تظاهرات خیابانی بعد از انتخابات گرچه در قالب اعتراض به تقلب در انتخابات به وقوع پیوست، اما در واقع سرریز خشم فرخورده مردمی بود كه سالها زیر بار استثمار و استبداد به تنگ آمده بودند. همانها كه بارها برای گرفتن حقوق معوقه خود، رفتن به سر كار، افزایش دستمزد و دیگر مطالبات برحق خود بارها تجمع، راهبندان و راهپیمایی كرده بودند. كارگران، معلمان (كارگران فكری)، پرستاران، زنانی كه بارها در تظاهرات و شورش بر علیه استبداد و استثمار به صحنه آمده بودند. همانهایی كه با راهپیمایی های خود عادی ترین حقوق خود را همچون اعتصاب، تجمع، راهبندان و... را كه بر طبق قانون سرمایه منع شده بود به نظام سرمایه داری تحمیل كردند.
در كشورهایی كه استبداد سرمایه حاكم است، در اعتراضات و شورش های معمولی كه برپا می شود مبارزات صرفاً رنگ و بوی ضداستبدادی به خود می گیرد و مبارزه با مناسبات سرمایه داری كه بارها به وسیله كارگران، معلمان و پرستاران در ایران به عنوان خطوط اصلی مبارزه مطرح شده بود، در سایه قرار می گیرند.
در بدو شروع تظاهرات خیابانی، موسوی و كروبی خود را رهبر این جنبش قلمداد می كردند، یعنی كسانی كه سالها در سركوب كارگران شركت داشتند و یا شاهد سركوب زنان، كارگران، معمان و پرستاران بودند. اما در تظاهرات میلیونی اما پراكنده ١٨ تیر، این توده های به تنگ آمده از استبداد سرمایه بودند كه برخلاف میل كروبی و موسوی كه مردم را به پیروی از قانون (قانون ضد آزادی بیان، تجمع و ضد حقوق كارگر) دعوت می كردند به صحنه آمدند. در پیكار اجتماعی توده ها است كه دست این جناح سرمایه داری خارج از قدرت كه برای بازیابی به قدرت از دست رفته به صحنه آمده است رو خواهد شد. اینان برای حفظ حاكمیت سرمایه به همین قوانینی كه بارها كارگران و معلمان را سركوب كرده است متوسل می شوند. همین قوانینی كه واضعان آنها بسیاری از فعالین ضداستبدادی و ضدسرمایه داری را به گلوله بستند. ندا آقاسلطان و سهراب اعرابی از آن جمله هستند. كم نبودند كارگرانی كه ساعت ها زیر شكنجه قرار گرفتند (از جمله شكنجه های روحی مانند اعدام های دروغین از طریق آویزان كردن كارگران با طناب و یا شلیك با تفنگ بدلی)، كم نیستند مردمی كه در تظاهرات گلوله خوردند اما به خاطر ترس از اخراج و زندانی شدن از مراجعه به بیمارستان خودداری كردند و به طور مخفیانه و با هزینه بیشتر به مداوای خود پرداختند. توده هایی كه در این تظاهرات شركت می كنند، مبارزه شان برعلیه كل موجودیت نظام حاكم می باشد و اگر در انتخابات بین ‹‹بد›› و ‹‹بدتر›› به ‹‹بد›› روی می آورند، به این خاطر است كه حاكمیت با تمام امكاناتش ‹‹بدتر›› را از قبل انتخاب كرده بود وگرنه خواست موسوی و كروبی هم در نهایت رسیدن به قدرت و حفظ نظام سرمایه داری است.
از سوی دیگر توده هایی كه بر علیه نظام سرمایه دست به شورش زدند همان كارگران، معلمان، پرستاران، زنان و دانشجویانی بودند كه سالهاست به عناوین مختلف برعلیه شرایط موجود مبارزه می كنند. مطالباتی كه این سالها بخش های مختلف طبقه كارگر آنها را پیگیری می كنند مطالباتی نیست كه صرفاً از طرف یك فعال سیاسی یا فعال كارگری بر روی كاغذ مطرح شده باشد، بلكه مطالبات و خواست هایی است كه مبارزه برای تحقق آنها سالها به طور عملی در جریان بوده است و برخی از مطالبات كارگری مطالباتی است كه كارگران در سالهای ۵٩- ۵٨ بعد از استقرار همین نظام جمهوری اسلامی برای آنها مبارزه كردند و از جان خود برای تحقق آنها هزینه كردند. اعدام كارگران شورای كارگری شركت نفت در آبادان، اعدام كارگران شورای شرق تهران از جمله هزینه هایی است كه سالها پیش برای تحقق این مطالبات پرداخت شده است.
خواست رسمی شدن كارگران، افزایش دستمزد، پرداخت حقوق معوقه، خواست ایجاد تشكل های كارگری، مسكن مناسب برای كارگران، ایجاد كار برای بیكاران، بیمه بیكاری و... از جمله این مطالبات است. هم اكنون این مطالبات به وسیله كارگران بیكار و اخراجی و كارگران شاغل دنبال می شود.
بسیاری از خواست ها و مطالباتی كه این سالها كارگران یا دانشجویان و یا زنان مطرح می كردند در تظاهرات و شورش های خیابانی مطرح نمی شوند. در تظاهرات و شورش علیه نظام استبدادی سرمایه گذشته از شركت فعال دانشجویان، كارگران بیكار به ویژه زنان كارگر و خانه دار، كارگران كارخانه های بزرگ (شركت نفت، ماشین سازی ها، برق و...) به صورت انفرادی و كمتر نسبت به كارگران بیكار و دانشجویان حضور فعال دارند. نظام سرمایه داری همانطور كه با استبداد حاكم بر كارخانه ها و به ویژه كارخانه های بزرگ از طرح خواست ها و مطالبات كارگری جلوگیری می كند، در این روزها جلو پلیسی حاكم بر كارخانه ها را تشدید كرده است و بسیاری از كارگران به خاطر انتشار اخبار و تظاهرات و شورش های ضداستبدادی از كار معلق و یا بازداشت شده اند. اما صرفاً حاكمیت استبداد سرمایه دلیل عدم شركت كارگران كارخانه های بزرگ در تظاهرات خیابانی نیست. بلكه وجود بی تفاوتی كارگران پیشرو و بدنه كارگری نسبت به اتحاد و همبستگی جنبش كارگری از معضلاتی است كه نمی توان آن را نادیده گرفت. این در حالی است كه تعدادی از كارگران این بخش از جنبش كارگری یا وابستگانشان تحت شكنجه هایی چون اعدام دروغین قرار گرفته و یا بر اثر گلوله همین نظام سرمایه داری زخمی شده اند. ما كارگران از هر بخشی از حلقه های جنبش كارگری كه باشیم نمی توانیم نسبت به دیگر بخش های استبداد سرمایه بی تفاوت باشیم.١ از طریق شركت فعال در طرح خواست ها و مطالبات خود می توانیم از به بیراهه رفتن جنبش كارگری كه یكی از فعال ترین بخش های ضدسرمایه داری این سالها بوده است جلوگیری كنیم. دانشجویان كه بخشی از آنها هم اكنون برای ادامه تحصیل كار می كنند و بخش بزرگی از آنهایی كه در تظاهرات شركت می كنند بالقوه كارگران آینده هستند كه می توانند همگام با كارگران خواست ها و مطالبات كارگری را در تظاهرات خیابانی طرح كنند. همانطور كه در بیانیه كارگران لاستیك دنا آمده است ‹‹فقر بدبختی جامعه ناشی از این نظام سرمایه است››. می توان در كنار شعرهای شاعران نامدار ایران كه این روزها بر دست می گیریم بر روی پلاكاردها شعارها و مطالباتی مانند ‹‹مرگ بر استبداد››، ‹‹آزادی بیان››، ‹‹حق تجمع››، ‹‹حق آزادی پوشش››، و مطالبات كارگری را نیز بنویسیم.
كارگران!
مبارزات توده ای علیه نظام استبداد سرمایه داری كه سالها از طریق اعتراضات كارگران بیكار و خراجی با مطالبات كارگری شروع شد، اكنون با شعارهای ضدیت با نظام با جمعیت میلیونی و در گستره شهرهای بزرگ به صحنه آمده است. این اعتراضات خیابانی بازتاب نارضایتی علیه استبداد، فقر و فلاكت و... است كه در نیروی عظمی از دانشجویان، كارگران و زنان فعلیت یافته است. پیكار آگاهانه مردان و زنان (پیكار اجتماعی در اعتراضات خیابانی اخیر بسیار چشمگیر است) بر علیه فقر و فلاكت، بی حقوقی و استبداد كه ادامه دهنده شورش توده های زحمتكش اكبرآباد (اسلامشهر)، مبارزه كارگران لاستیك البرز، لاستیك دنا، كارگران خوزستانی و... است با خواست كروبی و موسوی برای به قدرت رسیدن و تحكیم سیستم بهره كشی و استثمار كارگران و در یك كلام تحكیم نظام استبداد سرمایه متضاد است. اما برای سمت وسو دادن به این جنبش ضداستبدادی ضدسرمایه داری حضور كارگران با مطالبات كارگری و ضداستبدادی است كه می تواند دست كسانی را كه به اشكال مختلف با دفاع از این نظام كارگرستیز جنبش مردم را از مبارزه بازمی دارند كوتاه كرد. ظرف مناسب برای عملی كردن خواست و مطالبات كارگری طرح وسیع این خواست ها و مطالبات در تظاهرات خیابانی و مطرح نمودن آنها در میان كارگران شاغل و دیگر بخش های كارگری است.
به نظر ما ظرف مناسب برای عملی كردن این خواست ها و مناسبات كارگری شوراهای كارگری است.
رمضان قدیری -٢٤ تیر ١٣٨٨
١- رجوع شود به مقاله ‹‹توهين به يك كارگر، توهين به كل طبقه كارگر است››.