کارگران در صحنه اند: دیدگاه یکی از فعالین کارگری

چه در سالهای پیش و چه پس از تحولات اخیر، اعتراضات كارگری و مبارزه كارگران برای برخورداری از یك زندگی انسانی، بخش مهمی از مبارزات سیاسی -اجتماعی ایران بوده است. از اعتصابات تعیین کننده كارگران شركت واحد تهران در سال ٨٤ تا مبارزات كارگران نیشكر هفت تپه، لاستیك البرز، كارگران غرب كشور و شهرهای صنعتی و صدها و هزاران اعتصاب و تجمع كوچك و بزرگ كارگری، تا اقدام شجاعانه كارگران در اول ماه مه امسال، همگی گویای حضور و وجود یك جنبش كارگری بالنده پیش از انتخابات در ایران است که روز به روز بر ابعاد آن چه به لحاظ دامنه اعتراضات و چه به لحاظ آگاهانه شدن و سازمانیافتگی اش افزوده می شد.
اعتراضات اول ماه مه امسال كه به فاصله اندکی پیش از انتخابات، فضای رخوت آلود جامعه را تحت تاثیر خود قرار داد تنها گوشه ای از ابراز وجود كارگران در مقابله با سركوب و اختناق بود. در این روز كارگران در نقاط مختلف ایران و علیرغم اینكه می دانستند مورد تهاجم قرار خواهند گرفت به صحنه آمدند و با ایستادگی خود در مقابل سركوبگران، اول مه متفاوتی را خلق كردند، به طوریكه یورش ارگانهای سركوب به تجمعات كارگری در آن روز (بویژه در پارك لاله تهران) و ایستادگی كارگران در برابر آن تا هفته ها در مرکز توجه فعالین سیاسی و اجتماعی در داخل و خارج از ایران قرار گرفت.
به عنوان یك جمع بندی خلاصه باید گفت جنبش كارگری در ایران قبل از تحولات اخیر یك جنبش پیشرو و رو به جلو بود و قدم به قدم موفق شده بود سركوب و اختناق را در هم بشكند، بطوریه این مبارزات باعث شد مسئله حرام بودن اعتصاب از سوی حكومت به فراموشی سپرده شود، كارگران در برخی مراكز تشكلهای خود را ایجاد كنند و رهبران كارگری زیادی رو به جامعه و برای جامعه سخن بگویندو بعضا حتی به چهره های محبوبی در میان عموم مردم تبدیل شوند. علی رغم تمامی این دستاوردها این روزها ما شاهد هستیم كه در بعضی از محافل روشنفکری و سیاسی صحبت از نبود صف مستقل و اعتراضی كارگران در جریانات مبارزات جاری مردم كه از مقطع انتخابات آغاز شده، میشود و با این استدلال جنبش مردم را فاقد اعتبار و پتانسیل انقلابی ارزیابی می کنند.
در اینجا باید خاطر نشان کرد مبارزات كارگری و وجود یك جنبش عظیم كارگری كه در بالا به آن اشاره شد اساسا یك مبارزه سرراست و بی واسطه بر سر قدرت سیاسی در جامعه نبوده است هر چند كه این مبارزات از ماهیت سیاسی تهی نیستند، اما از آنجا كه اغلب این مبارزات فی البداهه حول مطالبات كارگران صورت می گرفت و بصورت جداگانه در بخش های مختلف تولیدی و صنعتی پیش می رفت فاقد یك چهره و تعین یافتگی بر سر قدرت سیاسی بود و به این معنی مبارزه كارگران یك مبارزه بی واسطه بر سر قدرت سیاسی در جامعه نبود. با فروکش کردن مسئله انتخابات و تقلب گسترده یكی از جناح ها برای غلبه بر جناح دیگر، زمینه برای مردمی كه مترصد فرصتی برای ابراز وجود گسترده سیاسی بودند مهیا شد و خواستهای معطوف به قدرت سیاسی به نوك تیز مطالبات عموم مردم تبدیل شد. به نظر من به عنوان یک فعال کارگری طبیعی است كه در چنین فضایی مبارزات صنفی و مطالباتی كارگران در مركز ثقل توجه جامعه و افكار عمومی و حتی خود كارگران قرار نگیرد. وقتی در جامعه ای «شعار مرگ بردیكتاتور» به شعار اصلی تبدیل بشود، وقتی در جامعه ای مبارزه بر سر تعیین تكلیف قدرت سیاسی به مركز ثقل مبارزات مردم متحول شود، فضای شورانگیز حول این مسئله، جامعه را در خود فرو میبرد. در شرایط فعلی مردمی كه سی سال تحت بی سابقه ترین فشارهای اجتماعی و اقتصادی و سیاسی قرار گرفته اند همگام با هم به صحنه آمدند. انتخابات ریاست جمهوری در خرداد ماه و کودتای انتخاباتی جناح احمدی نژاد برای غلبه بر جناح دیگر رژیم به نظر من شكاف موجود در حاكمیت جمهوری اسلامی را به طور آشتی ناپذیری تعمیق كرد و مردم در پس این شكاف همانند عقاب تیزبینی كه مترصد شكار خود است بدون هیچ مرزبندی طبقاتی خاصی به میدان آمدند. طبیعی است كه كارگر نیز تحت تاثیر این فضا حول مسئله قدرت سیاسی به میدان بیاید و شما دیگر از مبارزات كارگری حول مطالبات اقتصادی كمتر نشانه ای می بینید، به این معنا تا آنجا كه به مبارزت كارگران و شركت آنها در مبارزات جاری مردم بر سر تعیین تكلیف قدرت سیاسی مربوط میشود باید بگویم معمولا در چنین شرایطی در هر جامعه ای، شركت كارگران به عنوان طبقه انقلابی در مبارزات زمانی تعین پیدا میكند و توجه جامعه را بطور ویژه ای به نقش آنان در مبارزه معطوف میكند كه سطح مبارزات مردم به اعتصابات سیاسی كشیده شود و خوب همانطور كه مشخص است هنوز مبارزات جاری مردم به اعتصابات سیاسی كشیده نشده است و طبیعی است كه در چنین شرایطی نمود چندانی از نقش كارگران در مبارزات جاری آنگونه كه موقعیت طبقه كارگر در یك جامعه ایجاب میكند دیده نشود.

http://www.socialist-students.com/index.htm