به مناسبت روز جهانی زن، ۸ مارس ۲۰۱۸

از برگزاری اولین مراسم روز زن در فوریه ١٩٠٩ توسط حزب سوسیالیست آمریکا در گرامی داشت سال روز اعتصاب" اتحادیه جهانی زنان کارگر صنایع پوشاک" و سپس اعلام روز جهانی زن در کنفرانس زنان سوسیالیست در سال ١٩١٠ بیش از یک قرن می گذرد. مسئله زنان اما همچنان مسئله انسان است. تقرببا همه دست آوردها و پیش روی ها در عرصه برابری جنسیتی، در طول این قرن، حاصل اراده، عزم و مبارزه مستمر و همیشگی جنبش زنان، جنبش کارگری و نیروهای آزادی خواه برابری طلب بوده است. به بیان دیگر، هر پیش روی در عرصه برابری حقوقی زنان، اساسا در مبارزه ای دائم ، شجاعانه و گاه خونین بر بورژوازی تحمیل شده است. طبقه سرمایه دار حاکم تقریبا در همه کشورها آنگاه نیز که مجبور به عقب نشینی شده، در اولین فرصت و در شرایطی که توازن قوای طبقاتی را به نفع خود ارزیابی کرده، برای باز پس گیری این دست آوردها تلاش کرده است. به این گونه، اکنون در انتهای دهه دوم قرن بیست ویکم، به رغم دستاورد های گرانبها درعرصه برابر حقوقی زنان، در جهان سرمایه داری (شامل کشوری پیشرفته در غرب)، زنان به نسبت های متفاوت، تنها به دلیل زن بودن تحت ستم قرار دارند. زنان در بسیاری مشاغل، در برابر کار برابر، دستمزد های کمتری دریافت می کنند، تبعیض شغلی و جلوگیری از ورود زنان به شغل های مدیریت و تصمیم گیری همچنان رایج است، زنان در محیط کارمعمولا توسط مدیران و کارفرمایان مورد آزار و یا تجاوز جنسی قرار می گیرند. افزون بر این ها، پیش برد سیاست اقتصادی موسوم به نئولیبرال طی چند دهه گذشته، از جمله کاهش و یا قطع خدمات رفاهی به ویژه خصوصی سازی مهد کودک ها باعث شده است که بسیاری از زنان به منظور مراقبت از فرزندان خرد سال خود به شغل های نیمه وقت با دستمزد و امنیت شغلی کمتر روی آورند. در کنار همه اینها زنان قربانی فرهنگ حاکم مرد سالار و اذیت و آزارهای جنسی و خشونت های خانگی و ناموسی قرار دارند.
در ایران تحت حاکمیت رژیم اسلامی، تبعیض جنسیتی و نقض و سرکوب حقوق زنان بخشی از هویت حکومت را تشکیل می دهد و در قوانین جاری رسمیت یافته است. طبق این قوانین ارتجاعی، زن نصف مرد نیز به حساب نمی آید و اصولا انسان شناخته نمی شود. زن ستیزی و سرکوب خشونت بار و افسار گیسخته علیه زنان در همان حال وسیله ای برای تشدید و تداوم اعمال خفقان بر کل جامعه بوده است. در عرصه کار و مشارکت اجتماعی نیز رژِیم اسلامی سیاست حذف و خانه نشین کردن زنان را دنبال کرده است. در نتیجه این سیاست ها، اکنون درصد اشتغال زنان در ایران در سطح دهه ١٣۴٠ قرار دارد؛ یعنی در همان حدود ١٢ در صد باقی مانده است. این میزان، کمتر از نصف نرخ اشتغال در منطقه خاورمیانه است. بعلاوه زنان کارگر در بسیاری از بخش های خدماتی و تولیدی دستمزدهای کمتری در ازای کار برابردریافت می کنند. بسیاری از زنان کارگر به ویژه در کارگاه ها و واحدی های خدماتی کوچک، دستمزد شان پایین تر از حداقل رسمی مزد است.
زنان در ایران ایران اما قربانی خاموش سیاست های زن ستیز و ارتجاعی جمهوری اسلامی نبوده اند بلکه در طول حاکمیت این رژیم برای کسب حقوق برابر به اشکال و در سطوح مختلف شجاعانه مبارزه کرده اند.
امسال در آستانه گرامیداشت ۸مارس، روز جهانی زن، در ایران شاهد دور نوینی از مبارزه زنان بر علیه رژیم جمهوری اسلامی هستیم. جنبش زنان در این دوره بر بستر خیزش عمومی دی ماه مردم بر علیه رژیم و همزمان با این خیزش حرکت نوینی را آغاز کرد. زنان، به خصوص، جوانان، جسورانه در میادین شهرهای مختلف بر روی سکوها رفته، سرفراز ایستاده و حجاب هاشان را بر باد دادند و آشکارا به حجاب اجباری یعنی به یکی از ارکان اساسی ایدئولوژی رژیم اسلامی اعتراض کردند .علی رغم خشونت و سرکوب نیروهای انتظامی و آزار و زندانی کردن زنان معترض، این حرکت اعتراضی کماکان ادامه دارد، حرکتی که به نام «دختران خیابان انقلاب» در ایران و جهان معروف شده است. مبارزه علیه حجاب اجباری یکی از خواسته های مهم جنبش زنان و مبازرات برابری طلبانه و آزادیخواهانه در ایران بوده و هست و می بایست از جانب طبقه کارگر و دیگر جنبش های اجتماعی مترقی همچون جنبش دانشجویی مورد پشتیبانی قرار گیرد.
حجاب اجباری با فتوای خمینی زمانیکه اعلام کرد مهم‌ترین دستاورد انقلاب اسلامی حجاب است به زنان ایران مستبدانه تحمیل شد. در مقابل این تعرض در روز جهانی زن به تاریخ ۸ مارس یا ۱۷ اسفند ۱۳۵۷دهها هزار زن به خیابان آمدند و شعار دادند: "آزادی زن، آزادی جامعه!" "آزادی نه شرقی است نه غربی، جهانی است".... در صف مقابل تظاهرات زنان، دسته های حزب الهی بودند که شعار میدادند : "یا روسری یا تو سری". این نبرد از آن زمان آغاز شد و همچنان ادامه دارد، و مانند سایر حرکت‌های دیگر با اوج و خیزهایی در چهل سال گذشته همراه بوده است. هر ساله دهها هزار زن به جرم "بدحجابی" و یا عدم رعایت "مقررات اسلامی" بازداشت و زندانی شده و اذیت و آزار دیده اند. این علاوه بر تمامی قوانین و سنتهای زن ستیزی است که از خانواده تا خیابان تا مدرسه و دانشگاه و محیطهای کار ایران را تبدیل به یک شکنجه گاه و ستمکده برای زنان کرده است. واقعیت این است که اعتراض زنان در سال ۱۳۵۷ مورد پشتیبانی لازم و گسترده از طرف بسیاری نیروهای چپ و مترقی در آنزمان قرار نگرفت و کماکان یکی از ضعفهای جنبش کارگری و سوسیالسیتی ایران در خصوص عدم حمایت فعال و دائمی از مقاومت و مبارزات زنان و همچنین بطور مشخص زنان کارگر و وتهیدست جامعه بوده است.
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران از مبارزه شجاعانه زنان خیابان انقلاب حمایت می کند و آنرا حرکتی نمادین و پیشرو می داند. ما این مبارزه را بخشی از خیزش سراسری علیه کلیت رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی و مبارزات توده های اعماق و کارگران و زحمتکشان ایران علیه استبداد و استثمار و برای برقراری جامعه آزاد و برابر در تمامی شئون دانسته و برای انعکاس گسترده و حمایت از آن خواهیم کوشید.