به دنبال عدم پرداخت ركورد در ایران خودرو نارضایتی كارگران نسبت به این موضوع افزایش پیدا می كند. اعتراضات گسترده نسبت به این موضوع در گفتگوهای چند نفری كارگران از پانزدهم اسفند شروع شده بود . چرا كه طبق روال معمول ركورد ١۵ اسفند پرداخت می شد . البته سال گذشته نیز نجم الدین در پرداخت ركورد امروز و فردا می كرد. به قول معروف "كارگران را تست كرد" و از پرداخت آن طفره رفت. تا اینكه با اعتراضات جدی تر كارگران مواجه شد. نجم الدین در روز اول ماه مه ٨٨ گفت كه ركورد را امروز به حساب كارگران واریز می كنیم اما تنها نیمی از آن را پرداخت كرده بود. روز ١٢ اردیبهشت كارگران متوجه موضوع شدند ، پچ پچ كارگران در اعتراض به عدم پرداخت كامل ركورد باعث بالا گرفتن زمزمه اعتصاب در كارگران می شود. شاتل پیشدستی كرد و دست از كار كشید. زمینه گسترش اعتصاب به دیگر بخش ها هم می رفت كه مدیریت ایران خودرو بقیه ركورد را نیز پرداخت كرد.
اما امسال قضیه اعتراضات كارگران در ایران خودرو از آنجا شروع شد كه در "كارآمد" آمده بود كه "ركورد كارگران در حال بررسی است" موضوعی كه قبل از پایان سال ٨٨ پرداخت آن قطعی شده بود، حتی گفته شده بود اگر كارگران به هدف هم برسند علاوه بر ركورد به كارگران پرداخت خواهد شد. موقعی كه كارگران می بینند كه ركورد ها به حساب شان واریز نشده و حتی در " كارآمد " چنین وانمود می كنند كه ركورد به مثابه بخشی از حقوق كارگران بایستی مورد بررسی قرار گیرد ، بر خشم كارگران می افزاید ، زمزمه ها بالا می گیرد كه با وجود جو پلیسی حاكم بر كارخانه ، چه باید كرد. اشكال مختلف اعتراض كارگری مطرح می شود.
در واقع زمانی كه از هر گونه ارتباط بین بخش های كارخانه جلوگیری می شود حركت های فردی و ماجراجویانه شدت می گیرد ، به دلیل جو رعب و وحشت حاكم بر كارخانه، ترس از اخراج و ... می باشد.
در روز یكشنبه ٢٩ اسفند ٨٨ اخلال در خط تولید به وجود می آید ، در بخش مونتاژ چندین گیربكس تخریب می شود ، سقف چندین خودرو سوراخ می شود ، سویچ چند خودرو گم و گور می شود، و یك خودرو در محوطه كارخانه به آتش كشیده می شود. گفته می شود كه یكی از بخش های پرس نیز در اعتراض به عدم پرداخت ركورد دست از كار می كشند.
طبیعی است چنین حركاتی چون تخریب خودرو ها به اشكال مختلف، یعنی نابود كردن كار مجسم ، كار عینیت یافته كه محصول كار خودمان می باشد. اما این قبیل حركات و كارهای فردی در شأن جنبش كارگری نیست. راه كار مبارزه برای بالا بردن دستمزد، مبارزه بر علیه اخراج قراردادهای موقت پیمانی، نبود آزادی و ترس و نگرانی كارگران نسبت به اجرای طرح هدفمند كردن یارانه ها كه این روزها به شدت در میان كارگران مورد بحث است ، اعتصاب راهپیمائی، تجمع ، اتحاد و همبستگی بین بخش های مختلف كارگری علیه سرمایه می باشد.
اما واقعیت این است در قرن بیستم و یكم زمانی كه كارگران در منگنه جو سركوب قرار می گیرند، دست به كارهایی می زنند كه جنبش كارگری در بدو استقرار سیستم سرمایه ( قرن هیجدهم معروف به ابزار شكنان ) به آن اقدام می كرد. این قبیل حركات صرفاً ناشی از ناآگاهی كارگران نیست بلكه جو خفقان حاكم این شیوه مبارزه را به كارگران تحمیل می كند.
بالاخره ساعت ٦ یكشنبه ٢٩ فروردین ركورد كارگران تولید را پرداخت می كنند. در ایران خودرو معمول است كه حقوق ها، مزایا، ركورد و آكورد را ساعت ١١ پرداخت می كنند ، اما به دلیل ترس از از گسترش اعتراض كارگران ساعت ٦ بعداز ظهر ركورد را به حساب كارگران واریز می كنند.
جو اختناق و سركوب گرچه در كارخانه هایی چون خودرو سازی ها ، شركت نفت، برق، ذوب آهن، فولاد و ... شدت بالاتری نسبت به دیگر محیط های كارگری حاكم است، اما از سوی دیگر باید گفت این سیاست كلی نظام سرمایه داری ایران است.
اینكه مبارزات كارگران اخراجی ،بیكار ، حقوق معوقه به شكل تدافعی بروز پیدا می كند . و یا اعتراضات خفته كارگران بر علیه طرح هدفمند كردن یارانه ها به یك مبارزه عملی و سراسری بروز پیدا نمی كند بیانگر ذات جنبش سراسری بر علیه سرمایه نیست ، بلكه جو سركوب و اختناق عامل مهمی در جلوگیری از همبستگی و اتحاد حلقه های جنبش كارگری و تعرضی شدن جنبش كارگری است.
استبدا سرمایه گردهمائی كارگران سایپا و ایران خودرو را در جمعه قبل از اول ماه مه را تحمل نكرد و در سال ٨٧ از تجمع كارگران در خور (كرج جاده چالوس) جلوگیری كرد. و یا در سال های اخیر از تجمع شوراهای اسلامی دولت ساخته كه از فردای روی كار آمدن جمهوری اسلامی بر علیه كارگران ایجاد شده بودند، نیز جلو گیری می شود، چرا كه بارها بدنه كارگری به همراه پیشروان كارگری تجمع آنها را به ضد كارگزاران وابسته به نظام سرمایه و دولت سرمایه تبدیل كرده اند.
همانطوریكه دولت سرمایه داری پهلوی نیز از تشكیل تشكل هایی كه ساواك هم در مدیریت آن شركت داشت نیز جلوگیری می كرد.
با این وجود طبقه كارگر ایران راهی جز همبستگی و اتحاد برای برون رفت از این گسستگی و پراكندگی و مقابله با استبداد سرمایه ندارد. مبارزه برای تحقق مطالبات خود جدا از مبارزه با استبداد و اختناق نیست.
آرش كمالی - ٠١/٠٢/١٣٨٩