بهروز خباز از اعضای” کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های مستقل کارگری” در گفتگو با رادیو ندا پیرامون بیانیه پنج تشكل كارگری با عنوان “جنبش کارگری با تهدید و ارعاب از ادامه ی مبارزه باز نخواهد ماند” گفت: بعد از دستگیری هائی كه در اول ماه مه ١٣٨٨ در پارك لاله صورت گرفت، اخیراً احضاریه هائی برای همین دستگیر شدگان كه به قید وثیقه و كفالت آزاد شده بودند فرستاده شده كه تعدادی تبرئه شده اند ولی تعدادی در شرف این هستند كه محكوم بشوند كه از جمله آقای محمد اشرفی به یكسال زندان محكوم شده اند. در واكنش به این حركت ضد كارگری, جمع امضاکنندگان بیانیه پنج تشکل کارگری تصمیم گرفتند كه حركتی را در راستای مطالباتی كه در قطعنامه ای كه در اول ماه مه ١٣٨٨ به تصویب بسیاری از گروههای دیگر و فعالین كارگری رسیده بود برای اعتراض به محاكمات و احضاریه ها صورت دهند .
خباز با اشاره به وضعیت فعلی کشور, ادامه دستگیری ها, سرکوب ها و محاکمات را محتمل دانست و به رادیو ندا گفت: “ما الان شاهد هستیم كه در روز روشن كسانی را صرفا ً بواسطه فعال كارگری بودن به اتهام حضور در حركتی كه اصلاً در آن نبودند در خیابان دستگیر میكنند. مثلا ً آقای پدرام نصرالهی و آقای فرزاد احمدی. این نشان میدهد كه فعالین كارگری و فعالین اجتماعی دیگر آن حداقل امنیتی كه داشتند ندارند و همان حداقل را هم بمرور از دست میدهند. حالا ما شاهد هستیم كه فعالین كارگری مثل آقای علی نجاتی و دیگران, ضمن اینكه بواسطه دفاعی كه از هم طبقه ای هایش میكنند برایشان حكم زندان بریده میشود, پیشاپیش از كار هم اخراج میشوند. بنظرم این بیانیه در حال حاضر یک حداقلی میتواند باشد در واکنش به این دستگیری ها و سر كوبها كه بطور فزاینده ای در حال رشد است.
وی در بخش دیگری از سخنان خود خاطر نشان كرد: در جامعه ما این انتظار وجود دارد كه كمیته ها و تشكل های مستقل كارگری به نحوی از انحاء و به هر شكل ممكن به این سركوب ها پاسخ بدهند. و در كنار آن انتظار میرود كه تشكل ها و فعالین كارگری در دیگر كشورها هم به این امر توجه ویژه داشته باشند. چرا كه مسئله جنبش كارگری مسئله یك كشور نیست و به هر حال طبقه كارگر جهانی در مقابله با زیاده خواهی های حكومت ها و در تقابل با سرمایه داری جهانی حتما ً و حتما ً به تشكل و همبستگی نیاز دارد.
بهروز خباز در پاسخ به این پرسش كه بطور مشخص كدام اقدامات را در حمایت از كارگران مفید و موثر میداند، با اشاره به موثر بودن هراقدام حمایتی و قدر دانی از تمامی اقدامات صورت گرفته كنونی در جای جای دنیا، گفت: اگر بدنبال راهی هستیم كه تاثیر ملموس و موثری داشته باشیم در تغییر سیاست های دولتمردان ایران نسبت به فعالین كارگری و فعالین اجتماعی، زنان ، دانشجویان، بنظرم میرسد كه آن تغییر و تاثیر از كانال عملكرد موثر تشكل های كارگری دیگر كشورها و واكنش كارگران ِ عضو تشكل های كارگری در كشورها ئی كه ارتباط اقتصادی با ایران دارند، است.
این عضو ”كمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های مستقل کارگری” با اشاره به مطالبات كارگران در قطعنامه اول ماه مه ١٣٨٨ از جمله: ” برخورداری از حق اعتصاب و ایجاد تشکل های توده ای و مستقل کارگران، افزایش دستمزدها متناسب با حداقل های یک زندگ انسانی، برخورداری از مزایای تأمین اجتماعی و انواع بیمه های همگانی، پرداخت فوری حقوق های معوقه کارگران، برابری کامل میان مردان و زنان در همه ی شئون اجتماعی، از جمله کار و تولید، برخورداری از حقوق و آزادی های سیاسی و دموکراتیک مانند آزادی اندیشه و بیان، آزادی طبع و نشر، آزادی اجتماعات و راهپیمائی و تظاهرات، آزادی زندانیان سیاسی، به ویژه کارگران زندانی،” خاطر نشان كرد كه این مطالبات در سالهای پیش هم مطرح بوده است و صرفا ًخواست ویژه اول ماه مه سال ١٣٨٨ نیست.
این فعال كارگری با اشاره به اینكه از دید حكومت كنندگان حركت های كارگری بر هم زننده امنیت اجتماعی است، یاد آور شد : ما كارگران برهم زننده امنیت اجتماعی نیستیم. البته اگر منظورشان امنیت صاحبان سرمایه باشد كه خون كارگران را به شیشه كرده اند؛ من معتقدم كه این امنیت بهم می خورد. برای اینكه این نمی شود كه این آقایان بیش ازپیش به سفره خالی كارگران حمله بكنند و ما نسبت به این تهاجم به شكل درست واكنش نشان ندهیم.
او در قسمت دیگری از سخنان خود خاطر نشان كرد : برگزاری اول ماه مه حق مسلم و طبیعی كارگران است و دولت ها نمی توانند به زور سركوب و اسلحه این حق را از كارگران سلب كنند.
آقای خباز در پایان گفت: ما هر روز شاهد آن هستیم كه اعتصابات كارگری در اینجا و آنجا صورت میگیرد و این اعتراضات هم به حق و هم بدیهی و طبیعی است. برای اینكه كارگر كارخانه شاهد این است كه چوب حراج به كارخانه ای كه در آن كار می كند زده میشود، ماشین آلات كارخانه فروخته میشود و كاربری كارخانه از صنعتی به تجاری عوض میشود و این واقعا ً باعث خانه خرابی كارگران می شود. بنا براین معلوم است كه كارگران می آیند اعتراض می كنند، معلوم است كه می آیند اعتصاب می كنند. واكنش ها واكنش های طبیعی است و این واكنش ها هم رو به افزایش است. آنچه كه اینها باید روی آن انگشت می گذاشتند، باید می گفتند كه امنیت صاحبان سرمایه و دولتی كه از آنها حمایت میكند بهم میخورد.
رادیو ندا - ٢ دسامبر ٢٠٠٩
http://www.radioneda.de/2009/11/29/Kargari_Iran.ram
http://www.radioneda.de/2009/11/
*برای شنیدن مصاحبه به قسمت زیر "صوتی و تصویری" مراجعه نمایید.