با بیماری کشنده کرونا که امان از طبقه کارگر بریده و ابعاد آن هرروز بیشتر میشود چه باید بکند؟ دست به چه کاری می تواند بزند تا بهترین شیوه را درکارزارخود بر ضد این بیماری اتخاذ کند؟ سرمایه فقط در پی کسب ارزش اضافه و سود است و برای مقابله با این بیماری تا جایی قدم برمی دارد که خللی در روند کسب سودش پیش نیاید. اما برای طبقه کارگر پرسش اساسی این است: آیا موقع آن نرسیده تا این طبقه خود را مهیای ایجاد شوراهای خود درمحل کار وزیست خود کند ودردل آن خواستار وپیگیر مطالبات خود باشد؟ بدیهی است که کارگران در این کارزار خواه ناخواه طبقه سرمایه دار ودولت آن را درپیش روی خود خواهد دید، چراکه خواهان بخشی از کار پرداخت نشده خود خواهند بود و این برای طبقه سرمایه دار گران تمام خواهد شد. بنابراین دولت سرمایه داری چاره را در سرکوب کارگران خواهد دید. پس این شوراها چیزی جز تشکل های ضدسرمایداری بودن نخواهند بود. به عبارت دیگر، برای آن که شوراهای کارگری ضدسرمایه داری باشند حتما نباید در جریان اعتلای انقلابی به وجود آمده باشند.
دست به کار شویم و فرصت از دست ندهیم. در محل های زندگی خود از کارهای عملی و در عین حال ضروری شروع کنیم. مثلا اکنون محل های زندگی ما احتیاج به ضدعفونی دارد. باید از دولت بخواهیم که مواد آن را به رایگان دراختیار همگان قرار دهد. یا درمحل های کار خود تا پایان این اپیدمی خواهان تعطیل کار با دست مزد شویم. دردل این شورا ها باید دست به تقسیم کار بزنیم و نهاد های خودرا تحت مسئولیت شوراها به وجود بیاوریم تا همه اعضا با احساس مسئولیت دست به کارشوند. هرنهادی کار خودرا انجام دهد و پاسخگو باشد. هیچ عضوی نباید ناظر و تماشاگر باقی بماند. در اینجاست که کارگر می آموزد، صاحب نظر می شود وخلاقیت خودراارتقاء می دهد. این ها فقط نمونه هایی از کارهای عملی در محله های زیست است. بسیاری کارهای دیگر وجود دارد که هر کارگری به اطراف خود نگاه کند به ضرورت انجام شورایی آنها پی خواهد برد.
حال ممکن است جماعتی بگویند ای بابا این کارها چه ربطی به شورا دارد؟! آیا این ها به معنی تقلیل شوراها نیست؟ شورا ارگان قدرت سیاسی طبقه کارگر است و از این حرف ها. اما مگر نه این است که همین ارگان قدرت از جایی باید آموزش ببیند تا بتواند خلاقانه کار کند و نظر بدهد؟ مگرنه این است که ساخت دنیای بهتر در گرو آموزش و کسب تجربه در زمینه همین کارهای معمولی و روزمره است؟ مگر نه این است که از خُرد است که کلان بر می خیزد؟
برگردیم به بحث خودمان. همین الان کادر بهداشت و درمان برای دست یابی به مطالبات مشخص و روزمره خود احتیاج به ایجاد شوراهای ضدسرمایه داری دارد. پرستاران و پزشک هایی که از محل فروش نیروی کار خود زندگی می کنند مشکلات و معضلات زیادی دارند، از عقب افتادن پرداخت کارانه و پاداش وحقوق گرفته تا نداشتن وسایل پیشگیری از بیماری و کمبود کادر پرستاری. اینها همه باید پیگیری شوند. راه حل آنها ایجاد شوراست. دردل همین شورا و نهادهای زیرمجموعه آن است که کارگران قدرت دست یابی به مطالبات خود را پیدا می کنند. اینجاست که اعضای شورا در مبارزه با سرمایه داری آموزش می بینند، تجربه کسب می کنند و تجارب و آموخته های خود را خلاقانه به کار می بندند. مخلص کلام آن که این کارهای ظاهرا معمولی و پیش پا افتاده را دست کم نگیریم. تا فرصت هست دست به کارشویم و و در محل های زیست و کار خود شوراهای ضد سرمایه داری را برای انجام این کارها ایجاد کنیم.
سامان