تلفیق آگاهی و اعمال ارادۀ سیاسی طبقۀ کارگر راه حل بحران جامعه است!
گردباد توفنده بحران های مخرب، بنیان هستی مردم محروم را درنوردیده و فقر و فلاکت، دامنه خود را بر حیات کارگران و زحمتکشان گسترده کرده است. فشارهار اقتصادی، سیاسی و اجتماعی چنان زندگی را بر توده های مردم سخت کرده است که جامعه به حالت انفجار رسیده است.
طبق آمارهای رسمی خط فقر مطلق، یعنی درآمدی که کمتر از آن حتی زندگی بخور و نمیر ممکن نیست بیش از چهار برابر مزد حداقل کارگران است. مزد بیش از ۸۰ درصد کارگران شاغل برابر مزد حداقل یا کمتر از مزدی است که شورای عالی کار و نهاد های رسمی دولتی تصویب کرده اند. این یعنی محرومیت از بسیاری امکانات زندگی مانند بهداشت و درمان، آموزش، فرهنگ، تفریح و غیره. در یک کلام هشت دهک یا هشتاد درصد جمعیت زیر خط فقر نسبی یا حتی مطلق قرار دارند. مسئولان وزارت کار و نهاد و کمیسیون های اقتصادی و اجتماعی مجلس اذعان دارند: «فقر در جامعه به ویژه در شهرها گسترش یافته است.»
گسترش فقر یعنی گسترش فساد و فحشا و اعتیاد. گسترش فقر یعنی گسترش بیکاری و نا امنی و بی حقوقی.
رژیم اسلامی و نظام سرمایه داری، جامعه را به انحطاط کشانده و فروپاشی اقتصادی، اجتماعی و حتی فروپاشی اخلاقی را بوجود آورده است. رژیم اسلامی هرگز قادر نیست راه حلی برای گشایش گره های کور زندگی کارگران و زحمتکشان ارائه دهد. راه حل ِ آنها سرکوب، زندان و استبداد است. این رژیم و سرمایه داری حاکم در مقابل ِ خواست ِ افزایش مزدها از سوی کارگران، مقاومت می کنند، زیرا نمی خواهند از سود ِ سرمایه داران و زمامداران کشور کاسته شود. آنان برای اینکه بقای حاکمیت خود را استمرار بخشند، نهادهای مالی ِ خود را برای تزریق پول به ارگان های سرکوبگر نظامی و امنیتی و گسترش زندان ها بیش از پیش به خدمت گرفته اند. آزادی های اجتماعی و مدنی و سیاسی را با تکیه بر سرکوب و بسته نگه داشتن جامعه به شدت محدود کرده اند. به هر بهانه ای نیروهای آزادیخواه و مترقی را دستگیر و روانه زندان می کنند. تلاش می کنند با مدیریت کردن بحران ها البته به سبک سرنیزه و فریب، خفقان را در جامعه گسترش دهند و زیر پوشش کنترل کردن ِ ویروس کرونا، ساعات رفت و آمد ِ شهروندان را محدود کرده و عملا یک حکومت نظامی را به مردم تحمیل کرده اند. در هراس از همبستگی توده های زحمتکش، روحیات جمع گرایی و وحدت طلبی را بر خلاف مصالح خود می پندارند. با اتحادهای طبقاتی اقشار و طبقات محروم دشمنی می ورزند و با تشکیل ِ نهادهای مردمی و سندیکاهای مستقل طبقاتی کارگران مخالفت می کنند، زیرا که نمی خواهند کارگران متحد و متشکل شوند و به واسطه همگرایی نیروهای بالنده و معترض معادلات جامعه به نفع طبقۀ کارگر تغییر یابد. آزادی و دموکراسی را سرکوب می کنند، کارگران ِ پیشرو و آگاه و فعالان ِ جنبش کارگری و همچنین معلمان پیشرو و فعال جنبش معلمان، دانشجویان، زنان و سایر جنبش های اجتماعی را به زندان می اندازند و آنان را به اتهام برهم زدن نظم ِ عمومی، از محیط کار و زندگی جدا می کنند، زیرا که مبارزه برای آزادی و حقوق انسانی، خودکامگی و استبداد را از صحنۀ جامعه برمی چیند و مشارکت جمعی و ارادۀ توده های ستم دیده را که مبتنی بر اتحاد و همبستگی آنان است بر جامعه حاکم می کند.
نه سرکوب و زندان، نه ریاضت اقتصادی و اقتصاد ِ مقاومتی و نه تسلیح نهادهای نظامی و انتظامی و گسترش خفقان، هرگز قادر نیست حکومت سرمایه داران، زمینداران، روحانیان و بورکرات ها را از بحران اقتصادی و سیاسی ِ کنونی خارج کند. این بحران تا آنجا که به کارگران و زحمتکشان مربوط می شود، تنها با به میدان آمدن ِ طبقۀ کارگر و با برپا داشتن ِ پرچم ِ مطالبات اقتصادی و سیاسی خود و تغییر بنیادی در جامعۀ سرمایه داری می تواند به راه حلی مطابق منافع ِ کارگران و زحمتکشان منجر گردد. برای تغییر ِ بنیادی ِ نظام ِ سرمایه داری و تبدیل جامعۀ ایران به جامعه ای فاقد استبداد و سلطۀ طبقاتی استثمارگران، لازم است که طبقۀ کارگر در هیئت یک طبقۀ دارای انسجام و آگاهی از مبارزۀ طبقاتی، حضور داشته باشد. طبقۀ کارگر باید با سیاست مستقل و سازمان های ِ مستقل ِ خود وارد ِ عمل، به ویژه وارد ِ میدان ِ مبارزۀ سیاسی شود. تا هنگامی که این طبقه وارد ِ میدان ِ مبارزۀ سیاسی مستقل خود نشود و قدرت سیاسی موجود را که عامل همۀ مصائب اجتماعی می باشد به چالش گرفته نشود، امیدی به تغییر ِ بنیادی جامعه نمی توان داشت. این طبقه باید بتواند وسیع ترین توده های مردم را به گرد ِ خواست هایی که بیانگر منافع مشترک ِ آنهاست متحد کند. این طبقه باید آگاهی و چشم انداز ِ روشنی از مطالبات و اهداف آینده داشته باشد و این آگاهی و چشم انداز و راه ِ دست یابی بدان را به توده های وسیع ِ مردم نشان دهد.
کارگران انقلابی متحد ایران - آذر ۱٣٩٩
www.aazarakhsh.org ruwo.iran@gmail.com azarakhshi@gmail.com