در نیمه اول شهریور سال جاری کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری مجمع عمومی سالیانه خود را برگزار کرد. این مجمع با نقد و بررسی نقاط قوت و ضعف های عملکرد کمیته در جنبش کارگری، برنامه فعالیت ها یش را برای دوره دیگر تبیین و ترسیم کرد.
در شرایطی این مجمع برگزار شد که سیاست های ضد کارگری نظام سرمایه داری همچنان از طبقه کارگر قربانی می گیرد و شرایط سخت واسف باری را به کارگران تحمیل نموده است. افزایش آمار خودکشی به دلیل ناتوانی در ادامه زندگی طاقت فرسا، روند روبه رشد فقر، بیکاری، اعتیاد، تن فروشی و...گواه این ادعا است. این نظام هیچ ابایی از تداوم این زندگی جهنمی برای کارگران ندارد و با به بردگی کشیدن آنها و خا نواده های شان، تنها به افزایش سود کلان خود می اندیشد. سرمایه داری با بکارگیری ابزارهای متعدد سرکوب، تمام توان خود را بکار می گیرد تا روند افزایش ارزش اضافه وانباشت سرمایه به خطر نیفتد و با زیر پا گذاشتن حرمت وکرامت انسانی کارگر، فقط به حفظ و گسترش سرمایه اش اهمیت می دهد.
همچنین ما شاهد تحمیل دستمزد های چند برابر زیر خط فقر به کارگران هستیم؛ دستمزدی که نه تنها کفاف اداره زندگی شرافتمندانه و شایسته انسان امروز نیست، بلکه ادامه این زندگی را هم تهدید میکند. اخراج سازی ها و تعد یل نیرو ناشی از پروژه خصوصی سازی، رسمیت دادن به کار قراردادی و نبود امنیت شغلی، سلب هر گونه آزادی از کارگران در ایجاد تشکل های خود در مراکز کار و تولید، امروزه دیگر به جزئی از سیاست های رسمی سرمایه داران بر علیه طبقه کارگر تبدیل شده است.
همه ی این مصائب در شرایطی بر کارگران تحمیل می شود که آنها از وجود نمایندگان واقعی و تشکل های مستقل کارگری محروم هستند. اما با این وجود کارگران در مقابل این فشارها، ساکت نبوده و با اعتراض و اعتصاب در کارخانه و کارگاه ها، تجمع در برابر استانداری ها، اداره کار، تامین اجتماعی، مجلس و دیگر نهاد های دولتی، بستن جاده ها و...، مطالبات خود را مطرح نموده اند. اگر چه طبقه کارگر با وسعت میلیونی، وارد کارزار طبقاتی نشده است، اما اینها، نمودهایی از حرکت های اعتراضی در مقابل هجوم سرمایه به زندگی و معیشت آنهاست.
از سوی دیگر و با وجود فضای غیر دمکراتیک و سرکوب ( که یکی از عوامل مهم تعرض سرمایه داران به جنبش کارگری است)، در چند ساله اخیر بخش هایی از کارگران و فعالین کارگری در برابرارعاب و وحشت، زندان، شلاق و تهدید، ایستادگی کرده اند و با نگرش دفاع از منافع طبقاتی کارگران وبا بازنگری شکل و شیوه های مبارزاتی گذشته، نقطه امیدی را در راه دستیابی طبقه کارگر به اهداف و مطالباتش گشودند. کمیته هماهنگی بر بستر چنین واقعیت هایی و با شعار " ایجاد تشکل های کارگری به نیروی خود کارگران "، شکل گرفت.
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری با نقد قیمومیت در تشکل سازی برای کارگران و نگرش از بالا و پس از پشت سر گذاشتن چند سال تجربه مبارزاتی در جنبش کارگری، امروز همچنان بر این باور پافشاری می کند و خود را جزئی از طبقه کارگر و مدافع اهداف و خواسته های آنها می داند.
در شرایط کنونی ما به عنوان کسانی که با عزیمت پرداختن به مسائل کارگری و سازماندهی مبارزات جاری کارگران در این تشکل جمع شده ایم، لازم است بار دیگر خود را تعریف و کارکرد خود را بازنگری کنیم. ضمن قدردانی از جسارت و تلاش های اعضای کمیته هماهنگی در این مسیر پر فراز و نشیب، باید به این نکته مهم توجه کرد که ما باید درک و درایت بیشتری از مبارزه طبقاتی کارگران داشته باشیم. عضو کمیته هماهنگی به عنوان یک فعال کارگری دخالتگر باید سطح جنبش کارگری را تشخیص و گرایش های درونی آن را بشناسد و همواره در مبارزه کارگران با سرمایه داران، حضور عینی اش مشهود باشد. علاوه بر این کمیته باید با شناخت صحیح ازاوضاع کنونی و موقعیت طبقه کارگر و با داشتن نظم و انظباط، بتواند هماهنگ کننده و سازمان دهنده اعضای خود برای این امر باشد و بتواند برنامه و راهکاری منظم و به موقع را برای سازماندهی در بین کارگران داشته باشد. هم چنین کمیته هماهنگی باید نسبت به مسائل مبرم جنبش کارگری به موقع اعلام نظر کند.
برای دست یافتن به چنین مقصودی، یعنی داشتن کمیته هماهنگی توانمند تر، ضروت دارد به آموزش فعالین کارگری در امر مبارزه طبقه کارگر توجه بیشتری کرد. کمیته باید به این امر توجه کند و بتواند با آموزش دهها کارگر فعال در جنبش کارگری، آنها را سازماندهی کند. اگر بر این باور هستیم که مبارزه ی طبقه کارگر با مناسبات سرمایه داری، طبقاتی و پروسه ای طولانی است و با حرکت های آکسیونی تفاوت زیادی دارد، این را هم بپذیریم که با نگرش و رویکردی کارگری و واقعی به آن نگاه کنیم. آموزش تفکر و دیدگاه کارگری باید از اولویت های ما باشد.
خلاصه کنم: کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری، به عنوان یکی از تشکل های موجود در جنبش کارگری، برای دخالتگری هر چه بیشتر در این مبارزه، ضرورت دارد دغدغه کارگری و اولویت به منافع آنها را در بین اعضای خود تقویت کند. این امر با آموزش فعالین کارگری در باره نگرش طبقاتی و تحلیل عینی از موقعیت واقعی کارگران و داشتن راهکارهایی مشخص برای سازماندهی این مبارزه، محقق می شود. بدون شک برای تداوم چنین عملکردی، باید مبنای حرکت خود را اساسنامه و نظم و انظباط در فعالیت قرار دهیم. اگر به اتحاد و همبستگی کارگران می اندیشیم، باید بیشتر از همیشه به طبقه کارگر، مصائب و مطالباتش توجه کنیم و با آن همراه شویم.
وفا قادری عضو کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری
مهر ١٣٨٨
www.komitteyehamahangi.com
www.komitteyehamahangi.blogfa.com
komite.hamahangi@gmail.com