در ایران سرنوشت جنبش‌های کارگری و جنبش‌های زنان از هم جدا نبوده است. از بحث تعیین حداقل مزد کارگران گرفته تا قراردادهای موقت و سفید امضای کار و فقدان امنیت شغلی مساله‌ی مشترک زنان و مردان است. در همین راستا در چندسال‌ اخیر شاهد آنیم که زنان نقش فعالی در طرح و پیشبرد مطالبات جامعه‌ی زنان و کارگران داشته‌اند، اما در مقابل این مطالبات و صدای زنان همواره چرخ دهنده‌های سرکوب در کار بوده‌اند، تا بدانجا که برگزاری هر شکلی از رویداد به مناسبت روز جهانی زن یا حرف از همبستگی زنان جرم محسوب می‌شود. در جریان این مبارزات بسیاری از زنان زندانی شده‌اند و یا در حال حاضر در زندان محبوس هستند که زحمات همه آنها را ارج می‌نهیم. شمار بالای فعالین زن زندانی در زندان‌های کشور خود گواه پیشرویی زنان در مبارزات برای مطالبات صنفی و اجتماعی می‌باشد.
هشتم مارس ۱۸۵۷، زنان کارگر کارگاه‌های پارچه‌بافی و لباس دوزی در نیویورک به خیابان‌ها ریختند و خواهان افزایش دستمزد، کاهش ساعات کار و بهبود شرایط بسیار نامناسب کار شدند.
در سال ۱۹۱۷ تظاهرات زنان کارگر در پتروگراد علیه گرسنگی و جنگ و تزاریسم، بانگ آغازین انقلاب روسیه بود. کارگران شهر در پشتیبانی از این تظاهرات، اعلام اعتصاب عمومی کردند. ۸ مارس ۱۹۱۷ به یک روز فراموش نشدنی در تاریخ انقلاب روسیه تبدیل شد. در هشتم مارس ۱۹۳۶، زنان در برلین تظاهرات کردند. در همان روز، اسپانیای فاشیست شاهد تظاهرات هشتم مارس در مادرید بود. ۳۰ هزار زن کمونیست و جمهوریخواه، شعار “آزادی و صلح” سر دادند.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه مبارزات زنان را جدای از مبارزات کارگران نمی‌داند و بر این باور است که رهایی فرودستان از جمله زنان و کارگران در گرو بازبینی پیوند مطالبات کارگری و زنان و اشکال مختلف کار تولیدی و بازتولیدی است.