پليس ترکيه زنان اعتصاب کننده ”ته کل“
را به طور منظم مورد ضرب و شتم قرار می دهد
از پانزدهم دسامبر سال گذشته کارگران ”شرکت دخانيات ته کل“ مبارزه سرسختانه ای را عليه اخراج های شديد کارفرمايان جديد انگليسی- آمريکائی خود آغاز کرده اند . اين مبارزه در سطح ترکيه به يک چالش بزرگ کارگری با دولت حاکم مبدل شده است. زنان کارگر در راس ”ته کل“ در راس تظاهرات واقدامات اعتراضی روزانه قرار داشته و به طور وحشيانه ای توسط پليس ترکيه مورد ضرب و شتم قرارمی گيرند. ترجمه مصاحبه ای که در اختيارعلاقمندان قرارمیگيرد مصاحبه با يکی ازاعضای يک هئيت نمايندگی اتحاديه های آلمان است که برای ابرازهمبستگی با اين مبارزات به ترکيه سفرکرده بود.
مترجم
هئيت نمايندگی اتحاديه های آلمان با کارگران اعتصابی ”شرکت دخانيات ته کل“ در ترکيه ملاقات می کنند.
”استفان هانس“ کارگر بندر در شهر برمن و عضو اتحاديه خدمات آلمان“ وردی“ است. او در ماه فوريه به عنوان يکی از اعضای هئيت نمانيدگی اتحاديه های کارگری آلمان به ترکيه سفر نموده است
در اوايل سال ٢٠٠٨ شرکت دخانيات دولتی ترکيه “ ته کل“ به شرکت انگليسی آمريکايی ”تاباکو“ (بات) فروخته شد. صاحبان شرکت جديد آنگليسی - آمريکائی در دسامبر
سال ٢٠٠٩ حدود١٠ هزار کارگر را اخراج کرد تا بجای آنها کارگران را با دستمزد ارزان و حداقل حقوق استخدام نمايند. کارگران نيز ساکت ننشسته ودست به اعتصاب می زنند .شما در محل اعتصاب حضور داشتيد بما بگوئيد که وضعيت چگونه ميباشد؟
دولت ابتدا به کارگران دخانيات پيشنهاد کرد که به مدت ١١ ماه چهل درصد حقوق شان را پرداخت کرده و سپس آنها را در خيابان رها سازد. اتحاديه کارگری کارگران ”ته کل“ از اواسط دسامبر اعضای خود را به تشکيل يک کمپ اعتراضی چند هفته ايی در آنکارا فراخواند. اواخر ماه فوريه کارگران ”ته کل“ موفق شدند دردادگاه قرارداد کار خود را تا اواخر ماه اکتبر تمديد نمايند. آنها مجددا در کارخانه های خود مشغول به کار شدند. حالا اتحاديه کارگری می خواهد بر سر يک راه حل نهائی وارد مذاکره شود
اگر کارگران ”ته کل“ با همه اين تلاش ها باز هم از کارشان اخراج شوند چه اتفاقی روی خواهد داد؟
در ترکيه مثل کشورهای غربی نظام تامين اجتماعی وجود ندارد. کارگران از نقاط مختلف روستائی کشور که اساسا خود کفا بودند برای کار به کارخانه ها می آمدند. آنها و يا نسل قبلی شان بايد برای پيدا کردن کار در شهرها زمين های کشاورزی خود را در روستا ها رها می کردند. برای کارگران دخانيات ”ته کل“ در محل زندگی سابق شان امکان کار و درآمد وجود ندارد. شدت پيکار اين کارگران نشان ميدهد که راه بازگشتی برای آنها وجود ندارد.
شما در پنجشنبه آينده در محل ايگی متال برلين در باره سفر تان به عنوان اتحاديه کارگری آلمان به ترکيه گزارش خواهيد داد. تجربه و برداشت شما که درست در اوج اعتصاب
ماه فوريه در آنجا بوديد، چه می باشد؟
در مجموع شش عضو از اتحاديه های ”مواد غذايي، هتل ، رستوران“ ( ان گ گ)، ايگی متال و“ وردی“ به آنکارا رفتند. در همان شب با نمايندگان مجلس و مسئولين اتحاديه های کارگری ملاقات صورت گرفت. روز بعد با کارگران اعتصابی در يک چادر بزرگی ديدار داشتيم. درست در يکی از بلوارهای مهم مرکز خريد پايتخت چهار هزار نفر کمپی را برای اعتصاب خود سازمان داده اند.
فضای حاکم در آنجا برای ما آلمانی ها غير قابل تصور بود. در بدو ورود ما به کمپ کارگرانی که در آنجا به اعتصاب نشسته بودند از ما با شور و شوق بی نظيری استقبال کردند. بعد از صحبت با مسئولين اتحاديه، با زنان و مردان کارگر که به مدت ٦٠ روز در قلب پايتخت در اعتصاب بودند، صحبت کرديم. ميل مبارزه بعد از اين مدت زمان طولانی هنوز کاملا محسوس بود.آمادگی برای ادامه مبارزه در ميان زنان و مرد ان کارگر خيره کننده بود.
مردم آنکارا چه برخوردی با اعتصاب داشتند؟
کارگران دخانيات از حمايت زيادی برخوردار بودند. مردم شهر به دليل سرمای زير صفر بخاری های چوب سوز در اختيار اعتصاب کنندگان قرار داده بودند. مغازه دارا ن هم تلاش می کنند برای چهارهزار نفری که به طور متوسط هر روز در کمپ حضور دارند مواد غذايی کافی تهيه شود.
اوايل فوريه فدراسيون اتحاديه های کارگران ترکيه “ ترک - ايش“ يک اعتصاب سراسری برای حمايت از کارگران دخانيات ”ته کل“ سازماندهی نمود. در آنکارا هم به طور روزمره تظاهراتی از مقابل کمپی که کارگران در آنجا تحصن کرده اند راه می افتد. در فاصله زمانی که شما آنجا بوديد چه چيزی در باره اين اعتراضات می توانيد بگوئيد؟
در حين اقامت دو روزه ، ما در يک راه پيمايی با مشعل شرکت کرديم. وضعيت خيلی متشنجی حاکم بود و دولت اتوبوس های پر از پليس را به محل آورده بود. همکاران ترک - اتحاديه - از ما سوال کردند که آيا مايل هستيم در راهپيمايی شرکت کنيم . ما موافقت کرديم و با پلاکاردهای خودمان در راس راهپيمايی قرار گرفتيم . همه جا پليس ها با کلاه خود های خود ديده می شدند. دوربين های تلويزيون ها و فرستنده های ترکيه دائم ما را نشان می دادند.
کارگران دخانيات بطور منظم روزی يک بار تظاهرات کرده و اغلب تظاهراتشان بوسيله نيروهای سرکوب بهم می خورد. پليس بخصوص دراوائل شروع تظاهرات شرکت کنندگان را خيلی شديد مورد حمله قرار می دهد. پليس ها دائم زنان کارگر شرکت کننده در تظاهرات را مورد ضرب و شتم قرار داده و حتی در سرمای زير صفر تظاهرات کنندگان را زير باران ماشين های آب پاش خود می گيرند. پليس آب ماشين های آب پاش را از آب گنديده فاضلاب ها پر می کند.
مصاحبه کننده: Mirko Knoche
منبع. روزنامه دنيای جوان به زبان آلمانی ١۴ آوريل ٢٠١٠
مترجم: آزاده ارفع - ١۶ آوريل ٢٠١٠
سایت روشنگری - ٣٠ فروردین ١٣٨٩