آن فریاد اعتراضی که از گلوی زنان کارگر پارچه بافی های نیویورک (١٨۵٧)علیه شرایط دهشتبار کار، مزد اندک و ساعات کارطولانی و ستم مضاعف، خیابان های نیویورک را به لرزه انداخت و جنبش مبارزاتی مشترک و سراسریِ جهانی را بنیان نهاد، پس از ۱۶۴ سال هنوز در سراسر جهانِ تحت سیطره نکبت بار سرمایه، در تمامی ابعاد طنین انداز است.
طبقۀ سرمایه دار و حکومت های سرمایه داری به چیزی فراتر از سود و انباشت سرمایه، که با بهره کشی از کارگران و استثمار ارزش اضافی حاصل می شود، نمی اندیشند. این طبقه استثمارگر چنان جهنمی از ستم، تبعیض، جنگ، آوارگی، فقر و سرکوب بر سرنوشت میلیون ها انسان محروم و زحمتکش فراهم ساخته اند که زیست و معیشت را به واقع بر اکثریت عظیم جمعیت جهان ناممکن کرده و تمامی ابعاد زندگی انسانی را به گرداب کالاسازی و مناسبات بازاری فرو کشانده است. در مناسبات غیر انسانی حاکم، سرمایه و ایدئولوژی های واپس گرا بویژه با تحمیل جایگاه فرودستی و نهادینه کردن ستمگری مضاعف، زنان را به طور روزافزون قربانی منفعت طلبی خود نموده اند. بحران مرگبار کرونا به بارزترین وجه نشان داد که چگونه روند فقر زنانه تشدید گردیده و بیکار سازی،اخراج و از دست دادن مشاغل و مزدهای ناچیز بیش از همه گریبانگیر زنان شده است. انجام کار مضاعف و سنگینی کار اسارت بار خانگی که دولت ها نیز با انداختن وظایف خود بر گرده زنان از مسئولیت ها و هزینه ها، شانه خالی می نمایند، فشار مدیریت فقر خانوارها، پرستاری و مراقبت بهداشتی اعضای خانواده در محیط تنش زا، پیوسته ضربات جسمی و روحی جبران ناپذیری بر زنان تحت انواع خشونت وارد می آورد. آمار خشونت، خودکشی و «زن کشی» افزایش فاجعه بار یافته است. محدودیت هاو ممنوعیت ها، سرکوب و بازداشت و حبس این بار به بهانه شیوع کرونا علیه زنان شدت یافت. اما در سوی دیگر تجربه همزمان ستم و استثمار، توان مقابله و مبارزه زنان را در برابر شرایط حاکم در تمامی ابعاد نیز به عمل اجتماعی کشانده است. زنان در تمامی نقاط جهان با حضور چشمگیر و در صف نخست مبارزه به ضد ستم و استثمار و تبعیض به سمت و سو دادن اعتراضات و پیگیری خواست ها پرداخته، همدلانه به حمایت و همیاری با سایر جنبش های اعتراضی جاری اجتماعی همت گماشته اند. زنان آگاهانه و مصمم نشان داده اند که همه چیز و همه جا با حضورشان کامل می گردد و به رغم تلاش ِ حکومت ها، حذف شدنی نیستند. به یک کلام همچون زنانِ کارگرِ پیشگامِ نیویورک، علیه شرایط جهنمی حاکم از پا نخواهند نشست!
جهانی که بر شانه های من هستی می یابد:
از آن من نیست!
اما مرا پیام به دگرگونه جهانی،
و سخن به دگرگونه قانونی است.
تا انسان سرود پایان بردگی و مالکیت را بخواند.
مرا پیام به دگرگونه جهانی است، جهانی که درش به پاشنه انسان بچرخد!
گرامی باد ۸ مارس (۱۸ اسفند) روز جهانی زن!
گروه اتحاد بازنشستگان - ۱۷/اسفند ماه ۱۳۹۹