازی مبارزات سیاسی مهم است. به همین خاطر بر همه ی فعالان و کنشگران سیاسی در مسیر مردم است که از فرصت آزادی اسانلو برای شدت بخشیدن به فعالیت های حمایتی خود در راستای توان واقعی کارگران شرکت واحد و بعدها کارگران سایر بخش ها اقدام کنند. همه ی مبارزان چپ ایران امروز یک مثال مشخص برای بارگشت موثر به صحنه دارند. به رسمیت شناساندن سندیکای کارگران شرکت واحد تهران و حومه نقطه ی آغازی است برای دامن زدن به مبارزات صنفی و اجتماعی هدفمند و موثر. مبارزه ای که در زمان بن بست کامل مبارزات سیاسی اپوزیسیون ایستاگرا یک شانس تاریخی بی نظیر برای همه ی ایرانیان دگرگونی طلب است نگارنده بر این باورست که این تنها با سازماندهی توده های مردم در صف مبارزات اجتماعی است که می توان از انفعال سیاسی عظیم کنونی خارج شد و آنچنان پویایی را در جامعه دامن زد که به سرعت رژیم را در زمینه ی مطالبات اقتصادی واجتماعی و بعد در زمینه ی خواست های سیاسی وادار به عقب نشینی های تاکتیکی و سرانجام استراتژیک خواهد کرد. میدان مبارزات اجتماعی باز است. نیروهای مردمی اینک امکان کار هوشمند سیاسی را دارند. رژیم ضعیف است، جامعه خصلت تهاجمی یافته و موقعیت برای آگاه سازی و خود سازماندهی توده ها آماده است
|