سایت اتحاد: روز جهانی زن، یکی از روزهای اعتراضی جهانی به ستم و نابرابری است. ستم به زنان در سرتاسر دنیا از پیشرفته ترین تا عقب مانده ترین آنها، همچنان بخشی از ساختار فرهنگی اجتماعی و اقتصادی سیاسی حاکم بر جهان امروز است و علیرغم گذشت بیش از یکصد سال از اعلام ٨ مارس به عنوان روز جهانی زن که با هدف پایان دادن به هر گونه ستمی بر زنان صورت گرفت هنوز این ستم با وجود پیشرویهای عظیم جنبش زنان در کشورهای پیشرفته و صنعتی به اشکال مختلفی ادامه دارد و تا آنجا که این مسئله به کشورهایی مانند کشورهای منطقه خاورمیانه و ایران مربوط میشود ستم بر زنان و تبعیض جنسیتی بخشی از قوانین حقوقی حاکم بر این کشورهاست. به همین دلیل نیز در این کشورها و بویژه ایران، جنبش زنان یکی از عظیم ترین جنبشهای اجتماعی است و در صحنه تحولات اجتماعی این کشورها حضور و نقش تعیین کننده ای دارد. واقعیت این است که ستم بر زنان و تبعیض جنسیتی نه از روز اول با بشر زاده شده است و نه در مناطق مختلف دنیا و دوره های مختلف تاریخ زندگی بشر به یکسان وجود داشته است. به این معنا ستم بر زنان و تبعیض جنسیتی همیشه تابعی از مناسبات اقتصادی سیاسی حاکم بر زندگی بشر بوده و ریشه در جامعه طبقاتی و منافع طبقات حاکم برای حفظ سلطه طبقاتی شان داشته است. در این زمینه نگاهی به زندگی زنان در ایران خود گویای همه چیز است. مریم محمدی یکی از فعالین جنبش زنان که همدوش با همکارانش فعالیت برابری طلبانه ای را با صدائی تحت "ندای زنان ایران" انجام میدهند و خود به دلیل موقعیت شغلی اش در بسیاری از کارخانه ها شاغل بوده است طی گفتگوئی با سایت اتحاد با تبریک روز جهانی زن و ابراز مسرت و خوشحالی از فرا رسیدن ۸ مارس به عنوان روزی که فرصتی را برای سخن گفتن از زنان فراهم کرده است در رابطه با موقعیت زنان کارگر در کارخانه ها و مراکز تولیدی اظهار داشت:
بی شک وضعیت زنان کارگر از وضعیت کلی کارگران در ایران جدا نیست. اما با ناامنی شغلی و موج عظیم بیکاری که امروزه به بخشی از شرایط کار و زیست طبقه کارگر ایران تبدیل شده است، زنان اولین قربانی چنین وضعیتی هستند. به طوریکه کارفرمایان بیشترین سوء استفاده را از این اوضاع برای کسب سود بیشتر میکنند. دراکثر کارخانجات تولیدی نابرابری در وضعیت حقوقی برای کارگران زن امری رایج است. زنان از حقوق و مزایای کمتری نسبت به مردان برخوردارند و این وضعیت نابرابر با شیوه های مختلف اعمال میشود. فشار بیشتری متوجه زنان کارگر هست و به بهانه ی زن بودن، مورد بی حقوقی مضاعفی قرار میگیرند.
وی در توضیح بیشتر وضعیت زنان کارگر گفت: سرعت تولید و شدت کاری که در بیشتر کارخانجات در جریان است باور کردنی نیست. به این صورت که در ازاء ساعت معین، آمار مشخصی از تولید را از کارگران میخواهند و وقتی نوبت زنان میرسد، بواسطه زن بودنشان، بهانه جوئی ها برای دست یابی به بیسترین تولید در ساعت آغاز میشود. کارفرمایان اغلب چوب "سرعت کارتان کم است و به آمار مورد نظر نرسیده اید" را بالای سر زنان کارگر قرار میدهند و از این منظر همیشه شمشیر اخراج را بر روی سر آنان نگه میدارند تا هر چه بیشتر و بیشتر از زنان کارگر کار بکشند. کارفرمایان به خوبی به موقعیت فرو دست اقتصادی و اجتماعی زنان اشراف دارند و به همین دلیل برای کسب سود بیشتر از هیچ فشاری بر آنان کوتاهی نمیکنند. در خیلی از کارخانجات زنان را در بدترین قسمتهای کارخانه قرار میدهند که به لحاظ شرایط محیطی بسیار طاقت فرسا و بدون امکانات میباشد. در برخی از کارخانجات، زنان را به صورت روزمزدی و احتساب حقوق روزانه مقرری اداره کار و بدون احتساب روزهای تعطیل و مرخصی و بدون بیمه به کار میگمارند، به طوریکه تحت بیشترین فشار کاری، حقوق ماهیانه اغلب زنان به زیر ۴٠٠ هزار تومان هم نمیرسد و به همین دلیل بسیاری از آنان مجبور به بردن بخشی از کار به منزل میشوند تا در ازای ساعات طولانی کار در منزل هم مبلغ بسیار ناچیزی گیرشان بیاید.
مریم محمدی در ادامه این گفتگو افزود: گذشته از اینها، همواره این فشار روحی بر سر زنان هست که نیروی کارشان و مهارت و تخصصی را که دارند باید در مقابله با مردان به اثبات برسانند تا برای ادامه اشتغال قادر به تثبیت جایگاه شغلی شان بشوند. این فشار روحی و فشار کار فیزیکی مضاعف در مراکز تولیدی و صنعتی در حالی بر زنان کارگر اعمال می شود که مسئولیت خانه و امور فرزندان نیز بر دوش آنان است و بعد از ساعتها کار طاقت فرسا وقتی از محیط کار بیرون میایند تازه شیفت بعدی کارشان در خانه آغاز میشود، کاری که ساعتی ندارد و تا پاسی از شب ادامه پیدا میکند و عملا هیچ فرصتی جهت استراحت برایشان باقی نمی ماند تا بتوانند توان از دست رفته شان را باز یابند.
وی در رابطه با آموزش کودکان و مهد کودک گفت: موضوع فرزندان و نبود مهد های کودک در مراکز کاری و همچنین بالا رفتن هزینه مهد کودک ها در سطح شهر دغدغه جدی زنان کارگر میباشد. با توجه به اینکه در سیستم آموزشی ما مسئولیت زیادی ازآموزش تحصیلی کودکان عملا بر دوش خانواده ها قرار دارد بیشتر زنان متحمل این فشار نیز هستند و باید تمامی کمبود های آموزشی کودکان را در خانه جبران کنند. اینگونه است که میبینید هیچ فراغ خاطری حتی برای لحظه ای برای زنان باقی نمی ماند. به همین دلیل هم هست که در برخی اتفاقات و سوانح کاری که برای زنان کارگر پیش میاید نداشتن هوشیاری کامل همیشه یکی از عوامل چنین سوانحی بوده است.
مریم محمدی در رابطه با تصویب طرح اشتغال پایدار زنان اظهار داشت: در سال گذشته با تصویب طرح اشتغال پایدار زنان که مسائلی همچون افزایش مرخصی زایمان و کم کردن ساعات کاری زنان را با خود به همراه داشت عملا امنیت شغلی آنان بیش از پیش به مخاطره افتاد و ممانعت از کار زنان در مشاغل شیفتی و ساعات عصر بهانه ای دست کارفرمایان داد تا آنان در صورت بکار گماردن زنان در چنین موقعیتهایی (که اینکار را نیز میکنند) دست به باج خواهی از زنان کارگر بزنند و همانند کار ممنوعه با دادن چنین موقعیتهایی به زنان برخورد کنند و از این رهگذر بهانه موجهی برای حذف بسیاری از مزایا از جمله حق شیفت و بیمه در مورد زنان کارگر بدست آورند.
وی در باره شرایط زنان در بیرون از محیط خانه گفت: راستش الان دیگر زنان بدلیل حضور در چرخه کار و اقتصاد و حضور تثبیت شده در تمامی عرصه های زندگی اجتماعی، دیگر زنان چندین دهه پیش نیستند و تذکر و مسائلی از این دست را نسبت به خود بشدت تحقیر آمیز میدانند. به همین دلیل طرحهایی مانند طرح آمران به معروف و ناهیان از منکر که اساسا در رابطه با موجودیت زنان به تصویب رسیده است شرایطی را پدید آورده که دست هر کسی برای هر امر و نهی ایی نسبت به زنان در کوچه و خیابان باز گذاشته شده است و این چیزی نیست که برای میلیونها زنی که در این کشور هر روزه شاهد افزایش میزان تحصیلات و مهارتهایشان هستیم قابل تحمل باشد. گذشته از این مسئله، نداشتن بسیاری از پشتیبانی های حقوقی و عدم برخورداری زنان از حقوق برابر با مردان در تمامی عرصه های حیات اجتماعی، زنان را در زندگی خانوادگی نیز در موقعیت اسفباری قرار داده است.
مریم محمدی افزود: ما در شرایطی از وضعیت دردناک زنان صحبت میکنیم که در قرن بیست و یک قرار داریم و جامعه بشری دستاوردهای زیادی در زمینه برابر سازی موقعیت زنان در دنیا بدست آورده است. ما نمی توانیم چشمانمان را بر روی این پیشرفتها ببندیم و نیمی از جامعه را نادیده بگیریم. از همین رو هم است که امروز زنان ایران در موقعیت بشدت معترضی نسبت به شرایط تحمیل شده بر خود قرار دارند
وی در پایان این گفتگو در رابطه با فعالیتهای خود و همکارانش در "ندای زنان ایران" اظهار داشت: ما در یکسال گذشته طوماری با موضوعیت تثبیت حق طلاق برای زنان که لازمه یک زندگی برابر و مطابق با موازین انسانی است و همچنین تعیین حقوق بیکاری برای تمام زنان بیکار در دوران بیکاری، مشتمل بر ١٠٠٠ امضاء تهیه کردیم و آنرا روز نهم اسفند ماه با توجه به فرا رسیدن ۸ مارس روز جهانی زن به دفتر زنان ریاست جمهوری تحویل دادیم. این طومار تنها گوشه بسیار کوچکی از تلاش ما زنان ایران برای دست یابی به حقوق برابر با مردان است که طی یک فعالیت میدانی با کمترین امکانات به انجام رسید. بی شک تمایل برای تغییر ساختار های حقوقی زنان در جامعه ما بسیار بیش از این است و این میتواند اولین قدم برای رساندن صدای زنانی باشد که سالها از بیحقوقی و ستم جنسیتی رنج برده اند و صدایشان شنیده نشده است. پایان
اتحادیه آزاد کارگران ایران
٩٣/١٢/١٨