آغاز اعتراضات کارگری! سرخ یا زرد؟

با وارد شدن جامعه ایران به شرایط انقلابی، طبیعی بود که طبقه کارگر نیز علیرغم غافلگیر شدنش در تغییر برق آسای شرایط مبارزه طبقاتی، از این شرایط و شرکت پوپولیستی عناصر جوانش در مبارزات ضد دیکتاتوری، تأثیر پذیرد و تاکتیک های مبارزاتی اش به سمتِ رادیکالتر شدن جهت یابد. به یاد دارم که هر بار کارگران کارخانه ای از ریاست جمهوری و یا حتی مدیریت شان قول رسیدگی به خواسته هایشان را می گرفتند، با اینکه می دانستند که این قول ها کاذب و وعده ها تو خالی است، اما هنگام بحث در میان خود، می پرسیدند که «چه کاری از دست ما بر می آید؟ مجبوریم بپذیریم و سر کار برویم.» این اتفاق بخصوص در مورد کارگران مبارز لاستیک سازی البرز بارها تکرار شد. به یاد دارم وقتی که می گفتیم باید تشکیل یک شورا، یا مجمع عمومی مستقل بدهند، از آنجاییکه قرار نبود قدم دیگری برداشته شود و همان «شورا یاری» شورای اسلامی شان پاسخگوی تجمع و تقاضا از مدیریت و مسئولان حکومتی بود، پیشنهاد ما را تأیید نکرده و به روال تسلسل دایره یِ «اعتراض- پذیرش وعده ها و اقوال- بازگشت به کار» ادامه می دادند. اما اکنون می بینیم که کارگران هم رشته ای ایشان در لاستیک دنا، تحت تأثیر شرایط جدید و وقوف نسبی به ضربه پذیری و شکست پذیری سرمایه داران و حکومت های حامی ایشان، برای برداشتن قدم بعدی، که همانا تصرف کارخانه است، به نیاز شکل دادن به شورایی مستقل رسیده و آن را ایجاد ساختند. همانطور که در «منشور پیشنهادی» ما به جنبش کمونیستی آمده است: «طبقه کارگر ایران برای پیشبرد مبارزات صنفی خود نیازی به کمونیست ها ندارد.» این منشور ادامه می دهد که:«هدف از شرکت کمونیست ها در این اجتماعات آموزش و پرورش کارگران در امر سازماندهی و آماده سازی این طبقه برای سرنگونی نظام سیاسی سرمایه داری و جایگزینی آن با حکومت شوراها می باشد. در اینجا با انواع گرایشات رفرمیستی، رویزیونیستی و اپورتونیستی که کوشش دارند سطح مبارزات طبقه کارگر را به خواست های صنفی، و مبارزات سیاسی آن را در چهارچوب های رفرمیستی محدود کنند مرزبندی داشته و تئوری های سازشکارانه ای که به بهانه ی "عدم آمادگی طبقه کارگر" و یا "عدم آمادگی زیربنایی جامعه" سعی می کنند تا اهداف آن را تا حد قابل پذیرش برای بورژوازی پایین آورند را افشا و حاملین و عاملین آن را طرد می سازند.»
(١) خط مشی رفرمیستی و اکونومیستی وظیفه خود را به ایجاد و یا کمک به ایجاد تشکلات مستقل کارگری محدود کرده و عدم توفیق خود در این زمینه و عدم استقبال کارگران از این شعار را به تسلط دیکتاتوری و ترس ایشان از رویارویی با حکومت نسبت می دادند. اما این فقط بخشی از کلیّت شرایط مبارزه طبقاتی بود. تا قبل از این، پول نفت هنوز باندازه ای بود که در خدمت دولت و درون سیستم بانکی بمثابه یِ نوشدارویِ تلخی مورد استفاده قرار گیرد.
اما باندازه ای نبود که جناح سپاه را راضی به کناره گیری از قدرت سیاسی و در نتیجه ترکِ کنترل درآمدهای نفتی و بودجه های جاری و عمرانی سازد. با شکست سپاه در انتخابات دهم و اقدام آن برای اخراج کامل اصلاح طلبان از حکومت، آن شکاف عمیق در هیئت حاکمه را بوجود آورد که برای تبدیل بحران هایِ اقتصادی - سیاسی و اجتماعی به بحران حکومتیِ مورد نیاز برای تحول مبارزه طبقاتی به شرایط انقلابی، لازم بود. و می بینیم که با بوجود آمدن چنین شرایطی، طبقه کارگر در مبارزات روزمره خود، همانطور که در تشکیل شورای کارگری لاستیک دنا شاهد هستیم، به تشکیل تشکلات مستقل نیازمند گشت و در غیبت و بدون دخالت فعالان کارگری به این اقدامات دست زد. پس می بینیم،همانطور که واقعیات نیز نشان داد،طبقه کارگر برای ایجاد تشکلات صنفی و پیشبرد این مبارزات به کمونیست ها نیازی ندارد. نظرات رفرمیستی- سندیکالیستی و اکونومیستی برای سال ها فعالان کمونیست و کارگری را از وظایف واقعی خود به دور نگاه داشته و به دنبال هدفی فرستادند که می بایست با رسیدن شرایطش، بدست خودِ کارگران صورت می پذیرفت. وظایف فعالان کارگری و کمونیست چیزی جز آماده کردن نهادها و ارگان های سیاسی مورد نیاز طبقه کارگر برای مواجهه با شرایط انقلابی نبود. وظایفی که ما، حداقل برای سه سال، به فعالان کمونیست گوشزد می کردیم. اما، عوامل بورژوازی، رفرمیست – سندیکالیست و اکونومیست، به هر ترفندی، از مغلطه و ترور شخصیّت گرفته تا توطئه هایِ عملی و ترفندهایِ تبلیغاتی و رسانه ای، دست زدند تا نگذارند بین ما نزدیکی و همفکری و اتحاد نظری و نتیجتاً تشکیلاتی لازم برای انجام این وظایف به دست آید. متأسفانه در این امر، هنوز هم، موفق بوده اند.
اما امروز شرایط از نوع دیگری است. اگر تا دیروز باور به هشدارهای ما نیاز به قوه تخیّل زیاد و یا تسلطِ کامل بر شیوه یِ تحلیلِ دیالکتیکی داشت، امروز حتی از رویِ تجربه (امپریستی) و حسی (پوزیتویستی) نیز قابل درک است. اگر به مطبوعات حکومتی و وابسته به جناح هایِ سرمایه داری نیز رجوع کنید، ایشان هم عروج «مبارزات یقه آبی ها» و خطر سرنگونی حکومت سرمایه داری را فهمیده و احساس کرده اند.
(٢) اما می بینیم که باز هم فعالان کارگریِ سندیکالیست بر همان طبل می کوبند و در چنین شرایطی «تغییر قوانین کار» را می طلبند و یا از خواسته های اکونومیستی تجمع اول ماه مه امسال بعنوان نمونه یاد می کنند.
(٣) آنها برای حفظ امتیازات و منافع تنگ نظرانه شان حاضرند طبقه کارگر و کمونیسم را فدا کنند.
رفقای کمونیست،کارگران انقلابی! پس از سی سال، دوباره شرایط بوجود آوردنِ تحولی اجتماعی ایجاد شده است. اگر انقلابیون کمونیست نتوانند در چنین شرایطی، همراه با جنبش کارگری، آگاهی انقلابی را با خواسته ها، اهداف و منافع مستقل طبقاتی کارگران توأم کنند ، و طبقه کارگر را به برنامه و سازمان های سیاسی مورد نیازش تجهیز نمایند، این طبقه صرفاً در محدوده یِ خواسته های صنفی اش باقی مانده و از لحاظ سیاسی، به ابزاری برای جناحین سرمایه داری در رقابت با یکدیگر تبدیل خواهد شد. این یکی از اصول مثبته یِ و غیرقابل انکار علم مبارزه طبقاتی است. بیایید تا خود را از ایدئولوژی هایِ سرمایه دارانه رها کنیم. این درست است که مارکسیسم نیز در نهایت یک ایدئولوژی است، اما ایدئولوژی ایکه به محدودیت هایِ ذهن بشری و تفکر ایدئولوژیک واقف است و در هر قدم، با تطبیق تئوری های مطرح شده با واقعیات(شیوه یِ ماتریالیسم دیالکتیک)، از ایدئالیسم دوری می جوید. بیایید و دو خط مشی طرح شده در سالهای اخیر را، نه با یکدیگر، بلکه با واقعیات اجتماعی، مقایسه کرده و آن را که بیان کننده یِ حقیقتی برخاسته از واقعیات و آزمایش شده در پراتیک اجتماعی است برای فعالیت های خود برگزینیم. چرا که راه دیگر و پافشاری بر روی تعلقات ایدئولوژیک مان، جامعه یِ ایرانی و طبقه کارگر را برای دهه هایی دیگر در زیر یوغ استثمار و دیکتاتوری نگاه خواهد داشت.
تنها راه امید ما به انقلاب سرخ طبقه کارگر است تا بتواند در تلفیق با تئوری های انقلابی، حکومت دیکتاتوری سرمایه داری را منهدم کرده و دمکراسی شورایی را برقرار سازد. نگذارید این موقعیّت از دست ما و طبقه کارگر برود.

سرنگون باد حکومت جمهوری اسلامی!

نان،مسکن، آزادی - جمهوری شورایی!

(١) منشور پیشنهادی برای وحدت کمونیست های ایران، بخش چهارم: گامهای عملی، صفحه ٣
(٢) رجوع شود به دو مقاله. اول، سایت الف با عنوانِ « موج اعتراض یقه آبی‌ها در راه است؟» از جناح اصولگرا، و دوم، سایت کلمه نیوز،« اعتراضات آبی غیر مخملی در راه است»، اصلاح طلبان.
(٣) بیانیه اتحادیه آزاد کارگران ایران در باره اصلاح قانون کار