از اعتراض زنان نساج نیویورک، در سال ۱۸۷۹ علیه دستمزدهای اندک و ساعات کار طولانی، سال ها می گذرد. این مبارزات بعد از آن نیز در همه جای دنیا با افت و خیزها و البته دستاوردهایی همچنان ادامه داشته است.
مبارزات زنان در ایران نیز، برای رفع تبعیض و به دست آوردن حقوق برابر با مردان، از دوران مشروطه تا به امروز به اشکال مختلف ادامه داشته و دستاوردها و هزینه های زیادی به همراه داشته است.
در دوره اخیر جنبش اعتراضی زنان در ایران توانسته است به‌جایگاه ویژه ای دست پیدا کند. این جنبش نه تنها به آزادی حق پوشش و حق کنترل بر بدن و رفع تبعیض و نابرابری پرداخته، بلکه همچنین به مسئله آزادی های اجتماعی و سیاسی نیز توجه ویژه ای نشان داده و به همین دلیل نیز توانسته است ضمن مطرح شدن در ابعادی جهانی، به جنبشی گسترده و اجتماعی تبدیل شود و حمایت بخش های وسیعی از مردم را به خود جلب نماید.
سال هاست که زنان کارگر و معلم و پرستار، اعم از شاغل و بازنشسته، همگام با مردان، نسبت به دستمزدهای اندک و شرایط بسیار نامناسب و تبعیض آمیز کار دست به اعتراض و مبارزه زده و به عنوان بخش وسیعی از طبقه کارگر ایران، توانسته اند نقش پُررنگ و چشمگیری، در مبارزات این طبقه ایفا نمایند. در طول این سال ها، جنبش های اعتراضی زنان در ایران، چه در قالب مبارزات آزادیخواهانه و رفع تبعیض و چه در چهارچوب مبارزات عدالت طلبانه و طبقاتی، کم و بیش رو به اتحاد و شکوفایی بیش تر بوده و بیش از پیش ضرورت سازماندهی و تشکل یابی را همراه با تلفیق کار مخفی و علنی برجسته کرده است.
زنان ایران و به ویژه زنان کارگر نه تنها برای دستیابی به خواسته هایی نظیر حق انتخاب پوشش؛ حق کنترل بر بدن، از جمله حق پیشگیری از بارداری و یا پایان دادن به ان به صورت قانونی، امن و رایگان؛ حق آزادی سفر و امنیت تردد درمکان‌های عمومی، از جمله ورزشگاه ها؛ حق طلاق و سرپرستی فرزند، رفع تبعیض از اقلیتهای جنسی و جنسیتی؛ توقف قتل های ناموسی از طریق تغییر قوانین و برخورداری از خانه های امن برای زنان آسیب دیده و در معرض خطر، به رسمیت شناختن روز جهانی زن و درج آن در تقویم های رسمی کشور و حق برگزاری مراسم روز جهانی زن، مبارزه می کنند، بلکه همچنین خواهان لغو قوانین اعدام و قصاص، آزادی زندانیان سیاسی، آزادی بیان و از بین رفتن سانسور، لغو قرار دادهای موقت، برخورداری از شغل مناسب و دستمزدی متناسب با سبد معیشت؛ برخورداری از بیمه بیکاری مکفی برای همه افراد بیکار و جویای کار، برخورداری از حقوق اجتماعی نظیر آموزش و بهداشت رایگان و خدمات رفاهی از قبیل مهدکودک ها، رختشویخانه ها و غذاخوری های رایگان می باشند. برخی از این خواسته ها در کوتاه مدت و برخی دیگر تنها طی مبارزات طولانی به دست می آیند.
به راستی که ازادی زنان در هر جامعه، نشان دهنده میزان رشد آزادی های سیاسی و اجتماعی در آن جامعه است و آزادی واقعی زنان و رفع تبعیض کامل از آنان تنها در جامعه ای عاری از ستم و استثمار ممکن خواهد شد.
این خود واقعیتی است که همسو شدن و ادغام مطالبات آزادیخواهانه زنان با مبارزه طبقاتی، می تواند گام بزرگی در جهت دستیابی هرچه بیش تر به این مطالبات و رسیدن به آزادی و برابری باشد.
ما زنان در دنیای وارونه سرمایه داری به آزادی و برابری کامل دست نخواهیم یافت و چاره ای جز دگرگونی بنیادین این جامعه نداریم.
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری.
اسفند ۱۴۰۲