آزادی مطبوعات و طبقه کارگر

متن زیر٬ سرمقاله اولین شماره مجله مکزیکی مارکسیستی Clave است، که در اکتبر ١٩٣٨ منتشر شده است. مقاله اصلی نوشته شده توسط تروتسکی ٬ حدوداً در سال ١٩٧٧ در آرشیو تروتسکی در دانشگاه هاروارد یافته شده ست.
مقاله از ترجمه های فرانسوی و یونانی٬ برای آرشیو اینترنت تروتسکی در سال ١٩٩٨ ترجمه شده است. ترجمه به طور مستقیم از زبان اسپانیایی را می توان در صفحه ۴١٧ نوشته های ١٩٣٧- ١٩٣٨ لئون تروتسکی، پیدا نمود.
در مکزیک کمپینی بر ضد مطبوعات ارتجاعی در حال توسعه است. کمپین توسط رهبران (کنفدراسیون کارگران مکزیک) و یا دقیق تر بگویم، توسط آقای Lombardo Toledano شخصا کارگردانی شده است. هدف "محدود کردن" مطبوعات ارتجاعی ست، با برقراری سانسور بر آنها و یا با ممنوعیت بخشیدن به طور کامل بر آنها . اتحادیه های کارگری وارد مسیر جنگ شده اند. دموکرات های قطعا علاج ناپذیر ،تماما فاسد شده توسط تجارب خود با مسکو کاملأ استالینیستی ، به رهبری "دوستان" GPU خود، از این کمپین استقبال کرده اند، که تنها می توان آنرا به مثابه یک خودکشی قلمداد نمود. در واقع دشوار نیست که این را دید، حتی اگر این مبارزه به پیروزی و بدست آوردن نتایج ملموس به میل Lombardo Toledano منجر شود، عواقب نهایی آن خطری برای طبقه کارگر در برخواهد داشت.
تئوری ، و همچنین تجربه تاریخی، شهادت می دهد که ایجاد کردن هر گونه محدودیتی برای دموکراسی در جامعه بورژوایی، در نهایت بر علیه پرولتاریا هدایت میشود ،همانگونه که مالیات ها در نهایت بر دوش پرولتاریا قرار می گیرند. دموکراسی بورژوازی توسط پرولتاریا فقط تا جایی قابل استفاده است که راه را برای توسعه مبارزه طبقاتی باز نماید. در نتیجه، هر “رهبر" کارگری که دولت بورژوایی را با ابزار های ویژه ای برای کنترل افکار عمومی به طور اعم، و مطبوعات را به طور اخص مسلح می نماید، یک خائن است. بدین ترتیب در تجزیه و تحلیل نهایی ٬برجسته شدن مبارزه طبقاتی همه اقشار بورژوازی را مجبور به وضع معاهده ای می نماید: پذیرش قوانین خاص، و هر نوع اقدامات محدود کننده، و اقدامات سانسور کننده "دموکراتیک" بر ضد طبقه کارگر. کسانی که هنوز این موضوع را درک ننموده اند، باید صفوف طبقه کارگر را ترک نمایند.
"اما گاهی اوقات" - برخی از "دوستان" اتحاد جماهیر شوروی اعتراض میکنند- "دیکتاتوری پرولتاریا موظف است متوسل به اقداماتی استثنائی ، به خصوص در مقابله با مطبوعات ارتجاعی شود"
به این ما پاسخ میگوییم: اول، این اعتراض دولت کارگری را مترادف با دولت بورژوائی میکند. اگرچه مکزیک یک کشور نیمه مستعمره است، درعین حال یک دولت بورژوایی است، و قطعا دولتی کارگری نیست. اما حتی از نقطه نظر منافع دیکتاتوری پرولتاریا، ممنوعیت یا سانسور مطبوعات بورژوازی ابدأ نه یک موضوع "برنامه" یا یک “پرنسیپ"، و نه یک وضعیت ایده آل است.
پرولتاریا پیروز شده ٬ممکن است بطور اجباری در یک دوره زمانی برای مقابله با بورژوازی اقدامات خاصی را بکار ببندد، اگر بورژوازی علنأ اقدام به عملیات براندازی بر علیه دولت کارگری نماید. در این مورد، محدودیت آزادی مطبوعات دست در دست با همه اقدامات دیگر آماده سازی برای جنگ داخلی اعمال خواهد شد. هنگامی که مجبور به استفاده از توپخانه و عملیات هوایی در برابر دشمن شویم ما به وضوح این دشمن را با مراکز اطلاعاتی و تبلیغاتی اش در داخل اردوگاه پرولتاریا مسلح تحمل نخواهیم کرد. با این حال، حتی در این مورد، اگر اقدامات استثنائی طولانی شوند٬ طولانی به اندازه کافی ای که منجر به یک وضعیت دائمی شود، سپس آنها میتوا نند حامل خطری برای از دست دان کنترل شان شده ، و به انحصار سیاسی بوروکراسی کارگری در آمده، و مبدل به منبعی از انحطاط شوند.
ما در برابر مان نمونه زنده چنین نیروی محرکه ای را، با سرکوب نفرت گرایانه آزادی بیان و مطبوعات در اتحاد جماهیر شوروی را داریم. و این هیچگونه ربطی به منافع دیکتاتوری پرولتاریا ندارد. بر عکس، در برابر حملات کارگران و دهقانان مخالف ، این کمک به محافظت منافع طبقه جدید در قدرت میکند. این بوروکراسی وافر آنه بناپارتیستی مسکو است که در حال حاضر توسط آقایان Lombardo و شرکاًء به نمایش گذاشته شده است٬ که منافع شخصی خود را با منافع سوسیالیسمِ اشتباه گرفته اند.
وظایف واقعی دولت کارگری نه در کنترل کردن افکار عمومی، بلکه در آزاد کردن آنها از یوغ سرمایه داری ست .این تنها با قرار دادن ابزار تولید-که شامل تولید اطلاعاتی است - در دست تمامیت جامعه- عملی خواهد شد. هنگامی که این گام ضروری به سوی سوسیالیسمِ برداشته شود، همه جریانات نظری که بر ضد دیکتاتوری پرولتاریا مسلح نشده اند ، باید قادر باشند تا آزادانه افکار خود را بیان نمایند. این وظیفه دولت کارگری است که برای همه با توجه به اهمیت تعدادشان، ابزار ضروری فنی برای کارشان، چاپ نشریه، کاغذ، و وسیله حمل و نقل فراهم نماید. یکی از علل اصلی انحطاط دستگاه دولتی، انحصار گرایی مطبوعات توسط بوروکراسی استالینیستی است که ریسک میرود همه دستاوردهای انقلاب اکتبر را به توده ای از خرابه مبدل نماید.
اگر ما در پی یافتن نمونه هایی از نفوذ شنیع کمینترن در جنبش کارگری کشورهای مختلف باشیم، کمپین واقعی به رهبری Lombardo Toledano یکی از بدترین آنها خواهد بود. اساسا Toledano و همراهان عقیدتی اش سعی دارند که متد ها و ابزارهایی را به یک نظام دموکراتیک بورژوایی معرفی نمایند، که در شرایط خاصی، و تحت دیکتاتوری پرولتاری ممکن است که اجتناب ناپذیر باشند. علاوه بر این، آنها در حقیقت این روش را نه از دیکتاتوری پرولتاریا، بلکه ازغاصبان بناپارتیستی به امانت گرفته اند. به عبارت دیگر، آنها دموکراسی بورژوایی در حال حاضر بیمار را با ویروس بوروکراسی منحط آلوده کرده اند.
دموکراسی بی خون و رمق مکزیک با خطری روزانه٬ ثابت ،و کشنده، از دو جهت مواجه است: اول با امپریالیسم خارجی و، دوم، با عوامل ارتجاع در داخل کشور، که کنترل انتشارات با حجم بالا را در دست دارند. اما فقط آنهایی که نابینا یا ساده پندارند می تواند فکر کنند که با توقیف مطبوعات ارتجاعی است که کارگران و دهقانان میتوانند از ایده های ارتجاعی رها شوند. در واقع این تنها، بزرگترین نوع آزادی بیان است، که می تواند شرایطی مساعد برای پیشرفت جنبش انقلابی طبقه کارگر بوجود آورد.
به راه اندازی یک نبرد بی امان بر علیه مطبوعات ارتجاعی ضروری است . اما کارگران نمی توانند کاری را که باید خودشان از طریق سازمان های خود و مطبوعات خود به تنهایی به سرانجام برسانند، در کف دست دولت سرکوب گر بورژوائی رها نمایند. امروز ممکن است به نظر رسد که دولت روش خوبی نسبت به سازمان های کارگری داشته باشد. فردا ناگزیرأ ممکن است سقوط نماید، و به دست ارتجاعی ترین عناصر بورژوازی بیافتد. در این صورت قوانین موجود سرکوب گرانه علیه کارگران استفاده خواهد شد. تنها ماجراجویانی که به هیچ چیزی دیگری بجز نیازهای لحظه ای اشان فکر نمی کنند کوتاهی میکنند که از خود در برابر چنین خطری محافظت نمایند.
کارآمد ترین راه مبارزه با مطبوعات بورژوائی ٬این است که مطبوعات کارگری توسعه بیابند. البته، نشریه های زردی به مانند El Popular ، قادر به انجام چنین چیزی نیستند. نشریه هایی اینچنین در میان مطبوعات کارگری، مطبوعات انقلابی، و یا حتی مطبوعات بورژوایی که از شهرت خوبی برخوردار هستند٬ جایی ندارند. El Popular در خدمت جاه طلبی های شخصی آقای Toledano ،است که خود در واقع خدمتگزار بوروکراسی استالینیستی است. روش آن: دروغ، افترا، شکار ساحره، و این قبیل چیزها روش Toledano هستند. نشریه او نه برنامه ای دارد و نه ایده ای. بدیهی است که چنین کارتی نه می تواند یک ضربه طنین انداز تاری در طبقه کارگر بشود، و نه می تواند آنها را از مطبوعات بورژوایی باز بستاند. بنابراین ما به این نتیجه اجتناب ناپذیر میرسیم که مبارزه مابین مطبوعات بورژوائی، با اخراج رهبران منحط از سازمان های کارگری و به طور اخص با آزادی مطبوعات کارگری تحت قیمومیت Toledano و دیگر حرفه گران بورژوا آغاز خواهد شد. پرولتاریا مکزیک، نیاز به مطبوعاتی صادقانه دارد که بتواند نیاز هایش را بیان نماید، از منافعش دفاع نماید ، افق دیدش را گسترش دهد و راه را برای انقلاب سوسیالیستی در مکزیک هموار نماید. این همان چیزی است که CLAVE در نظر دارد که انجام دهد. بنابراین، ما با اعلام یک جنگ بی امان بر علیه مقاصد بناپارتیستی Toledano آغاز میکنیم. در این تلاش، ما امید به حمایت همه کارگران پیشرفته، و همچنین مارکسیست ها و آزادی خواهان موثق داریم.

http://www.marxists.org/archive/trotsky/1938/08/press.htm