پیام زندگی و مرگ هزاران زندانیان سیاسی دهه ٦٠ و تابستان ٦٧:
سرنگونی انقلابی رژیم سرکوبگرجمهوری اسلامی است!
رژيم زن ستیز و سرکوبگر جمهوری اسلامی از سال ٢٠١۴ تا کنون بیش از ١٩٠٠ نفر از زندانيان كه زندانيان سياسی را نیز در برمی گيرد اعدام کرده است و بار ديگرمقام اول در سطح جهان را در زمينه حکم اعدام کسب و به خود اختصاص داده است! در شش ماه گذشته ۵٧٠ زندانی توسط جلادان رژیم اعدام شده اند.
از زمان بر روی کار آمدن دولت روحانی برای این که در مذاکرات با امپریالیست های آمریکایی و اروپایی به آنان اطمینان خاطر دهند که می توانند روی دولت ایران برای خارج شدن از بحران سرمایه داری و و بخصوص بحران خاورمیانه حساب کنند، بار دیگر دست به اعدام های وسیع و بازداشت مخالفین زدند. در مقابل هم امپریالیست های آمریکایی و اروپایی برای برون رفت از باتلاق بحران خاورمیانه که آنها را گرفتار کرده است، برای جان دادن به سرمایه های بحران زده شان، در برابر اعدام و کشتار دولت روحانی، در برابر تشدید هر چه بیشتر فرودستی زنان، در برابر به بند کشیدن بسیاری از مخالفین، در برابر سرکوب و زندانی کردن کارگران و زحمتکشان و... با سکوت رضایت مندشان به سران جمهوری اسلامی دست مریزاد می گویند. همان سکوت رضایت مندانه ای که در سی و هفت سال گذشته در برابر سرکوب مخالفین خصوصا کشتار زندانیان سیاسی در دهه ی ٦٠ و تابستان ٦٧ در ایران کردند.
باید یادآور شد که از بدو قدرت گيری رژيم جمهوری اسلامی زمانی که اعلام کرد زنان بايد حجاب اين سمبل بردگی را بر سر کنند، زمانی که قوانين ارتجاعی و قرون وسطائی خود را بر زنان تحميل کرد، زمانی که خشونت سازمان یافته مرد/ پدر سالارانه خود را در خانه، محل کار و در اجتماع بر زنان تحميل کرد، زمانی که کليه تشکلات را غير قانونی اعلام نمود، زمانی که تحت نام انقلاب فرهنگی به دانشگاه ها حمله کرد، زمانی که دسته دسته جوانانی که در احزاب و سازمان های انقلابی و مبارز متشکل بودند را دستگير و زندانی و اعدام کرد و.... به مردم اعلام کرد که انقیاد زنان، سرکوب، شکنجه و اعدام بخش جدايی ناپذير هويتش خواهد بود و اين تنها وسيله برای ادامه حيات ننگينش است.
بيست و هفت سال از هولناک ترين واقعه تاريخی قتل عام زندانیان سیاسی در ايران می گذرد. در کمتر از دو ماه، هزاران نفر از زندانيان سياسی به قتل رسيدند. پشت درهای زندان و در خفا به دار آويخته و یا تيرباران شدند. ابعاد جنايت بقدری عظيم بود که برای پنهان کردن آثار جرمشان، زندانيان را در تاريکی شب در گورهای دسته جمعی دفن کردند. با این خيال که می توانند با حذف فيزيکی هزاران زندانی سياسی، آرمان های آنها را که برای ساختن جهانی عاری از ستم و استثمار بود و بخاطر آن جان شان را از دست دادند، از تاريخ حذف و از نسل جوان پنهان کنند! اما زهی خیال باطل!
بخش از زندانيان سياسی را زنان تشکل می دادند. زنانی که علیه مناسبات پوسیده و زن ستیز حاکم شورش کردند. زنانی که هم به جرم مبارزه علیه ستم و استثمار محاکمه می شدند و هم به جرم زن بودن تحت شکنجه و آزار جنسی قرار می گرفتند تا درس عبرتی برای کل زنان جامعه شوند.
هفده سال پیش(در دهمین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی) تلاش کردیم شعار " فراموش نمی کنیم و نخواهيم بخشيد" را هم چون حقيقتی عريان در مقابل کسانی که می خواهند اين جنايات هولناک رژيم جمهوری اسلامی فراموش و یا بخشيده شود را، تثبيت کنيم. از زمان طرح این شعار توسط ما، بشدت از جانب جریانات اصلاح طلب مورد حمله قرار گرفتیم. چرا که می دانند طرح این شعار جای هیچ گونه سازش و مماشات با کلیت رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی را باقی نمی گذارد. طرح این شعار از جانب زنان انقلابی و رادیکال و نیروهای انقلابی بیان این حقیقت انکار ناشدنی است که زنان می توانند پرچمدار تحولات بنیادی جامعه باشند. تحقق این شعار باید یکی از اصلی ترین خواسته های زنان و کل مردم باشد. آمال و آروز و راهی که هزاران هزار زندانی سیاسی جان خود را به خاطر آن از دست دادند را نباید فراموش کرد و جلادان آنان را نباید بخشید.
امروزه مبارزین نسل جوان برای تحقق بخشیدن به این شعار نه تنها به پیام زندگی و مرگ هزاران هزار زندانی سیاسی ارج می گذارند بلکه پرچمدار خشم و نفرت مردم از رژیم جمهوری اسلامی هستند. نسلی که حاضر نیست قتل عام زندانیان سیاسی را فراموش کند و عاملین آن را ببخشد. نسلی که همانند جان باختگان دهه ٦٠ حاضر نیست قدمی کمتر از سرنگونی انقلابی کلیت رژیم جمهوری اسلامی بردارد.
سازمان زنان هشت مارس (ایران - افغانستان)
٢۴ اوت ۲۰۱۵