هشت مارس، یادآور اعتراض زنان کارگرِ کارخانههای نخ‌ریسیِ شیکاگوی ایالات متحدآمریکا در سال ١٨۵٧ میلادی است. در این روز جمعی از زنان مبارز در اعتراض به شرایط غیرانسانی ِ کار به خیابان آمدند و خواستار کاهش ساعت کار، دستمزدهای عادلانه و برابر با کارگرانِ مرد و برخورداری از حق رای برای زنان شدند. پس ازآن بود که با کوششهای پیگیر زنان و مردان آگاه و ترقی خواه جهان، روز ٨ مارس به عنوان روز جهانی زن، ثبت و به رسمیت شناخته شد. حضور اجتماعی زنان در ایران از انقلاب مشروطیت شروع شد و در انقلاب ١٣۵٧ باشرکت گسترده و تودهگیر زنان عمومیت یافت امّا بلافاصله بعد از انقلاب، با وجود اراده ی زنان برای شرکت در فعالیتهای اجتماعی، تبعیض و نابرابری نسبت به زنان تشدید و تحکیم شد و سیاستهای زن‌ستیزانه با ابزارهای واپسگرایانه مانند وضع قوانین ارتجاعی و تبعیض آمیز، آشکارترین ستم‌ها را درحق زنان روا داشت. همچنین با تحمیل پوشش اجباری، تبعیض در اشتغال و تفکیک جنسیتی در ادارات، دانشگاه ها ، اتوبوس ها، قطارهای مترو و دیگرعرصه ها به سلب حقوق زنان برخاست وکوشید تا زنان را از حضور فعال در جامعه باز دارد و آنان را به درون خانه ها براند و در یک جمله نه تنها حق زنان را نصف حق مردان تعیین کردند بلکه کمر به انکارحقوق طبیعی زنان بستند امّا زنان با آگاهی به حقوق انسانی و اجتماعی خود از پای ننشستند و در مقابل فشارها و ستم وسرکوب مقاومت کردند. ازجمله‌ی این مقاومت ها می‌توان و باید از ایستادن در مقابل لایحه‌ی تکریم خانواده ،لایحه‌ی فرزند خواندگی ،لایحه‌ی طلاق، لایحه‌ی ممنوعیت خروج از کشور بدون اجازه‌ی شوهر و ایستادگی در مقابل اسید پاشی‌های هدایت شده و... اشاره کرد. همچنین فعالیت‌ها و مقاومت‌های زنان در سال‌های اخیر به‌رغم فشارها‌ی بسیار در راه به دست آوردن آزادی بیان و اندیشه، ستودنی است.
کانون نویسندگان ایران این روز فرخنده را به زنان شادباش می‌گوید و پیگیرانه از مطالبات برابری خواهانه‌ی زنان در تمام عرصه‌های اجتماعی، اقتصادی، حقوقی، سیاسی و فرهنگی پشتیبانی می کند و معیارِ آزادی جامعه را آزادی زنان می‌داند .
کانون نویسندگان ایران
١۴ اسفند ١٣٩۴