ما در اینجا نمی خواهیم وارد رویدادهای کارگری دهه ٦٠ و نقش ابوالقاسم سرحدی زاده در تحمیل بی حقوقی به طبقه کارگر ایران در آن دوره بشویم؛ آنچه که جالب توجه و جای تعمق دارد، سخنرانی ایشان در سالگرد تصویب قانون کار است. او که دبیرکل حزب اسلامی کار و از اعضای هیئت مرکزی خانه کارگر است و سه دوره نماینده مجلس بوده، در این سخنرانی با اشاره به رنج کارگران! می گوید: " واقعیت این است که با گذشت ۲۲ سال از تصویب قانون کار هنوز کارگران در رنج به سر می‌برند و شدت حملات علیه منافع کارگران به گونه‌ای است که گویی سرنوشت کارگران با رنج گره خورده است." سرحدی زاده در ادامه مشکلات کنونی جامعه کارگری ایران را نتیجه حضور کمرنگ کارگران در مراکز حساس تصمیم گیری دانست و گفت: بدون شک کارگران باید بیشترین سهم را در مجلس به خود اختصاص دهند تا بتوانند در تصمیم گیری‌های حساس مطالبات کارگران را پیگیری کند. او با بیان اینکه طبقه کارگر ایران برای حضور پررنگ در دولت و مجلس باید منسجم حرکت کند گفت: کارگران ایران شایستگی تشکیل دولت را دارند. (١)
اما چرا وزیر کار سابق و از تدوین کننده گان قانون ضد کارگری کار، مدافع کارگران شده و امروز از رنج کارگران سخن می گوید؟ پاسخ به این پرسش را می توان به روشنی در لابلای جملات سرحدی زاده جستجو کرد و چندان هم مشکل نیست. ایشان که شاهد گسترش روزافزون اعتراض های کارگری در جامعه است، به صراحت از کارگران می خواهد که دست از مبارزه بردارند و برای دستیابی به مطالبات شان، در انتخابات شرکت کنند و به نماینده گان انتصابی در خانه کارگر و حزب اسلامی کار رای دهند. نماینده گانی که تاکنون نه در مجلس و نه در نهادهای دیگری مانند شورای عالی کار،هیچ گام مثبتی برای بهبود شرایط کارگران برنداشته اند.
زمانی سرحدی زاده در انتخابات ریاست جمهوری ٨٨ می گفت که رای من میرحسین موسوی است و به کارگران وعده می داد که اگر او به کرسی ریاست جمهوری تکیه بزند، کارگران می توانند نسبت به گذشته آینده بهتری داشته باشند و امروز برای یک بار هم شده با استفاده از مفهوم درست طبقه کارگر ایران، از شایسته گی کارگران برای تشکیل دولت سخن سرایی می کند. قطعا" دولت کارگری مورد نظر وزیر کار مهندس موسوی، شکلی دیگر از دولت سرمایه داری است که قرار است این بار به نام دولت کارگری و منتسب به آنها، برای دوره ای دیگر آنها را به پذیرش کار و سازنده گی و ریاضت کشی متقاعد کند. کسانی که تا دیروز کارگر را قشر می نامیدند و از عبارت توهم انگیز جامعه کارگری به جای طبقه کارگر استفاده می کردند، امروز می خواهند سکان قدرت جنبش اعتراضی کارگران را برای رسیدن به اهداف صاحبان سرمایه در ایران به دست بگیرند.
سرحدی زاده در ادامه می گوید: "در صورتی که طبقه کارگر بتواند با اتحاد به چنین جایگاهی برسد بدون شک مشکلات اقتصادی واجتماعی فعلی این طبقه برطرف خواهد شد." این نکته مهم و محوری، یعنی اتحاد و سازمان یابی کارگران و ایجاد تشکل های طبقاتی خود ساخته می تواند طبقه کارگر را به چنان جایگاهی برساند که نیازی به قیمومیت نهادها و ارگان های سرمایه داری از قماش حزب اسلامی کار و خانه کارگر نداشته باشند. ادامه این روند، یعنی اتحاد و ایجاد تشکل های مستقل کارگری، نه تنها می تواند مشکلات و مصائب فعلی کارگران را به نتیجه برساند، بلکه می تواند گام های بلندتری برای دخالت گری هر چه بیشتر طبقه کارگر در سرنوشت سیاسی و اجتماعی جامعه باشد.
سرحدی زاده در سخنرانی خود از شایسته گی کارگران برای تشکیل دولت سخن گفته است. طبقه کارگر در طی حدود دو قرن حاکمیت سرمایه داری، بارها اثبات کرده که توانایی اداره امور جامعه را دارد و این کشف هیچ وزیر و وکیل سرمایه دار نیست، بلکه واقعیتی تاریخی است. یک نمونه مشخص آن در سال ١٨٧١ میلادی و در نیمه دوم قرن نوزدهم در پاریس است. کارگران در مدت دو ماه حاکمیت خود، توانستند اقداماتی از جمله یکسان سازی دستمزد مقام های دولتی با دستمزد کارگران و عزل و نصب کارمندان دولتی با اراده شورای کارگران، تحصیل رایگان و از بین بردن وسایل گیوتین و شکنجه و لغو مجازات اعدام و آزادی بی قید و شرط سیاسی را انجام دهند. نمونه دیگری حاکمیت شورائی کارگران در روسیه پس ار انقلاب ١٩١٧ در قرن بیستم است. علاوه بر این، بارها در شرایط بحران سیاسی و اقتصادی در بسیاری از کشورهای جهان، کارگران با کنترل کارگری تولید و توزیع و مدیریت درست خود، توانسته اند مشکلات را برطرف کنند. بنابراین شکل گیری و ایجاد دولت کارگری امری عینی و بر گرفته از واقعیت جامعه نابرابر سرمایه داری بوده و دست یافتنی است.
کمیتۀ هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری - ١٠ آذر ١٣٩١
(١): منبع: file:///K:/news.cfm.htm
کد خبر: 21720