توضیح: مطلب حاضر نزدیک به دو سال پیش و در آگوست ٢٠١٠ منتشر شد و همانطور که در پایین خواهیم دید به مساله انجمن های صنفی کارگری و به تلاش جریان ضدکارگری اکثریت که این انجمن ها را به عنوان تشکل کارگری معرفی می کند پرداخته است. علت انتشار مجدد این مطلب ضمن یاد آوری اینکه مدافعین و مبلغین انجمن های صنفی کارگری کیانند، اما اینست که اکنون آن بخش هایی از چپ رادیکال که در دو سه سال اخیر به سیاست منشویکی و اکثریتیستی پیوستند نیز مبلغ ایجاد انجمن های صنفی کارگری شده اند. این دسته اخیر که تلاش های خود را زیر پوشش کارگر دوستی ریاکارانه ای انجام می دهد خواستار انحلال تشکلات مستقل کارگری نظیر کمیته هماهنگی برای کمک و اتحادیه آزاد کارگران و کمیته پیگیری و..... شده و همزمان پرچم سفید ایجاد انجمن های صنفی کارگری را برافراشته است. این در حالیست که انجمن های صنفی کارگری نام دیگر همان خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار و مجمع نمایندگان یاد شده در قانون کار هستند و ابزار ایجاد انحراف در جنبش کارگری و کنترل آن توسط جمهوری اسلامی و ابزار سرکوب جنبش مستقل کارگری می باشند. همه این ترفند های ضد کارگری نشان می دهند که جنبش مستقل کارگری ایران در رابطه با انجمن های صنفی کارگری نیز مانند مورد شوراهای اسلامی کار و خانه کارگر نیازمند یک مرزبندی روشن و شفاف است. آنچنان مرزبندی ای که اجازه ندهد تا مرز بین این دو جبهه طبقاتی و متخاصم، یعنی مرز بین جنبش مستقل کارگری با همه تشکلات و تفاوت های موجود در آن از یکسو، با جبهه ضد کارگری و ارتجاعی کل جمهوری اسلامی و خانه کارگر و شوراهای اسلامی و انجمن های صنفی و اتحادیه های دست ساز آنان از سوی دیگر مخدوش شود. صریحا و بدون هیچ ابهامی باید روشن نمود که انجمن های صنفی کارگری نه در صف جنبش مستقل کارگری که در صف دشمنان آن قرار دارند. از اینروست که حتی ایجاد هیئت موسس یک سندیکا یا شورا یا مجمع عمومی منظم در یک محیط کار کوچک و چند نفره و در دور افتاده ترین نقاط ایران هزاران بار با ارزش تر و مفید تر و موثر از ایجاد دهها انجمن صنفی کارگری است که هم اکنون صدها مورد آن در پناه قدرت سرکوب ارتجاع حاکم امن و امان موجودند. بنابراین تبلیغ و ایجاد انجمن های صنفی کارگری با هر بهانه و توجیه و نیتی تنها در خدمت تضعیف جنبش مستقل کارگری است که فعالین و رهبران آن همه حبس کشیدنها و شکنجه ها و سرکوب ها و محرومیت ها و محدودیت ها را به جان خریدند تا به خفت و خواری پذیرش تشکل های به اصلاح کارگری مورد نظر و تایید حکومت تن ندهند.
*************************************
سرتیتر سایت اینترنتی « اخبار امروز » در ٧ مرداد ماه سال جاری مطلبی بود با عنوان «سندیکاهای کارگری می آیند! »، مطلبی که از واقعه ای شیرین و پر امید خبر می داد. حقیقتا هم همینطور است، برای فعالین کارگری و چپ ها و کمونیست ها و هر انسان دلسوز و دوستدار جنبش کارگری هیچ خبری خوش تر و مسرت بخش تر از خبر ایجاد سندیکاهای مستقل کارگری و تلاشهای فعالین مستقل جنبش کارگری در این جهت نیست. روزهای تولد سندیکای کارگران شرکت واحد و سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه از روزهای تاریخی و بیاد ماندنی جنبش کارگری ایران است. چرا که ایجاد هر تشکل کارگری که مستقل از همه جناحهای رژیم اسلامی و کل نظام حاکم و تشکل های « کارگری » دولتی و مزدور از قبیل خانه کارگر و شوراهای اسلامی و انجمنهای صنفی* و اتحادیه های دست ساز آنان برپا شود مایه سرور و شادی است.
اما شومی مژده « سندیکاهای کارگری می آیند! » از طرف سایت اخبار امروز در اینست که نام شرافتمند سندیکای مستقل کارگری به ابزاری برای تطهیر تشکل های « کارگری » دست ساز و مزدور رژیم اسلامی بدل شده است. ماجرا از این قرار است که بدنبال توافق و همکاری وزارت کار و خانه کارگر می خواهند « کانون عالی انجمن های صنفی کارگری ایران » تشکیل دهند و سایت اخبار امروز همین تلاش ضد کارگری را به عنوان « سندیکاهای کارگری می آیند! » معرفی می کند.
نزاع خانگی وزارت کار احمدی نژاد با خانه کارگر هرچه که باشد و به هر جا که بکشد ذره ای از این حقیقت نمی کاهد که هر دو آنها به مثابه بخشی از جناح بندیهای رژیم و جنگ ارتجاعی آنها، دشمن خونبار طبقه کارگر و جنبش مستقل آنند. اینها ضمن نزاع برای تصاحب سهم بیشتری از امکانات سیاسی و مالی قدرت حکومتی شان اما لحظه ای از امر و تلاش مشترکشان برای مهار و کنترل و انحراف مبارزات کارگری و سرکوب فعالین و تشکلات مستقل کارگری غافل نیستند.
وزارت کار مدتی سعی داشت با تضعیف نقش خانه کارگر، شوراهای اسلامی کار را به کنترل خود درآورد که زود متوجه شدند شوراهای اسلامی کار نزد توده های کارگر منفورتر و منحوس تر از آنند که قادر باشد نقشی در مهار و کنترل مبارزات کارگری ایفا کنند و خیری هم به تقویت موقعیت این جناح برسانند. سپس « کانون عالی مجمع نمایندگان کارگری » را علم کردند که کاری جز دعا و ثنا گویی برای علی خامنه ای ندارد. همینطور طی چند سال اخیر وزارت کار و خانه کارگر هر دو به ایجاد انجمن های صنفی کارگری روی آوردند تا آلترناتیو جدیدی برای مهار و کنترل جنبش کارگری و نیز ابزار دیگری برای تقویت موضع رقابتی خویش علیه یکدیگر در اختیار داشته باشند. وزارت کار و خانه کارگر می پندارند از آنجا که انجمن های صنفی کارگری فاقد صفت اسلامی و پیشینه منفور خانه کارگر و شوراهای اسلامی کارند و در ظاهر قانونی نیز بر خلاف شوراها ظرف مشترک کارگر و کارفرما نیستند، قادرند که این انجمن ها را در داخل به ظرف جایگزین تشکلات مستقل و واقعی کارگری بدل کنند و در خارج نیز به عنوان تشکل کارگری منطبق با مقاوله نامه های سازمان بین المللی کار معرفی نمایند. اکنون هر دو به توافق رسیده اند که با ایجاد « کانون عالی انجمن های صنفی کارگری ایران » سلاح موثرتری را در مصاف با جنبش مستقل کارگری ایجاد نموده و رقابت بین خود را با هدف اعمال نفوذ و کسب رهبری به درون آن منتقل کنند.
این توافق و همراهی را خبرگزاری ایلنا وابسته به خانه کارگر در ١٨ خرداد سال جاری به نقل از غلامرضا خادمی عضو هیئت موسس کانون عالی انجمن های کارگری ایران چنین بیان می کند:
« این فعال كارگری با یادآوری اینكه سنگ بنای تشكیل كانون عالی انجمنهای صنفی كارگری برای نخستین‌بار به سال ٨٣ باز می‌گردد،گفت: دراین سال انجمنهای صنفی كارگران خباز، كاركنان فنی داروخانه‌ها، رانندگان كالا و مسافر و كاركنان بیمارستان خاتم‌الانبیا با همكاری واحد انجمنهای صنفی كارگری خانه كارگر جلسه مشتركی را برگزاركردندكه اولین گام برای تشكیل كانون عالی انجمنهای صنفی كارگران ایران به حساب می‌آید.
وی با بیان اینكه در سال ٨۵ و در ادامه نشست قبلی، اولین گردهمایی انجمنهای صنفی كارگری كشور با حضور نمایندگان ١٢٠ انجمن صنفی كارگری با كمك و پشتیبانی معاونت تنظیم و نظارت بر روابط كار وزارت كار و امور اجتماعی در محل هتل استقلال برگزار شد.گفت: هرچند این نشست به تشكیل كمیته دفاع از تشكیل انجمنهای صنفی كارگری منجر شد اما به دلیل برخی حساسیت‌های بی‌مورد در میان مسوولان وقت سازمان تشكل‌های كارگری و كارفرمایی وزارت كار و امور اجتماعی هیچگاه گام موثری در جهت تشكیل كانون عالی انجمنهای صنفی كارگری ایران برداشت نشد.
عضو هیات‌موسس كانون عالی انجمنهای صنفی كارگران ایران گفت: رویه مذكور تا زمستان سال گذشته كه رئیس سازمان تشكل‌های كارگری و كارفرمایی وزارت كار و امور اجتماعی تغییركرد ادامه داشت.
وی گفت: دراین سال موضوع تشكیل كانون عالی انجمنهای صنفی كارگری دردیدار با شیخ‌الاسلامی وزیركار مطرح شد كه شخص وزیر پس از اطلاع و احراز اطمینان از قانونی بودن و مزایای تشكیل این كانون عالی دستورات لازم را به سازمان تشكل‌های كارگری و كارفرمایی وزارت كار و امور اجتماعی داد و سازمان را مامورتشكیل این كانون عالی‌كرد ».
بنابراین به روشنی پیداست که ایجاد کانون عالی انجمن های صنفی کارگری ایران پروژه مشترک خانه کارگر و وزارت کار است. اما جنگ و صلح و رقابت و توافق وزارت کار و خانه کارگر بر یک متن گسترده و عمیق ضد کارگری و در دل جدال مشترک کل این طیف ارتجاعی و مافیای قدرت حاکمه عیله طبقه کارگر و جنبش ومستقل و نوپای آن قرار دارد. در این متن و در این جدال مشترک، وزارت کار و کانون عالی شوراهای اسلامی کار و کانون عالی مجمع نمایندگان کارگری اش جنایتکار تر و مزدورتر و کارگر ستیز تراز خانه کارگر وشوراهای اسلامی و اتحادیه ها و انجمن های کارگری دست ساز و وابسته به آن هستند، و متقابلا نیز خانه کارگر و همه اعوان و انصارش جنایتکار تر و مزدورتر و کارگر ستیزتر از وزارت کار و باندها و اوباش متصل به آن می باشند. هر دو این طیف در ستیزی جنایت بار علیه طبقه کارگر و جنبش مستقل آن گوی سبقت را از هم ربوده اند. ایجاد « کانون عالی انجمن های صنفی کارگری ایران » هم ترفند جدیدی است در امتداد همین روند و برای تحکیم و تقویت سیاست سی ساله تحمیل فقر و فلاکت و بی حقوقی و ناامنی و بی حرمتی به طبقه کارگر و مهار و کنترل جنبش کارگری و سرکوب مبارزات آن. قدمت و ابعاد این سیاست جنایت بار آنقدر هست که حتی امکان ظاهر سازی و دگرنمایی را به « مقامات کارگری » این جبهه نمی دهد. به عنوان نمونه، حمید حاج اسماعیلی عضو هیئت موسس کانون عالی انجمن های صنفی کارگری ایران و از مدافعین و پیگیران اصلی ایجاد این کانون که تلاش می کند خود را متمایز از خانه کارگر و گاها منتقد شوراهای اسلامی کار بنمایاند (به گزارش روزنامه کار و کارگر ٢ مرداد ٨٩) معتقد است: ١- « در ایران هیچگاه کارگران مورد استثمار و بردگی حتی در طول تاریخ قرار نگرفته اند»، ٢- « حذف قراردادهای موقت به معنی افزایش تنش بین کارگر و کارفرما و پایین آمدن نرخ اشنغال خواهد بود»، ٣- « همچنین ساماندهی حدود یک میلیون وچهارصد هزار نفر کارگر غیر مجاز خارجی که فرصت های شغلی کشور را بدون داشتن مهارت و روادید اشتغال کرده است نیز از ضروریات است».
اما چه نیازی به این آلترناتیو جدید است و کدام ضرورت توجیه کننده ایجاد کانون عالی انجمن های صنفی کارگری می باشد؟ طبعا بحران همه جانبه اقتصادی و سیاسی که جامعه ایران را فرا گرفته و چشم انداز اعتلای مجدد جنبش های اعتراضی و در راس همه جنبش کارگری را بسیار نیرومند تر از قبل در آینده نزدیک ترسیم می کند از دلایل مهم به تکاپو افتادن رژیم عیله جنبش کارگری است. دلیل دیگر اینست که ابزار سنتی رژیم علیه حنبش کارگری یعنی شوراهای اسلامی بدنبال انزجار گسترده کارگران از آن سالهاست که برای مهار و کنترل جنبش کارگری خاصیت و کاربردی ندارند. اما مهمتر از همه عروج قدرتمند تشکلات مستقل کارگری است که در شرایط بحران کنونی و نضج جنبش های اعتراضی توده ای به تهدیدی رشد یابنده تبدیل شده اند. خیزش های جنبش مستقل کارگری در دو اول ماه مه گذشته و قطعنامه های سیاسی آن این تهدید را به نمایش گذاشت.
رژیم اسلامی اکنون در مصاف با جنبش کارگری در موقعیتی مشابه اوایل دهه شصت قرار گرفته است. یعنی در متن بحرانی همه جانبه و تحرک جنبش های اعتراضی همچنین با یک جنبش مستقل کارگری قوی و پر تحرک مواجه است. اگر در سی سال پیش شوراهای اسلامی کار بهمراه سرکوب جنبش مستقل کارگری پا به میدان گذاشتند و گام به گام با قلع و قمع آن خود را مستقر نمودند، امروز هم دقیقا همین واقعه در حال تکوین است. کانون عالی انجمن های صنفی کارگری از طرف وابستگان جناحهای رژیم اسلامی ( وزارت کار و خانه کارگر) یعنی همانهایی که برای سی سال جنبش کارگری را به فلاکت و روزگار سیاه نشاندند، در شرایطی ایجاد می شود که جنبش مستقل کارگری و تشکلات آن زیر ضرب اخراجها و پیگردها و دستگیریها و سرکوب سخت قرار گرفته اند. سناریوی کهنه مجددا اجرا می شود. جنبش مستقل کارگری را سرکوب و حذف می کنند تا کانون عالی انجمن های صنفی کارگری بختک شوم خود را بر جنبش کارگری پهن کند.
این تحرکات رژیم علیه جنبش مستقل کارگری از دید فعالین کارگری پنهان نیست. اما سوال اینست که چرا سایت اینترنتی « اخبار روز » که بلندگوی خط اکثریت است این توطئه ضد کارگری یعنی ایجاد کانون عالی انجمن های صنفی کارگری را به عنوان « سندیکاهای کارگری می آیند! » معرفی می کند؟ چرا درست در شرایطی که تشکلات مستقل کارگری و سندیکاهای اصیل و واقعی آن تحت سرکوب اند و هر روز شاهد دستگیری فعالین و رهبران آن هستیم، اخبار روز برای ایجاد کانون عالی انجمن های صنفی کارگری جشن گرفته است؟ پاسخ روشن و آشناست. جریان اکثریت هیچگاه نقش سیاسی ای غیر از تطهیر سیاست های جنایت بار و ضد کارگری رژیم اسلامی و حمایت از جناحهای مختلف آن نداشته است. در این مسیر جریان اکثریت تا اعماق توطئه و همدستی با جنایت کاران حاکم پیش رفت. طی سالهای اخیر سیاست اکثریتی علیه جنبش مستقل کارگری توسط حسین اکبری در داخل و صادق کارگر در خارج دنبال شد. آنها بطرز ناموفقی بی وقفه تلاش کردند تا با ممزوج نمودن خانه کارگر و تشکلات وابسته اش با تشکلات مستقل کارگری مرز حیاتی بین این دو جبهه متخاصم را برهم زنند. جار زدن کانون عالی انجمن های صنفی کارگری به عنوان « سندیکاهای کارگری می آیند!» اقدامی حساب شده در امتداد همین تلاش است. اکثریتی ها با سندیکا نامیدن انجمن های صنفی و همتراز قرار دادن آنها با تشکلات مستقل کارگری کنونی، به فعالین کارگری می گویند سندیکایی که می خواهید همین انجمن های صنفی است و بروید آنجا کارکنید. تا به همان ترتیب که سی سال پیش شوراهای اسلامی را تشکل کارگری نامیدند، اکنون بار دیگر با حل نمودن فعالین مستقل کارگری در انجمن های صنفی سر جنبش مستقل کارگری را زیر آب کنند. اگر توجیه سیاسی شان برای این جنایت بزرگ در آن مقطع ضد امپریالیست بودن جناح خط امامی رژیم خونبار اسلامی بود، توجیه امروزشان آزادیخواه بودن جناح ارتجاع سبز موسوی و کروبی متعلق به همان رژیم اسلامی است.
این ترفند سایت «اخبار امروز» بار دیگر یاد آوری می کند که حفظ و تحکیم و تقویت جنبش مستقل کارگری با همه تشکلاتش نه فقط در گرو حفظ فاصله شفاف و استقلال قاطع آن از خانه کارگر و وزارت کار و شوراهای اسلامی و اتحادیه ها و انجمن های صنفی کارگری دست ساز و ابزار دست آنان است، بلکه همچنین در گرو هشیاری کامل و دایمی نسبت به توطئه های جریانات اکثریت و توده ای علیه جنبش مستقل کارگری می باشد. همانطور که همه منافع آنی و آتی طبقه کارگر و تجربیات جنبش کارگری در سه دهه اخیر نشان می دهد، توانمندی و پیشروی این جنبش و دست یابی آن به مطالباتش بخشا منوط به بدور ریختن کل جبهه ضد کارگری مقابل است. سندیکاهای اصیل و واقعی و تشکلات مستقل کارگری بر روی ویرانه های خانه کارگر و تشکلات کارگری مزدور و دست ساز آن و وزارت کار برپا می شود. این تنها را ه پیشروی موفق جنبش ماست.
امیر پیام
٢٦ مرداد٨٩
١٧ آگوست ٢٠١٠
* در سالهای اخیر معدودی انجمن صنفی کارگری از طرف فعالین مستقل کارگری به عنوان بهره برداری از حداقل امکانات موجود ایجاد شدند. مستقل از قضاوت ما در باره این روش کار، اینها استثنایی بر قاعده عمومی بوده و مخاطب این برخورد نمی باشند. هدف برخورد ما شبکه اصلی انجمن های صنفی کارگری (بیش از پانصد انجمن ) است که توسط خانه کارگر و وزات کار ایجاد شده و به آنها وابسته اند.