در اول ژانویه ٢٠١٢ کارگران الکترو- موتیو دیزل لندن انتاریو که حدود ۴٧۵ کارگر میباشند به سر کار نرفتند و دست به اعتصاب زدند. اعتراض آنها به پنجاه درصد کاهش دستمزدشان میباشد، طبق قرار داد جدید قرار است که دستمزد کارگران از ساعتی ٣۴ دلار به ١٦.۵٠ دلار کاهش یابد بهمین منوال روی حقوق بازنشستگی و مزایای آنها تاثیر گذاشته و کاهش خواهد یافت. کارگران در حدود یکماه است با شرکت در پیکت لاینهای خود و افشاگری صاحبان صنایع الکترو- موتیو توجه کل استان انتاریو را به این حرکت جلب نموده اند. اتحادیه این کارخانه که با رای اکثریت کارگران این حرکت را سازماندهی نموده اند تصمیم گرفته اند تا رسیدن به خواسته هایشان به اعتصاب ادامه دهد. کارگران تا کنون حاضر نشده اند به پای میز مذاکره بروند.
تهاجم وحشیانه سرمایه به حقوق کارگران بخصوص در این چند سال اخیر که با بیکارشدن و از بین رفتن مزایا و حقوقهای بازنشستگی عده کثیری از کارگران ختم شده است، در کارخانه هایی مانند کرایسلر، جنرال موتورز، فورد، معادن سادبری و ایرلاین و.... بوضوح می توان آن را مشاهده نمود. این کارخانه ها بعلت ورشکستگی اکثر کارگران را از کار بیکار نمودند. زمانیکه تعدادی هم به سر کار باز گردانده شدند با حداقل دستمزد و مزایا شروع بکار نمودند در واقع سرمایه دقیقا سیاست ریاضت کشی اقتصادی را در مورد کارگران این صنایع بزرگ پیاده نمود. با این تجاربی که کارگران الکترو- موتیو لندن انتاریو کسب نموده اند این را متوجه شده اند که خطر در مورد آنها هم جدی است. بنابراین، با روحیه ای مقاوم در حالیکه به دسیسه های دشمن طبقاتی خود آ گاه هستند بر این مصمم اند تا باز پس گرداندن حقوق خود، علیه این سیاست ضد کارگری مقاومت و مبارزه نمایند. صاحبان این صنایع که متوجه این مسئله هستند کارگران اعتصابی را تهدید نموده و اخطار داده اند اگر به سر کارهایشان بر نگردند آنها کارخانه و تولیداتش را به ایالت ایندین آمریکا و به شهر مانسی منتقل خواهند نمود. البته این فقط در حد یک تهدید نیست بلکه در کنار این طرح ضد کارگری که می خواهند به کارگرا ن الکترو- موتیو تحمیل نمایند، در دستور کار صاحبان سرمایه صنایع کاترپیلار که یکی از بزرگترین صنایع ماشین سازی شمال آمریکا است قرار دارد، که یک بخش از تولیدات کارخانه را به ایالت ایندین آمریکا منتقل نمایند. آنها با تبلیغ و آگهی دادن در پی استخدام مدیران و کارفرماهایی در شهر مانسی ایالت ایندین هستند که هیچگونه تعلق اتحادیه ای نداشته باشند و کارگرانی را استخدام نمایند که با حداقل دستمزد و با قبول هر شرایط کاری آماده به کار بردگی سرمایه باشند.
این اولین بار نیست که سرمایه برای انباشت بیشتر ارزش اضافی و نجات خود از بحرانی که با آن روبرو است به دستاوردهای کارگران حمله می کند یکی را پس از دیگری پس می گیرد، دستاوردهایی که میلیونها کارگر در کانادا و آمریکا برای آن مبارزه کرده اند و برای بدست آوردنش خون داده اند. بخصوص درطول یک دهه اخیر خصوصی سازیها و انتقال سرمایه به کشورهایی که سرمایه داران می توانند سود بیشتری را با ارزش کار ارزانتر کارگران بدست آورند بسیار رایج بوده و هنوز ادامه دارد . طرحی که برای کارگران الکترو- موتیو دیزل لندن انتاریو برنامه ریزی شده است دقیقا این هدف سرمایه داران بزرگ را دنبال می کند. اگر بخواهیم به یک تحلیل درست از این وضعیتی که امروز جنبش کارگری کانادا و آمریکا با آن روبرو است و به خانه خرابی میلیونها کارگر منجر شده و سطح معیشت آنها را تقلیل و مورد تهاجم قرار داده است، و ادامه آن را در وضعیتی که امروز کارگران الکترو- موتیو لندن انتاریو با آن رودرو هستند برسیم، باید دلایلش را در سیاستهای حاکم سوسیال دمکراسی بر اتحادیه ها و همچنین در گیر و گرفت ها و موانعی که در جنبش کارگری کانادا موجود است جستجو نماییم.
اعتصابات کارگری که به دلائل مختلف در استانهای کانادا بویژه در استان انتاریو رخ داده است از گذشته تا به امروز کارگران هیچگاه نتوانسته اند به کل خواسته های خود دست یابند. به علت سیاستهای غالب سوسیال دمکراسی بر این اتحادیه ها در بیشتر موارد سعی شده است که نمایندگان کارگران در این اتحادیه ها به چانه زنی و بده و بستان با کارفرماها و دولت بپردازند. و نهایتا با گرفتن بخشی از مطالبات کارگران، از آنها خواسته اند که بسر کار بر گردند. یعنی بیشتر حالت زد و بند از بالا بوده تا اینکه خود کارگران در به انجام رساندن اعتصاب تا به آخر و گرفتن کل مطالباتشان نقش داشته باشند. این نوع مبارزه که خود کارگران کمترین نقشی را در تعیین سرنوشت خود ایفاء میکنند باعث ضعیف شدن رادیکالیسم درون این اتحادیه ها شده و از طر ف دیگر بورژوازی با دست و بال بازتر به هر شکل ممکن در هر زمانی اراده کرده طرحها و برنامه های استثمار گرانه اش را به کارگران تحمیل می نماید. مادامیکه جنبش کارگری بعلت سیاستهای رفرمیستی در موضع ضعف قرار دارد مانعی جدی در سر راه کارگران است که نتوانند دور یک پلاتفرم کارگری جمع شده و برای خواسته هایشان به مبارزه بپردازند و با اراده مستقیم خود به مطالبات و خواسته هایشان دست یابند.
من بر میگردم به اعتصاب کارگران الکترو-موتیو لندن انتاریو و در بخش دیگر نوشته، به اتحادیه ها و رفرمیست موجود در آن خواهم پرداخت. این کارگران بطور جدی مورد حمله سرمایه قرار گرفته اند و این حمله از طرف صاحبان صنایع کاترپیلار و شرکتهای آمریکایی است. برای دفع این حمله تا کنون کارگران به اقداماتی با دخیل بودن تصمیمات اتحادیه اشان دست زده اند. آنها کار را متوقف نموده دست به اعتصاب با برپایی پیکت لاینهایی در برخی نواحی شهر لندن از طرف اتحادیه ( کارگران خودروسازی کانادا) لوکال 27 زده اند. سعی نموده اند توجه مردم لندن و کل استان انتاریو را به این اعتصاب از طریق مدیا و رسانه های گروهی جلب نمایند. در کانادا محافظه کارها در راس حکومت هستند. در واقع دولت محافظه کار همدست و همراه با صاحبان سرمایه صنایع کاترپیلار نقش مستقیم در به سرانجام رساندن این نقشه شوم را دارد. در این حرکت کارگران دولت محافظه کار کانادا را هم مورد حمله و تحت فشار قرار داده اند. این سخنی است که کارگران الکترو-موتیو رو به صاحبان این صنایع دارند " ما نمی توانیم یک کارگر معمولی باشیم توقف نمودن کار در الکترو- موتیو بعنوان یکی از آخرین حملات به حقوق و سطح معیشت کارگران و اتحادیه هایمان سمبلی از چالشهای بسیاری است که ما با آن روبرو هستیم. ما باید اولویتهایمان را بشناسیم و در دستور کار مبارزه مان قرار دهیم تا کمک کند بر گردیم به آن شرایطی که مطلوب ماست، چگونه ما باید این حرکتی که شروع شده تبدیل کنیم به حرکت سراسری کارگران برای باز پس گرفتن مطالبات و خواسته هایمان در سراسر انتاریو و کل قاره از جمله: شغلهایمان، درآمدها و مزایای مناسبمان و به حمله به سطح معیشت و آینده کارگران پایان داده شود. الکترو- موتیو یک صنعت بسیار مهم و حساس است که هر دوبخش خصوصی و دولتی آن مورد حمله قرار گرفته است. در بخشهای خصوصی، کارفرماها سعی می کنند سطح دستمزد و مزایارا پایین بیاورند و مسئله بازسازی را بهانه قرار می دهند. در هر دو حالت چه کارگران دارای اتحادیه باشند یا نباشند سرمایه به سطح معیشت کارگران حمله می نماید. و تاثیر مخرب آن را در روحیه کارگران و اتحادیه ها می توان مشاهده نمود. در بخشهای دولتی هم همراه است با کسر بودجه و ریاضت کشی اقتصادی و نهایتا خصوصی سازیها را بهمراه دارد."
در روز شنبه ٢١ ژانویه یک گردهمایی از ۵٢ لوکال اتحادیه ای از شهرهای مختلف انتاریو و تعداد زیادی مردم عادی که جمعیتی در حدود پانزده هزار نفر را تشکیل میدادند برای اعلام همبستگی با کارگران الکترو-موتیو در مرکز شهر لندن انتاریو ( ویکتوریا پارک) جمع شدند. و سخنرانهایی از لوکالهای مختلف اتحادیه ها سخنرانی نمودند و کارگران با روحیه ای بالا و همراه با تعداد زیادی از افراد خانواده هایشان شرکت داشتند. روحیه جمعی و رزمندگی حاضرین ضمن محکوم کردن این حرکت ضد کارگری با شعارهایی که ما %٩٩ هستیم و شما %١ هستید ما اجازه نخواهیم داد به حقوقمان تجاوز نمایید و ما نباید تاوان بحرانهایی را که خود شما مسئول آن هستید بپردازیم در تمام طول روز ادامه داشت. این مراسم روحیه رزمندگی کارگران و مردم را بخوبی نشان میداد. همبستگی کارگری و حمایت مردم از این اعتصاب یکی از ویژگیهای این اعتصاب است. صنایع الکترو- موتیو که تحت پوشش صنایع بزرگ کاترپیلار قرار دارد یکی از پر سود ترین شرکتهای ماشین سازی میباشد حتی در این شرایطی که بحرانهای اقتصادی سرمایه جهانی دچار رکود شده این صنایع جزء پر سوده ترین صنایع ماشین سازی در شمال آمریکا هستند. این قرارداد جدید که تهاجم وسیعی به سطح معیشت کارگران الکترو-موتیو را در بردارد کارگران این صنایع و بخش زیادی از اتحادیه های دیگر را غافلگیر نموده است. صاحبان اصلی صنایع کاترپیلار که از کانادا و آمریکا (شمال آمریکا) می باشند. با خصوصی نمودن بخشهای زیادی از این صنایع و انتقال آن از کانادا به آمریکا میخواهند سود دهی خود را به چندین برابر برسانند. صاحبان سرمایه این صنایع که سرمایه های بزرگ جهانی را رقم میزنند با اتخاذ این سیاستهای ضد کارگری که در ادامه همان سیاستهای نئولیبرالیستی عمل می کند از یک طرف یک بخش از طبقه کارگر جهانی یعنی کارگران کانادا را مورد تهاجم قرار می دهند بشدت سطح دستمزد ومعیشت این کارگران را به حداقل میرسانند و از طرف دیگر با خصوصی سازی این صنایع و انتقال سرمایه به ایالت ایندین آمریکا وغیره..... دنبال کارگران ارزانتر بدون تشکل میگردنند. در مقابل این اعمال سرمایه داران و دولت هایشان، حرکتی ضد سرمایه داری جهانی از طرف کارگران و فرودستان و سایر اقشار مردم زحمتکش در رابطه با بحرانهای اخیر براه افتاده است گرچه شامل گرایشات مختلف میباشد و هنوز به آن معنا که انتظار میرود رادیکالیزه نشده است در مجموع تا این مرحله توانسته بدرجه ای همبستگی را بین اقشار فرودست جامعه و حرکتهای کارگری بوجود بیاورد. انعکاس این همبستگی جهانی را در گردهمایی پانزده هزار نفری شهر لندن در حمایت و همبستگی از کارگران الکترو-موتیو می توان دید. ویژگی این حرکت ضد سرمایه داری این است که حرکت توده های مردم از پایین است و در تغییر دادن فضای موجود و ایجاد همبستگی بین طبقات و اقشار پایین جامعه می تواند موثر باشد. اما از آنجاییکه یک جنبش عمومی است با گرایشات مختلف به آن اندازه رادیکالیزه نشده و جناح رادیکال و سوسیالیست آن قادر نگردیده است در مقابل این حرکتهای ضد کارگری موضع قاطع بگیرد و توجه کارگران را به راه حل خود جلب نماید. از طرف دیگر مشکل اساسی که کارگران با آن دست به گریبانند خود اتحادیه هایشان است که بشدت سیاستهای رفرمیستی بر آنها حاکم است و در چارچوب سوسیال دمکراسی کارگران را اخته نموده اند. بخصوص با حرکتهای ضد کارگری که در این چند سال اخیر بر اثر بحرانهای سرمایه جهانی اتفاق افتاده کارگران بیشترین ضربه را با از دست دادن شغلها و مزایا یشان و در بسیاری موارد حقوقهای بازنشستگی اشان متحمل شده اند. بطور مشخص موردهائی که اشاره شد، کارخانه هایی مانند کرایسلر، فورد، جنرال موتورز، ایرلاین و معادن سایدبری ... بر اثر ورشکستگی کارخانه ها کارگران را بیکار نمودند. دولت سرمایه دار کانادا با بودجه ایی که از مالیات کارگران و مردم زحمتکش تامین میشود سعی نمود این کارخانجات را از ورشکستگی نجات دهد و از طرف دیگر زمانی که بخشی از کارگران را به سر کار برگردانند آنها را بعنوان تازه استخدامی با حداقل حقوق و مزایا استخدام نمودند. کارگران بشدت از این حرکت ضد کارگری و غیر انسانی ناراحت بودند اما اتحادیه ها خیلی راحت منافع طبقاتی کارگران را زیر پا گذاشتند و با مماشات و تمکین کردن در مقابل بورژوازی کارگران را خیلی ارزان به بورژوازی فروختند. این تشکلهای زرد اتحادیه ای امروز در مقابل این حمله سراسری که بورژوازی جهانی به سطح معیشت کارگران نموده است سکوت اختیار نموده درحالیکه بیشتر نگران منافع سرمایه داران است تا کارگران. آنها حرکتهای کارگری را تخطئه می نمایند. از اینکه تشکل اتحادیه ای یک ظرف در امر متشکل شدن کارگران است در آن شکی نیست. اما امروزه بسیاری از این اتحادیه ها به علت نفوذ سیاستهای سوسیال دمکراسی بر آنها کارگران در حیات سیاسی اتحادیه ها نمی تواند نقش فعالی داشته باشند. بهمین دلیل در بسیاری موارد اتحادیه عمل مستقیم کارگران را کنترل می نمایند و شاهد هستیم جنبش اتحادیه ای علیه رادیکالیسم کارگری به اشکال مختلف عمل می کند.
بویژه در طول چند سال اخیر حمله وسیعی از طرف جناح راست بورژوازی علیه دستاوردهای کارگری و استانداردهای زندگی مردم شروع شده است. سرمایه که در مقابل بحرانهای عظیم اقتصادی قرار گرفته، مثل همیشه راه رهایی از این بحرانها را در حمله به سطح معیشت کارگران جستجو می نماید. دقیقا در این دوره در مورد کارخانجات کرایسلر، فورد، جنرال موتورز، سایدبری، ایرلاین و بخشا در مورد کارگران پست کانادا انجام گرفته است و حالا نوبت کارگران الکترو- موتیو دیزل لندن انتاریو میباشد. سرمایه داران در بسیاری از اعتصابات واعتراضات بورژوازی سعی کرده اند برای عقب راندن کارگران از خواسته هایشان ضمن تبانی با رهبران اتحادیه ها، رهبرانی که منافعشان هیچ ربطی با منافع کارگران ندارد و با تهدید و ارعاب، اگرلازم شد با استفاده از دستگاههای سرکوبگر پلیس و نیروهای مزدور اعتصاب شکن، کارگران را به تمکین واداشته و رادیکالیزم درون جنبش کارگری را مهار نمایند. آنچه امروز طبقه کارگر کانادا با آن مواجه است فقدان یک تشکل طبقاتی و مستقل کارگری با اراده خود کارگران است. اتحادیه یکی از ابزارهای متشکل شدن کارگران است، متاسفانه امروزه اتحادیه ها در چارچوب بورژوازی و با سیاستهای حاکم سوسیال دمکراسی و از بالا عمل کرده و شکل گرفته اند، در واقع نقش اساسی آنها مهار کردن کارگران و جنبش کارگری در مقابل اعتراض به سیستم سرمایه داری است. رهبران جنبش اتحادیه ای امروز نه تنها در کانادا بلکه در اکثر نقاط دنیا هیچ ربطی به مبارزه و شرایط کار و زندگی کارگران ندارند. آنها دلالان سرمایه هستند که به حل و فصل بحرانهای سرمایه توجه دارند تا مبارزه کردن با کارفرماها که به دستاوردهای کارگران حمله می نمایند و آنها را بیکار میسازند.
هر اعتصاب تاکتیکی است اگر با مطالبات معین تعرضی و بطور گسترده و موثر سازماندهی شود می تواند سیاستهای ضد کارگری کارفرمایان و دولت را متوقف و حتی به عقب براند. اعتصاب کارگران را به توان و نیرویشان می تواند آگاه نماید. کارگران الکترو-موتیو لندن انتاریو با آغاز این اعتصاب در شرایط سخت و دشواری بخصوص از نظر مالی قرار دارند طی مصاحبه هایی که با آنها صورت می گیرد هفته ای ٢٠٠$ دلار به آنها کمک میشود و این هزینه بسیار ناچیزی است گرچه از طرف جامعه لندن تعدادی از سازمانها و نهادها به آنها کمک نموده و آنها را حمایت می کنند اما نگرانیهایی در این مورد در بین کارگران کاملا محسوس است. البته این هم سیاست کارفرماها و نمایندگان اتحادیه میباشد از طریق فشارهای مالی می خواهند استقامت و مقاومت کارگران را درهم شکنند. پیشروی یا عقب نشینی اعتصاب کارگران الکترو- موتیو لندن انتاریو مستلزم برخورداری حمایت جنبش کارگری، سنجیدن میزان توازن قوای طبقاتی کارگران در تقابل با بورژوازی، نقش فعال کارگران سوسیالیست و میزان رادیکالیسم درون اتحادیه ها و جنبش کارگری محل میباشد. طبقه سرمایه دار کانادا با همکاری دولت محافظه کارش، سوسیال دمکراتها و لیبرالها بخصوص با این بحرانهای اقتصادی که دست بگریبانند سیاستهای ضد کارگری و ریاضت کشی اقتصادی را دنبال خواهند کرد. تهاجم سرمایه اگر هم امروز متوقف شود، نقطه توقفش به این معنی نیست که کارگران و توده های زحمتکش از امنیت شغلی برخوردار شده یا به حق و حقوق واقعی خود دست یافته اند. تنها رشد وسیع گرایشات رادیکال در درون طبقه کارگر و قدرت گیری جنبش سوسیالیسم طبقه کارگر در کانادا قادر خواهد بود سدی در مقابل توحش سرمایه داری ایجاد و دور جدیدی از تحرکات تعرضی را آغاز نماید. و این، امروز میتواند تنها راه تضمین کننده پیروزی اعتصاب کارگران الکترو-موتیو دیزل لندن انتاریو یا هر اعتصاب کارگری دیگری درسطح جنبش کارگری کانادا باشد
نوشته: شهرام یوسفی