درباره ی بنیان گذاری انترناسیونال اول

آدگر (کارگر کفاش و رئیس شورای تمام اتحادیه های کارگریِ اینجا در لندن و نیز رئیس «جامعه ی آژیتاسیون برای حق رأی اتحادیه های کارگری»، که «برایت» با آن در رابطه است) و کِرِمر، سنگ تراش و دبیر اتحادیه ی سنگ تراشان، کارگران را به همایشی عمومی در تاریخ ٢٨ سپتامبر ١٨٦۴ در تالار سنت مارتین فراخواندند. (این دو نفر همایش بزرگ اتحادیه های کارگری در دفاع از شمال آمریکا، که به رهبری «برایت» در تالار سنت جیمز برگزار شد، و نیز تظاهرات استقبال از گاریبالدی را سازمان داده بودند.) کسی را به اسم «لو لوبز» فرستاده بودند که از من بپرسد آیا حاضرم از طرف کارگران آلمانی در این همایش شرکت کنم یا نه، و به ویژه این که آیا کارگری آلمانی را می شناسم که بتواند در این همایش سخنرانی کند، و از این دست پرسش ها. من اِکاریوس را به آنها معرفی کردم، که سخنرانی شایان تحسینی ارائه کرد، و خود نیز به عنوان مستمع در فضای ورودی تالار حضور یافتم. می دانستم که این بار هم در لندن و هم در پاریس «قدرت های» واقعی به میدان آمده اند و، از همین رو، تصمیم گرفتم که قاعده ی معمول و همیشگی خود مبنی بر رد چنین دعوت هایی را نادیده بگیرم....
در این همایش، که چنان شلوغ بود که آدم احساس خفگی می کرد (زیرا اکنون طبقات کارگر آشکارا دارند تجدید قوا می-کنند)،... کارگران تصمیم گرفتند «انجمن بین المللی کارگران» [انترناسیونال اول] را بنیان گذارند، سازمانی که «شورای عمومی» آن در لندن خواهد بود و به عنوان «حلقه ی رابط» تشکل های کارگری در آلمان، ایتالیا، فرانسه و انگلستان عمل خواهد کرد.